Guds ord sette spor

Det er 30-årsjubileum i Izumo Lutherske kyrkje. Yoko Ueda har ikkje vore i kyrkja på ti år. Den gongen var ho der også fordi ho var blitt invitert til jubileum.

Talen er frå Joh. 15. «Eg er vintreet, de er greinene.» Desse orda hugsar ho frå tenåra, og dei slår ned i henne.

-Dette er det! tenkte eg. Plutseleg forstod eg at eg hadde stått imot kallet, seier Yoko.

Kva hadde eg gjort med det eg hadde fått som tenåring?

Då eg kom til Matsue som misjonær for vel åtte år sidan, spurde Tore Jåtun ofte om eg hadde møtt Yoko i Izumo. Ho hadde gått i kyrkja i mange år, fekk eg vite, men familien gav henne ikkje lov til å bli døypt.

Sidan eg er i denne kyrkja berre ein gong i månaden, tok det fleire år før eg fann ut kven Yoko var.

Den 4. august 2013 fekk ho endeleg bli døypt. I det siste har eg blitt litt betre kjend med henne sidan ho også har byrja i den engelske bibelklassa eg har på søndag ettermiddag.

Tore og Herborg Jåtun har fått bety mykje for Yoko, og har halde kontakten sidan ho som tenåring byrja å kome i kyrkja. I april i år var veteranmisjonærane ein tur tilbake til Japan og møtte Yoko i Izumo kyrkje. (Foto: Privat)

Yoko Ueda er no 55 år, men den første kontakten med kyrkja fekk ho allereie som 15-åring. Her fortel ho sjølv trushistoria si.

Hadde ikkje mot

- Det starta for 40 år sidan. Tore Jåtun og familien hadde starta opp arbeid i nabolaget. Eg hugsar ikkje kvifor, men eg starta å gå på gudsteneste og engelskklasse i kyrkja. Jåtun underviste meg også i katekisma. Eg fekk spørsmål om eg ville bli døypt, men det var eg ikkje klar for. Dei andre i engelskklassa vart døypte, men eg hadde verken visse eller mot til det, seier ho.

Så gjekk tida. Jåtun sine reiste heim, og Yoko slutta å gå i kyrkja.

- Etter mange år fekk eg invitasjon til å kome på 20-årsjubileum i kyrkja. Eg kom og hadde med dei tre døtrene mine. Jåtun var der med sine born.

Ei tårevåt veke

- Det gjekk ti år til, og eg vart igjen invitert til 30-årsjubileet. Også denne gongen var Tore Jåtun tilbake og heldt jubileumstalen. Han talte frå Joh. 15. «Eg er vintreet, de er greinene.»

Desse orda hugsar Yoko frå tenåra, og dei slår ned i henne.

-Dette er det!» tenkte eg. Plutseleg forstod eg at eg hadde stått imot kallet. Kva hadde eg gjort med det eg hadde fått som tenåring? Tårene rann, og ei heil veke kunne eg ikkje kontrollere kjenslene mine, minnest Yoko.

Denne dagen vart eit vendepunkt, men det tok likevel 3 år før ho kom tilbake til kyrkja. I mellomtida var ho opptatt med borna si utdanning, men ho lånte og las bøker.

Ein dag møtte ho ei veninne frå skuletida som inviterte henne tilbake til kyrkja, og ho byrja igjen å gå på gudsteneste og bibelstudium.

Familien sa nei

No ville ho gjerne tru og bli døypt, men familien var imot. Særleg var det svigerforeldra som ikkje ga henne lov. I si fortviling reiste Yoko til Kobe for å snakke med Jåtun. Han oppmoda henne til å skrive eit brev og forklare kvifor ho ønska å bli døypt.

- Så eg skreiv brev, som eg først viste til mannen min og døtrene våre, før eg ga det til svigerfar og svigermor. Mannen min og borna mine godtok det, men det var eit sjokk å sjå at svigerforeldra mine berre kasta brevet utan å lese det.

Etter ei tid vart svigerfar sjuk med lungekreft. Då fekk eg lese i Bibelen for han. Eg heldt han i handa og las mellom anna ordet frå Jesaja: «Ver ikkje redd, for eg er med deg.» «Les meir!» sa han. Denne tida kjende eg at han hadde tilgitt meg og gitt meg lov til å bli døypt. Dette vart eit nytt steg for meg.

Samtidig vart Yoko sin yngre bror sjuk og trong stamcelleoverføring. Det at Yoko fekk gi stamceller til sin eigen bror, var kanskje også med og opna veg. Broren lever, men er framleis på sjukehuset. Ho ber om at han må bli helbreda.

- Det var mange ting som skjedde, men eg kjende at Gud var med heile tida. Eg fekk be, og eg opplevde at Gud hadde ein plan.

Det avgjerande steget

- Det var ei vanskeleg tid alle dei åra eg gjerne ville tru og bli døypt, men vart hindra av familien. Eg tenkte eg måtte vente til dødsleiet før eg fekk ta imot dåpen. Men no kjende eg det som om Gud dytta meg fram. Eg forstod at det var ikkje berre å vente, men eg måtte ha mot til å ta det neste steget, seier Yoko.

4. august i 2013 fekk ho endeleg ta imot dåpen, nesten 40 år etter at ho først byrja å kome i kyrkja.

- Eg kjenner at Gud er der, og eg har håp. Eg trur at Gud også kan helbrede bror min. Familien framleis ikkje-kristne, men eg kan formidle det eg har høyrt. Ingen gjer motstand lenger.

Eg er veldig glad i versa i 1. Tess. 5, 16-18: «Ver alltid glade! Be uavlateleg! Takk Gud, kva som enn møter dykk!»

Eg er heldig som kan ha glede midt i det som kan vere vanskeleg. Eg liker å skrive kaligrafi, og mange blir glade for å få eit bibelvers som eg har skrive. Slik har eg har funne min måte å gi Guds ord vidare på.

Yoko er glad i japansk kaligrafi. Her har ho skrive versa frå 1. Tessalonikarbrev, som betyr mykje for henne.

Ingen større kjærleik

- Kvifor var det så viktig for deg å bli ein kristen, sjølv om familien var imot?

- Eg ønska å komme tilbake til Gud og få syndene tilgjevne, og eg ønska også gjere noko for Gud.

- Kva betyr Jesus for deg idag?

- Han er min Frelsar, som døydde for meg på korset. Det finst ingen større kjærleik. Han er alltid er hos meg. Det er stort å kunne be til ein Gud som høyrer. Sjølv om eg kjenner på uro, får eg fred og nytt mot når eg ber. Eg ønskjer og ber om at også familien blir frelst.

På grunn av alt det vanskelege som eg har vore gjennom, skulle ein tru eg ville blitt sjuk, men Gud har gitt meg helse. Det er berre Guds nåde, avsluttar Yoko Ueda.