Medan eg gjekk på misjonsskulen og skulle tenkje på kvar i verda eg ønska å bli sendt, kjende eg ikkje på noko kall til eit spesielt misjonsfelt, så eg var ganske open for det meste. Bortsett frå Hongkong. Akkurat DER trudde eg ikkje ei bygdejente frå Valbøen kunne passe inn. Bakgrunnen var truleg ei bok eg hadde lese av ei som var misjonær i Hongkong. Så langt eg hugsar, var tittelen "Liten kvinne i stor by", av Bjørg Hansen. Det verka litt skummelt å reise åleine til Hongkong.
I staden skreiv eg Etiopia på første ønske, medan Japan/Taiwan kom på andreplass.
Eg visste der også var storbyar i Japan, men der var også landsbygder.
Då eg fortalde mamma at eg var blitt plassert i Japan, sa ho berre:
- Det visste eg før hovudstyret bestemte det!
Så då så. Då var det vel til Japan eg skulle, då.
Etter å ha budd seks år i Osaka, veit eg at eg også klarer å tilpasse meg eit liv i ein storby. Så kanskje hadde det også gått greitt å skulle bu i Hongkong, også.
Men no har eg faktisk vore i Hongkong! Ein liten svipptur ifrå næraste flyplass i Yonago på ein utvida helgatur.
Lita kvinne i stor by. Ser du meg?
Det var godt å ha reisefølgje. Shoko hadde vore i HK ein gong før, og ho spurde seg fram der ho trengde. Det artige var at når ho spurde på engelsk, såg dei på meg når dei svara. Det var ganske sutalaust å følgje etter Shoko.
Dei to første dagane var vi også ilag med den japanske misjonæren Maki Ikegami, som er utsending frå WJELC. Søndag møtte ho oss på undergrunnstasjonen ved kyrkja. Det gjeld berre å avtale rett bokstav og nummer på utgangen, så går det faktisk an å finne kvarandre i folkehavet!
Kyrkja hadde det kanskje ikkje vore så enkelt å finne på eiga hand. Oppe i tredje etasje i dette bygget held Living Stone Lutherske Kyrkje til.
Salmeboka hadde notar og nokre engelske tekstar, men elles forstod vi lite av det. Maki tolka talen frå kantonesisk til japansk for oss, så det var ei god hjelp.
Avslutningssalmen var iallfall kjent for meg:
I HK hadde dei nettopp feira kinesisk nyttår, og også i kyrkja hadde dei nyttårspynt. Ho som står bakerst, til høgre for korset, er misjonæren frå Japan. Dei to jentene attmed henne var med på den internasjonale ungdomsleiren vi hadde i Japan i august i fjor. Det var kjekt å treffe dei att.
Living Stone-kyrkja feirar 60-årsjubileum dette året. Det er kjærasten til denne jenta som har laga logoen. Han er ikkje blitt ein kristen endå, men han kjem i kyrkja. Han har fått med både flammen, dei levande steinane, hjartet, korset og dua - symbolet for Den heilage ande.
På ettermiddagen fekk vi omvisning på Mei House, der det er utstilt bilete frå korleis det såg ut den første tida etter at flyktningane kom frå Kina. Det vart starta skular på taket av blokkene.
Misjonærane som vart kasta ut av Kina, følgde flyktningestraumen og starta skular. Skal tru om to av mennene her er NLM-misjonærar?
Her er vi på veg opp til Victoria Peak, det høgste punktet på 552 m.o.h. med utsikt over byen. Her var rulletrapp eit godt stykke på veg. Før kl 10 på føremiddag går rulletrappene nedover, men elles går dei oppover. Folk bur i høgda på fleire måtar her. Og langsmed var det også små butikkar heile vegen oppover. Det vart også mange bilete tatt på høgkant...
Det er slutt på rulletrappene, og vi nærmar oss toppen, men framleis bur det folk over oss. Her var mykje skog, og vi såg både papegøye og ekkorn i trea. Så HK er ikkje berre høghus og folk overalt.
Det første biletet på bloggen viser utsikta frå toppen.
Victoria Peak ligg på hovudøya. Tilbake til fastlandet tok vi båt. Det var lysshow akkurat medan vi var ombord, så her fekk vi også sjå Hongkong by night.
Dette var glimt av det vi rakk denne første dagen, søndag 17. februar. Eg må nok kome tilbake seinare med ifrå dei to neste dagane.
No comments:
Post a Comment