Næringsrik mat?

Eg fekk ein bra attest ifrå denne koreanske studenten på fredagskvelden medan han forsynte seg av potetballen:
-Fredag er einaste dagen i veka eg et næringsrik mat!
Slik er det kanskje for mange hybelbuarar. Så no må eg prøve å leve opp til ryktet. Denne guten legg også kvar laurdag ut bilete ifrå Bible Club på Facebook med kommentarar på japansk. Han skriv at sjølv om han ikkje trur på Gud, så synest han det er interessant å snakke med andre, og han får nye venner.
Så får eg også gi han litt åndeleg næring ein gong i veka.

Fredag hadde eg to grupper heime hos meg. Her er nokre av dei som var her på føremiddagen på engelsk bibelklasse:

Det er ikkje alltid lett for mødrene å konsentrere seg om Bibelteksten. Og eg måtte flytte vekk all knusande pynt i vindaugskarmen for desse aktive småjentene.


Det er første gong eg har tatt i bruk varmebordet (kotatsu) til grupper dette året.


Også ungdommane på Bible Club ville varme føtene under kotatsuen. Tema for kvelden var kven Gud er. Kvifor er det så mange religionar i verda? Kvifor har vi alle eit samvit som fortel oss noko om kva som er rett og gale, uavhengig av kva kultur vi kjem frå? Kan ikkje det tyde på at der er ein Gud som har skapt oss?


Kva slags te skal vi velje i kveld? Skogsbær eller fire raude frukter? Dei koreanske gutane ser ut til å like seg på Bible Club, men eg trur ikkje det er berre på grunn av maten eller utvalet på te.


I går var det 1. søndag i advent også her i Japan, men i kyrkjene er det meir vanleg med raude lys enn lilla. Eg var blitt bedt om å kome og tale på gudstenesta i Nima kyrkje. Eg håper eg fekk servere næringsrik "mat" til dei som kom.


Etter gudstenesta fekk vi også mat for magen. Det var ein liten flokk denne søndagen, men eg håper dei som kom, fekk ein god start på adventstida. "Sjå, kongen din kjem til deg!"


Denne spreke dama på 89 år vart døypt tidlegare i år. Også i små kyrkjelydar blir nye lagde til flokken.

Tilbake til Matsue var det rett på korøving, den siste øvinga før julefestivalen komande laurdag. Så var eg heim og skifta frå skjørt til bukse før eg skunda meg opp til det internasjonale senteret på "Prateparty". Der traff eg folk ifrå mange land, dei fleste studentar, og nokre engelsklærarar. Eg vart kjend med ei kristen jente frå Sri Lanka, og elles snakka eg med ein muslim frå Guinea, to studentar ifrå Mongolia og ei japansk jente som hadde studert i Stockholm i to år og snakka svensk, og ein student frå Sri Lanka som var så begeistra for Erik Solheim. Det er berre å klistre på seg ein lapp med INGER NORWAY, så tek folk kontakt. Og eg fekk invitere fleire til julekonserten/Christmas Festival.

Eg har framleis ein stor bunke med fargerike innbydingar som eg fekk med meg heim frå øvinga i går, og som eg skal prøve å distribuere i løpet av veka. Ei god anledning til å helse på naboen. Elles treng eg ikkje gå langt for å finne postkasser å legge innbydingane i.
På onsdag har Carmella invitert meg til eit par av engelskklassene hennar ved universitetet, der studentane mellom anna kan stille meg spørsmål om julefeiring i Norge. Nye utfordringar!

Haustfargar i kveldslys

Det nærmar seg vinter, men enno står lønnetrea (momiji) med fargerike lauv. I kveld har eg vore ein tur ilag med ei veninne til parken der eg var ilag med Kari Helene og Dagfinn Solheim for nokre veker sidan.

Dei siste vekene i november er parken opplyst om kvelden, og det skaper ei heilt spesiell stemning.


Klokka 16.45 kan vi framleis gå i dagslys.


Vinterpeonen trassar kulden og står snart i full blomstring.


Med tak over hovudet skal han også klare seg når snøen kjem.


Klokka nærmar seg 17, og arbeidsfolka har det travelt med å rake lauv, stengje stiar som ikkje har lys og å tenne alle lykter med levande lys langs hovudstiane.






"Ditt ord er ei lykt for min fot og eit ljos på min stig." Salme 119, 105
(Foto: Shoko Moriyama)

Her er ein videosnutt frå den opplyste parken:

Yushien Garden in Daikonjima from Inger Valbø on Vimeo.

Hit må eg tilbake når snøen kjem og fotografere nye motiv! Då skal eg kjøpe meg "årspass", så eg kan gå så mange gonger eg vil for samme pris. Kjem du på besøk, skal eg love deg ein tur dit. Ikkje verst å ha ein slik plass berre 13, 5 km heimanfrå. Og attpåtil får utlendingar billett til halve prisen! (Berre du hugsar å ta med passet ditt...)

Trøorgelkurs og hallelujakor

Laurdag var eg i Oda kyrkje (omlag 7,5 mil vest for Matsue) og hadde kurs for organistane der. Fem damer deler på å spele på søndagane, og tre av dei hadde høve til å delta. Det var igrunnen ei stor nok gruppe å undervise på ein gong. På orgelkrakken ser vi Aoi Tsukimori, og ståande bak er Mari Fukao og Ai Arita.

Presten hadde spurt meg om å lære organistane fleire preludium for at dei kunne få utvide repertoaret sitt, og elles øve inn nokre advent-og julesalmar frå den nye salmeboka. Denne salmeboka er eigentleg ikkje så ny, men det blir lett til at ein veljer mest dei salmane ein kjenner frå den gamle salmeboka, og så blir mange ukjende og gode salmar ståande ubrukte.

I Oda har dei fleire som kan traktere trøorgelet, men nivået varierer, så presten hadde spurt meg å gi differensiert undervisning. Difor fekk dei først sjølve velje ein salme dei kunne.
Deretter fekk dei velje seg ut eit musikkstykke ifrå utvalet som eg demonstrerte. Då eg som 9-åring byrja å ta pianotimar, var det berre trøorgel vi hadde heime. Så eg har litt erfaring med å trø, eg, også.




Det er kjekt å undervise lærevillige elevar. Vi hadde det også kjekt sosialt. Ostekaka til fru Fukao smakte også fortreffeleg.

Etter dei andre var gått, var det tid til å snakke med presten og planleggje engelsk bibelklasse, som vi skal starte i mars. Målgruppa er elevar i vidaregåande, men også ungdomsskuleelevar og vaksne skal få vere med om dei vil. Så serverte prestekona te og tok seg tid til ein prat før eg køyrde vidare.

Fram til i går kveld gjekk det slag i slag. Frå Oda til venner i Izumo, der eg skulle overnatte til søndag. Frå kl 18 til 23 (!) hadde vi Lagsvenn-gruppe med mat, bibelstudium og fellesskap.
Søndagen starta i Izumo kyrkje med søndagsskule, gudsteneste, minibasar og engelsk bibelklasse, før eg sette kursen mot Matsue og øving med "Halleluja-koret".


Julekonserten 4. desember nærmar seg, og dette var nest siste øvinga.
I går hadde vi fellesøving med eit kor ifrå ein katolsk skule, så då vart vi plutseleg nesten dobbelt så mange som før.

Eg kjenner meg ikkje heilt trygg i situasjonen enno. Paulus skriv ikkje om kordireksjon, men eg synest orda nedanfor minner litt om mine meir eller mindre kontrollerte fakter, men då med motsett forteikn:
"...eg fektar ikkje som ein som slår i lause lufta" (1.Kor.9,26). Men det er nettopp det eg synest eg gjer, altså fektar i lause lufta...

Eg trur eg no har fått dei til å synge i takt og å følgje dirigenten sine slag, men det står att å øve på å treffe tonane betre og å få fram teksten. La oss be om at konserten ikkje må bli berre eit slag i lause lufta, men at vi verkeleg kan nå inn til hjarta på folk med bodskapen om Frelsaren, han som er Kongen over kongane og Herren over herrane.

Her er ein videosnutt tatt under øvinga i går. Det er ikkje så lett å filme og dirigere samtidig, men med to hender er det heller ikkje umulig.

Händel 1 from Inger Valbø on Vimeo.

Etter korøvinga var eg ut og åt middag ilag med Reiko og Mayumi, før vi avslutta dagen med bibelstudium heime hos meg. Ei tettpakka og givande helg, men godt med ein måndag derpå!

Veka som gjekk

Dagane har gått litt for fort i det siste. Iallfall har bilete og inntrykk samla seg opp utan at eg har fått sett meg ned for å skrive blogg. Men her skal du få eit lite samandrag frå søndag 14. til fredag 19.november:

Barnevelsigning
November er månaden då japanarane tek med seg borna sine i templet for at dei skal bli velsigna av shintopresten. Dette er ein fest spesielt for borna som er tre, fem og sju år. Som eit alternativ har kyrkjene forbøn for borna i gudstenesta.


Ma-kun blir tre år og vart gjort ekstra stas på denne dagen. Her er han ilag med mor, far, farmor og farfar Katou.


I kyrkja vart alle born i alle aldrar velsigna. Denne guten frå Nigeria er i Japan fordi faren arbeider ved universitetet i Matsue. Presten bad også spesielt for babyen i mora sin mage.

Avskjed
Måndag var det misjonærsamling i Kobe ilag med NMS og Frikyrkja sine misjonærar. Arne Børresen gav oss ei interessant, innhaldsrik og utfordrande undervisningsøkt over temaet "følelser og følelsesbevissthet" (blir det noko slikt som "kjensler og kjenslemedvit" på nynorsk?).

Seinare på dag var det avskjedssamling for misjonærar som reiser heim. Takk for fellesskapet, og Guds velsigning på vegen vidare!

Framleis haust

Tilbake til Matsue. Haustfargane er framleis flotte, men det merkast at vinteren nærmar seg.

Bible Club

Denne fredagen samlast seks studentar, halvparten koreanarar. Ei av dei, Yuna, framme til høgre, vart døypt i ei av kyrkjene her i Matsue den 14. november. Ho har kalla seg ein kristen i fleire år, men det var etter at ho såg ein annan som vart døypt her i Japan at det gjekk opp for henne at ho ikkje var døypt sjølv.


Ein annan koreansk student prøver å tolke japansk kalligrafi. Til og med japanarane hadde problem med å lese teiknet 世 for "verda" i Joh. 3, 16, for det er skrive ganske ulikt slik det ser ut på trykk. Dei fleste som er innom hos meg, startar å lese, men stoppar opp ved dette teiknet. Det gir ei god anledning til å rette merksemda mot kva/kven som er objektet for Guds kjærleik, og forklare at "verda", det er deg og meg, det!
"For så elska Gud verda at han gav Son sin, den einborne..."


Ryoko har nedteljing til jul på mobiltelefonen sin. På fredag var det 35 dagar igjen!

Sanninga som forandrar livet

Torsdagskvelden hadde eg besøk av Ayano, ei jente har vore innom på Bible Club tidlegare. No jobbar ho kvar fredagskveld, men torsdag har ho fri. Og vi har funne ut at vi er nesten naboar. Vi hadde ikkje bibelstudium denne kvelden, men kanskje det legg seg til rette for det seinare?

I kveld skal eg treffe to andre som ikkje har tid å komme på fredagane. Så dette blir ein kort blogg. Klokka er snart 18, og eg har ikkje snakka med eit menneske enno, så det kan bli godt å komme seg litt ut. Eg er nesten stolt av meg sjølv fordi eg klarte å halde meg frå å kople meg på internett til eg var ferdig med å skrive andakta eg skal ha på tysdag.


I går starta vi eit nytt bibelstudieopplegg som heiter "Life Changing Truth". Det er nesten eit lite mirakel i seg sjølv at eg fekk pakken på døra. Eg oppdaga ikkje før i dag då eg såg på biletet at både telefonnummeret og adressa på pakken er feil. Avsendaren har brukt gamleadressa mi, som er ganske lik den nye. Så det er grunnen til at eg ikkje fekk pakken mellom kl 14 og 16 på torsdag, slik avtalen var. Verkeleg godt gjort av transportfirmaet å finne meg på denne adressa!

Hittil har vi hatt bibelstudium utifrå enkelttekstar, men i denne boka går vi meir tematisk fram. Boka er ei innføring i den kristne tru. Kapittel 1 starta med kva Bibelen er. For mange var det første gong dei såg innhaldsregisteret i det gamle og nye testamentet.

Eg håper at folk ikkje dett av lasset undervegs, men at dei verkeleg kan få sjå at Jesus er Sanninga som kan gjere dei fri.


I går var det kinesisk mat på menyen. Og det tek si tid å førebu. Tre timar brukte Wei til lage maten. Ho fekk god hjelp av Tomohito (t.h.) som hadde god tid i går, til ei forandring. Her forklarer ho dei forskjellige rettane.


Til og med blomster hadde ho med for å pynte fata med. Det både såg godt ut og smakte fortreffeleg!


Alle er klare for ein kinesisk middag. Det vart ingen restar denne gongen, men alle vart mette.

Så håper eg dei også gjekk heim "mette" av Guds ord. Vi avslutta med eit ord om kva som er føremålet med Bibelen:

" Men desse (teikna) er skrivne for at de skal TRU at Jesus er Messias, Guds Son, og for at de ved trua skal ha LIV i hans namn." Joh. 20, 31

Vil du be om at desse ungdommane og andre som eg får lese Bibelen ilag med, gjennom dette studieopplegget verkeleg får oppleve at Guds Ord er sanninga som forandrar livet deira?

Etterord:
Klokka er blitt 20.40, og eg er igjen heime åleine. Men sjølv om det var kort, var det eit par verdfulle timar ilag med Mayumi og Reiko på den indiske restauranten "Spice". Eg inviterte dei med meg heim etterpå, men berre Reiko hadde tid.
- Kan eg få sjå den bibelstudieboka? spurde ho utan oppfordring frå meg. - Har du andre bibelklasser utanom fredagskvelden? hadde ho spurd tidlegare på kvelden, så det verkar som om ho er interessert.

Då ho var her åleine, sa eg at eg godt kan lese Bibelen ilag med henne når ho har tid, og det sa ho at ho ville gjerne. Ho skal snakke med Mayumi, og så skal vi prøve å finne ei tid på laurdagane eit par gonger i månaden. Så kjekt at dei spør sjølve! Også Reiko gjekk tidleg heim, for ho må jobbe i morgon, også, på søndag. Og Mayumi skal spele tenniskamp. Dei er travelt opptatt på kvar sin kant, men dei vil gjerne også finne tid til å lære frå Bibelen. Her har du enno eit bønneemne!


Dette biletet tok eg sist eg var ute ilag med Mayumi (t.v.) og Reiko (t.h.) for over to månader sidan. Den kvelden fekk eg ønskje meg japansk mat.

Frå Fjellhaug til seminaret i Kobe

- Å vere tilbake i Japan er som ein draum, seier Kari Helene og Dagfinn Solheim. Han er utsendt frå Fjellhaug for å undervise ved det teologiske seminaret (KLTS) i seks veker.

Familien Solheim kom til Japan første gong i 1972 og var tre periodar på til saman 12 år. Første periode arbeidde dei i Tamashima, andre periode i Himeji med ansvar også i Kakogawa, og tredje periode underviste Solheim på seminaret i Kobe, samtidig som han hadde ansvar i Shodoshima kyrkje. Etter at familien reiste heim i 1987, har Dagfinn vore på kortare opphald i Japan i samband med Asia-turar i Lausanne-samanheng, men det er første gong han er på lengre oppdrag her.

NLM har inngått ein avtale med Fjellhaug Misjonshøgskule der Fjellhauglærarar blir frigjorte for å undervise på misjonsfelta i ein kortare periode. Fjellhaug har mellom anna sendt lærarar til Kenya, Etiopia og Peru, men Solheim er den første som er i Japan på undervisningsoppdrag.


(Helsing i Matsue kyrkje. Foto: Makino)

Misjon og kultur
Solheim sitt spesialfelt er missiologi. Det er seminaret her i Japan som har lagt opplegget. Han underviser to av klassene på det vanlege 3-årskurset (Master of Divinity). I tillegg har han undervist på eit etterutdanningskurs der 15-16 pastorar, eldstar og andre kyrkjelydsmedlemmer var med.

Solheim fortel at han har lagt hovudvekta på strategi. Missiologien skal munne ut i korleis vi skal evangelisere i Japan – og i verdsmisjon. Solheim har også tatt opp tema han ser på som viktig:
- Eg har tatt opp det med relasjonar og om å nå ungdomskulturen. Relasjonar og forhold til konflikter ser ut til å vere viktig i japansk samanheng, så vi har brukt tid på det. Det synest også som om det å nå ungdommane ikkje har vore eit så stort tema i mange kyrkjer.

Aktuelle problemstillingar
Solheim legg også vekt på at studentane skal få kome med sine spørsmål frå den kvardagen dei lever i.
Døme på problemstillingar dei sjølve har tatt fram, er situasjonen for kristne familiar med born som er med på aktivitetar, tilpasning til japanske skikkar, forhold til alkohol, kor japanske ein skal vere, og kva ein skal ta avstand frå i kulturen. Eit anna tema er korleis ein skal stille seg til karismatisk forkynning.

- Eg har lært dei metoden kritisk kontekstualisering, som går ut på at alle kulturar har det gode i skaparverket, og samtidig har alle synd. Der er ting vi må seie nei til i alle kulturar. Det som kanskje er vanskeleg i Japan, er at kristendommen av mange blir sett på som ein framand religion, så det er viktig å nærme seg kulturen i mange ytre former og vere stolt av sin eigen kultur. Men samtidig er det alltid noko ein må vere kritisk til. Vi prøver å finne tekstar i Bibelen som kan gi svar på spørsmåla, seier Solheim.

- Kva kan ein misjonær bidra med i denne samanhengen?
- Paul Hiebert, ein amerikansk kjent missiolog, snakkar om ”the third culture”, den tredje kulturen. Det er her misjonæren kjem inn. Når misjonæren over tid er saman med japanarar, blir det tid til refleksjon der misjonæren kan bidra med innspel både historisk og teologisk, men samtidig gi rom for at det er japanarane sjølve som må løyse problema og finne vegen dei skal gå, understrekar Solheim.

Gjensidig utbytte
- Eg underviser på engelsk, men eg har gode tolkar som kan faget. Dei får sagt det mykje betre enn om eg skulle finne fram uttrykkja sjølv, seier Solheim. Mykje av samtalen går likevel på japansk.

Solheim sjølv opplever at også undervisninga på Fjellhaug dreg nytte av denne utvekslinga.
- Eg føler eg kjem mykje nærare problemstillingane i missiologi. Eg får heilt konkrete problemstillingar som dei har her ute, så eg kan gjere det levande for studentane som kanskje skal ut, seier han.

Som ein draum
Å vere tilbake i Japan er som ein draum! seier Kari Helene og Dagfinn. I helgane nyttar dei sjansen til å reise rundt til fleire av kyrkjene på feltet.
- Det er kjekt å kome tilbake der vi har vore før, og spennande å kome til plassar vi ikkje har vore før. Vi kjenner mange godt. Når vi treff igjen dei som vi hadde mykje kontakt med, er det som om vi snakka med dei i går, seier dei. Kontakten er der med ein gong, sjølv etter alle desse åra.

(Foto: Makino, Matsue kyrkje)

Livssyn ikkje tabu
Kari Helene seier ho har bore på gode minne frå fellesskapet i kyrkja frå den tida dei var ute.
- Eg minnest spesielt fellesskapet etter gudstenestene. Både kristne, dei som kalla seg søkjande og dei som kanskje var inne for første gong, snakka så ope om sitt eige forhold til kristendommen. Det samme opplever eg no 23 år etterpå.
Japanarane er så opne om det som har med tru å gjere. I Norge steilar folk litt, dei har så mange motførestellingar, meiner Kari Helene.
-Ja, japanarane kan snakke ope om livssynet sitt, det er ikkje tabu, legg Dagfinn til.



Dataalderen
Sjølv om dei begge opplever det å kome tilbake til Japan som å kome til noko kjent, merkar dei også forandringar:
-Dataalderen har gjort det vanskeleg for oss. Alt er digitalisert og med japanske teikn. Både på vaskemaskina og kjøleskapet må vi trykkje på knappar og finne ut korleis det fungerer. Og så har vi ikkje lese japansk desse åra. Vi har berre snakka og høyrt. Difor kjenner vi ikkje igjen teikna. Trykkjer du feil, fungerer det ikkje. Ting var enklare før. No er det meste digitalisert, sukkar dei.

Men dei har også nytte av den nye teknologien. Barnebarna vinkar til dei frå dataskjermen, og Dagfinn er flink til å oppdatere Facebooksida si med bilete og rapportar.

Japansk mat og varme kjelder
- Vi kosar oss med den japanske maten, smiler Kari Helene.

- Vi et nesten berre japansk mat!

- Og så fekk ein ny sommar her, tilføyer Dagfinn. - Vi som trudde vi kom til ein kjølig haust. Det var fantastisk å få ein månad med sol og sommarvarme etter at vinteren var komen i Norge!
No gler dei seg til å ”koke” seg i varme kjelder før dei reiser heim til kalde Norge i slutten av november.

Allehelgenssøndag

Idag er dagen for å minnast dei døde, særleg dei som er døde i Herren. Dagen vart markert også her i Matsue.
Men først nokre glimt ifrå fredag og laurdag:


Eg har hatt besøk av Kari Helene og Dagfinn Solheim denne helga. Dei kom ifrå Kobe fredag ettermiddag, og Kari Helene laga norsk middag til Bible Club. Her ser vi henne i samtale med førsteårsstudenten Marina, som også var på Bible Club for første gong.

Eg kjem tilbake med intervju med Kari Helene og Dagfinn seinare.


Det er kjekt å ha besøk, for då får eg sjølv også kome meg litt rundt og sjå kor fint det er her. For deg som har tilgang til Facebook, viser eg til albumet "Japanese Autumn". Der kan du sjå mange bilete frå den japanske parken vi var i i går.


Her er berre eit døme på korleis japanarane får det til.

Men tilbake til Allehelgenssøndag. Etter gudstenesta var vi opp på gravplassen og hadde andakt der. Eg hadde aldri vore der før, så eg såg føre meg ein stor gravplass der kyrkja hadde eit lite hjørne. Men her var det berre eit lite urnekapell oppi ei skråning, rett attmed eit privathus.


Det var litt rart å stå ute og syngje "Å nåde stor og underfull" ved gravkapellet, med lyden frå dei som spela baseball i bakgrunnen. Dei som hadde slektningar som var døde, gjekk inn i kapellet i tur og orden. Det var ikkje plass til meir enn to eller tre i gongen.


Her er vi samla framfor kapellet. (Foto: Katou)

I kveld har eg også høyrt på direktesending av NRK si radiogudsteneste på internett. Fint å få med seg norsk tekstlesing, preike, salmesong og orgelmusikk også. Det er ein fordel å ligge 8 timar framføre og kunne høyre 11-gudstenesta klokka 19!

Eg sit igjen med nokre tankar frå radiogudstenesta, som eg også vil avslutte med:
Allehelgensdag handlar ikkje berre om å minnast dei som har gått bort. Den handlar også om framtida. Men aller mest handlar det om oss som lever her og no. "De er saltet på jorda. De er ljoset i verda", seier Jesus.
Det handlar om å leve som lys og salt her og no.

"Men om saltet misser si kraft, kva skal det då saltast med?" står det også.

"Kjære Jesus, la meg ikkje misse krafta. Lat meg få vere lys og salt her eg går blant så mange som ikkje kjenner deg som kan gi dei framtid og håp!"

- Trick or treat!

Medan eg traska heimover i regnet etter korøvinga i går kveld, tenkte eg på at det var Halloween, men at eg skulle få besøk, var ikkje i tankane mine.

Nokre minutt etter at eg var komen inn, stod Nanaka og mora utanfor døra. Dei bur rett under meg. Eg har truffe dei ute nokre gonger, men ikkje snakka så mykje med dei.


- Trick or treat, seier fireåringen på engelsk. Det er første gong eg har fått besøk på Halloween, men såpass har eg forstått at det betyr at eg må finne noko godt til henne. Elles... Men ho ser ikkje skummel ut i det heile tatt. Eg finn nokre sjokoladekjeks i ei skuffe og gir henne. Ho puttar dei i posen, og så grev ho djupt og gir meg ein stor kjeks tilbake. Typisk japansk å gi takkegåve.

- Ho går i katolsk barnehage og lærer å be til Maria, seier mora. Eg håper ho lærer litt meir enn det, tenkjer eg i mitt stille sinn. Men sidan foreldra sender jenta i katolsk barnehage, har dei sikkert ikkje så mange motforestillingar til kristendommen, tenkjer eg.

- Kva gjer du på om dagane, forresten? spør mora. - For du er no mykje heime, legg ho til. Eg forstår godt at ho lurer. Det gjer nok dei andre naboane også. Eg prøver å forklare at eg jobbar mykje heime med førebuingar og at eg har fleire klasser med engelsk bibelundervisning, at eg møter studentar ved universitetet og at dei kjem til meg, at eg øver orgel for å spele i kyrkja, og eg kunne fortelje om korøvinga eg nettopp hadde vore på, at eg skal dirigere koret på julekonserten alle kyrkjene skal ha ilag. Men likevel får eg det ikkje til å høyrest ut som ein skikkeleg jobb. Det eg gløymde å fortelje om, var den engelske bibelklassa på føremiddagane, der dei fleste er unge mødre som henne. Kanskje eg skal prøve å invitere henne neste gong?

Eg har ofte høyrt fin pianomusikk nedanfrå første etasje på føremiddagane, og no har eg fått stadfesta kvar lyden kjem ifrå. Litt seinare på ettermiddagane høyrer eg litt andre tonar. Då forstår eg at det er fireåringen som øver. Mora er også opptatt av at dottera skal lære seg engelsk, og ho har ymta frampå før også om eg ikkje kan lære henne engelsk. I går nemnde ho det igjen, og eg har invitert dei på besøk i morgon ettermiddag. Dette er vel også misjonsarbeid, sjølv om folk flest synest det er ein rar jobb.

I dag tok eg meg ein tur i nabolaget med fotoapparatet for å fange litt hauststemning, som eg også vil dele med deg.