Etter 14 dagar i landet

Nei, det er verken flaum eller orkan her, heldigvis. Biletet viser første gong i sommar at eg sette føtene i sjøen. Dessverre hadde eg ikkje med badedrakt, for eg visste ikkje då eg reiste heimanfrå på søndagsmorgonen at Shoko ville ta meg med til sjøen. Elles er det vel ingen som badar i september, - utanom kanskje nokre rare utlendingar.

Sidan eg ikkje har kjøpt meg bil endå, var det greitt å få privatsjåfør. Shoko, ei veninne som også nokre av dykk har møtt i Norge, bur no i Matsue, men er medlem i kyrkja i Izumo. Ho henta meg og var med heilt ifrå søndagsskulen kl 9 til kveldsgudstenesta var ferdig omtrent kl 21.
På søndagsskulen hadde eg andakt for fire frå ca 5 til 15 år, pluss leiarane deira. Då er det ikkje så godt å vite kven ein skal sikte på, men håper det vart litt for alle. Så var eg organist på gudstenesta etterpå, og om kvelden. Det var lenge sidan sist eg hadde spela orgel, så det var litt kjekt å få gjere det igjen.

Den engelske bibelklassa som eg har hatt her i Izumo, kunne ikkje starte oppatt denne gongen, men neste månad når eg skal dit, blir det også bibelklasse på ettermiddagen.
Denne dagen hadde eg altså heile ettermiddagen og kvelden fram til 19.30 fri, og då var det kjekt å ha selskap. Shoko tok meg med ut mot Japanhavet, til ein vindmøllepark. På vegen kjøpte vi med oss lunsj, drikke og litt godt til seinare på dagen.

Det var ein stor vindmøllepark med 16 vindmøller. Eg sjølv blir berre ein liten prikk framfor denne vindmølla.
Shoko prøvde å hoppe over skuggen frå ei vindmølle.

Vi fann oss ei lita sandstrand der vi hadde "teatime". Teen som vi kjøpte kald, var blitt lunka, og sjokoladen smelta, men godt var det likevel.


På veg tilbake til kyrkja fekk eg skifta til søndagsklede igjen, og så var vi ut og åt sushi.

Det er godt med slike dagar, når eg kan oppleve nye ting, vere ute i naturen, og kjenne at praten går lett, også på japansk.

Andre dagar er eg for det meste for meg sjølv, og det er ikkje så spennande. Igår tenkte eg på at eg måtte lade opp for å starte på preikeførebuing idag, men kjende meg slett ikkje opplada då eg la meg i går. Men god søvn og ein god joggetur før frukost idag hjelpte hjernen i gong, trur eg. Det var i løpet av joggeturen at ideen kom om tema og tekst for talen. Eg er godt i gong, men du som ber, må gjerne vere med vidare, også. Det er ikkje før 24. september eg skal tale, men neste veke er det mykje anna som skjer, så det er godt med alt som er gjort.

Det blir litt att og fram, dette, men her er eit par glimt ifrå arbeidarmøtet for ei veke sidan. Dette er pastorar, pastorkoner og ei som er evangelist. Dei kjem frå Oda, Izumo, Matsue og Arashima i Shimane fylke, og Yonago, Kurayoshi og Tottori i Tottori fylke.

Som de ser, er eg den einaste utlendingen blant desse medarbeidarane. Eller de ser kanskje ikkje forskjell, eingong? Det er godt å komme tilbake til noko kjent. Ingen av dei er blitt flytta på, så dette er folk som kjenner meg og som eg har kjent i mange år.

Nokre frivillige i Yonago kyrkje hadde laga lunsj til oss. Det smakte veldig godt.

Det er godt å bli ønska velkommen, men samtidig kjenner eg at både andre sine forventningar og mine eigne forventningar er litt for store. Eg har fått preikeoppdrag i fleire av kyrkjene, både i Arashima, Yonago, Hiruzen og Izumo, i tillegg til dei internasjonale kveldsgudstenestene i Matsue som eg har hatt ansvar for. Og i Nima ventar engelskelevane på at eg skal starte oppatt bibelklassene der. Men det må vente til oktober. Først må eg få kjøpt meg bil. I morgon blir eg tatt med til nokre bruktbilforhandlarar. Så får vi sjå om eg klarer å bestemme meg for noko...

Så det blir ikkje bilete av bilen min idag. Eg får heller dele litt av den gode maten eg finn her:

Skikkeleg søt og saftig mais

Is med grøn te er favoritten. Og så søt og saftig vannmelon har eg ikkje smakt i Norge.

Men damene som kom på engelsk bibelklasse på fredag føremiddag, - kva var det dei helst ville smake?

Jau, her er svaret:

Og så japansk er eg ikkje blitt at eg klarer meg utan denne endå. Ei lita skive kvar dag må eg ha, men eg prøver å spare, så osten varer lenge...

Bible Club og nabovarsel

Vanlegvis tek det litt tid å komme i orden, men denne gongen kunne eg flytte inn til mine eigne møblar og koppar. Likevel har det vore litt arbeid med å finne ting som er blitt flytta på, eller som eg sjølv hadde pakka bort, for så å gløyme kvar eg hadde gøymt det. Idag dukka forresten nokre notemapper opp, som eg forgjeves leita etter på laurdag. "Alt som ikkje er stole eller brent", heiter det.

Fredag var det tid for Bible Club, men eg fekk ein ganske mjuk start. Carmella, som har leia bibelstudiet medan eg har vore vekke, foreslo at vi kunne bestille pizza til middag, sidan der var ganske mykje pengar på matbudsjettet, og ho kunne gjerne ta seg av bibelstudiet denne gongen, også. Så får eg ta over frå denne veka. Det einaste eg hadde å gjere, var å servere kald og varm drikke, og litt norsk sjokolade. Det var igrunnen heilt greitt for meg.

Det var kjekt å treffe att både ungdommane og vaksenleiarane. Særleg var eg glad for å møte att dei to jentene på biletet over. Dei har begge blitt døypte i løpet av sommaren. Men dei måtte gå heim tidleg, så det var ikkje så mykje eg rakk å snakke med dei denne kvelden.

Pizzaen smakte bra, men nokre var ekstra svoltne. Ris går til det meste!

Denne guten har også sagt ja til Jesus, men han får ikkje lov av foreldra til å la seg døype før han er ferdig med utdanninga.

Dei fire studentane på dette biletet traff eg for første gong. Eg har sett dei før på Facebook, så det var nesten som eg kjende dei litt frå før, likevel. Der er ein kristen student frå USA og tre japanarar som ikkje er kristne. Carmella og Scott har vore leiarar for ungdommane gjennom heile tida eg har vore i Norge. I det siste har dei starta bibelstudiet med å synge, - noko eg ikkje har våga med tanke på naboane. Grunnen til at alle sit med mobiltelefonen, er at dei har songtekstane der.

Ein grunn til at dei har hatt ei songstund, er at denne jenta kjem mest for å spele gitar. Ho har til og med kjøpt nye strengar til gitaren min med sine eigne pengar.

Tidlegare på dagen var eg og helste på mora i familien som bur under meg. Dei to på kvar side av meg helste eg på dagen før. Det er vanleg skikk og bruk å ta med ei lita gåve og helse på naboane når ein flyttar inn. Nokre av dei var dei samme som då eg reiste i fjor, men familien under meg hadde flytta hit i vår. Det var bra eg tok kontakt, for då fekk eg også høyre litt om kor lydt det er i huset. Det er trebygning, og dårleg isolert, så dei kan til og med høyre kva folk seier nokre gonger, og kan skilje mellom engelsk og japansk. Eg var ikkje klar over at det var så lydt. Eg spurde om det var greitt å synge litt med svak stemme sånn i 19.30-tida, og det gjekk ho med på, men ikkje seinare på kvelden. Ho har ei dotter som skal lese til opptaksprøve for vidaregåande skule over nyttår, og ho må lese kvar kveld, og lydar ovanfrå kan vel gjere det vanskeleg å konsentrere seg. Eg synest det er godt gjort at dei har halde ut heilt ifrå april til no utan å klage, men no fekk ho iallfall ein sjanse.

Så vi prøvde å synge så lavt som vi kunne, og elles snakke dempa resten av kvelden. Det gjekk bra når vi var berre 11 personar, men den gongen dei var 27, var det ikkje så enkelt, meinte dei. Og det er forståeleg.

Som de forstår, er det mange omsyn å ta. Vi vil at ungdommane skal ha det kjekt her, men både for nabofreden og for evangeliet er det viktig å unngå irritasjonsmoment. Eg foreslo at dottera kunne komme og øve på engelsk ilag med oss...Eg inviterte også mora til bibelklassa som eg skal ha på fredag føremiddag. Så no veit ho iallfall kva eg driv med.

Det er Jennifer (t.v.) som har budd i leiligheita mi, og som hittil har hatt ansvar for matlaging og servering på Bible Club. Ho har funne seg ei leiligheit på andre sida av vegen her, så ho slapp å flytte tinga sine så langt.

Igår var det ein lang kyrkjedag, med gudsteneste, menighetsrådsmøte, planleggjing ilag med pastor Ishimaru, og deretter øving med felleskoret. Litt tidleg å synge "Å, Betlehem, du vesle by", men det går kanskje an når temperaturen er komen godt under 30 grader, og kalendaren seier september. For meg er det framleis god norsk sommartemperatur!

Folk i Arashima kyrkje ser etter bil til meg, så eg håper det snart kan bli bilkjøp. Medan eg ventar, øver eg med å sykle på venstre side av vegen.
I går let eg sykkelen stå og gjekk dei 3 kilometrane til stasjonen for å ta toget til Arashima kyrkje. Her er nokre glimt frå vegen til stasjonen:

Risåker

Gatelangs

Pedalbåtar

Kart over Shimane fylke (t.v.) og Matsue by (t.h.)

Utsikt vestover frå brua. Kan du skimte Matsue Castle (borga) i det fjerne?

Eg stoppa fleire gonger for å ta bilete, noko som førte til at eg måtte springe siste stykket for å rekke toget. Eg hoppa ombord eit minutt eller to før det tok laust.

Sjølve togturen tok ikkje meir enn vel eit kvarter, og kyrkja ligg ca 4 minutts gange frå Arashima stasjon. Som de ser på oppslagstavla, blir Luther-jubileet også markert i Japan. Bilen framfor kyrkja er naboen sin. Her gjeld det nok også å ha eit godt forhold mellom naboane!

Til slutt, eller nesten til slutt, eit par bilete ifrå sykkelturen idag. Risåkeren som eg gjekk forbi i går, er no blitt hausta.

Elvebåtane er også ein del av bybiletet av Matsue - byen med mykje vatn.

Då eg kom tilbake frå turen min, var heile risåkeren skoren, og spurvar og kråker hadde lunsj av restane.

Dette vart igjen eit langt blogginnlegg, men eg skal love at det blir nok ikkje så langt og så ofte heretter, når kvardagen og arbeidet er i gong.
I morgon er det arbeidarmøte for dei lutherske kyrkjene langs havet, og der blir eg den einaste utlendingen no etter at familien Leirvik har reist tilbake til Norge. Det blir rart å kome til Yonago utan å treffe dei. Eg må berre heilt til slutt få ta med eit par bilete av oss frå misjonærkurset i sommar:

Tilbake i Matsue

Dette var det som møtte meg då eg kom inn døra til meg sjølv i går kveld, etter å ha vore borte i vel 1 år og 2 månader. Jennifer hadde allereie flytta ut, men ho hadde pynta med blomster til meg!

Sist eg skreiv, sat eg i Amsterdam og hadde god tid. Eg landa trygt i Osaka etter planen, og eg vart henta av Leifur Sigurdsson. Eg er glad det ikkje var eg som skulle køyre.

 På Rokko Island fekk eg te og etterpå også lunsj hos familien Sigurdsson.

Dei viste meg også korleis eg kunne bruke den norske mobilen min på trådlaust nettverk, og dermed kunne eg publisere dette biletet på Facebook ganske fort. Som alltid ligg eg ganske på etterskot med bloggen. Ikkje så gale denne gongen, kanskje.

Takk til alle dykk som har vore med og sendt meg ut denne gongen, også! Alt ifrå baking til utreisefesten til køyring hit og dit. De som var med på festen på Sjøholt bedehus 20. august, har vel venta på å få sjå dykk sjølve. Takk til alle som stilte opp, både frå bygda og lenger ifrå.

Nokre var så heldige at dei fekk vere med to gonger!

 Det var mange Japan-misjonærar på festen, både noverande og tidlegare. Her er vi fire frå Sunnmøre.

27. august var det misjonsfest på Misjonssalen i Ålesund. Takk til alle eg fekk møte der, også! Gunnar Indrebø, som leia møtet og intervjua meg, oppmoda folk i salen om å ta fram mobilen og sende meg venneforespørsel på Facebook. Då eg sette meg, hadde eg allereie fått omlag 30 forespørslar, som eg svarte på etterpå. Så vennelista er blitt lengre, og truleg også lista over folk som ber for meg. Gunnar oppfordra også folk til å be ekstra for Japan når dei har ris til middag!

Så gjer eg eit stort hopp, frå Sunnmøre til Kobe og Osaka. På ettermiddagen tirsdag slappa eg av i ei tom leiligheit i Aotani (senteret for NLM og kyrkja), før eg tok toget til Osaka for å treffe venner der.

(Parantes: Eg har nettopp tatt knekken på den første kakkerlakken, som våga seg ned på skrivepulten min. Denne var liten, og ikkje så vanskeleg å få tak i...)

 

I Osaka var eg ute og åt middag med ei veninne. Eg bestilte ein av favorittane mine: Tempura.

Samanlikna med det første biletet frå tidlegare på dagen, ser eg uforskamma opplagd ut.

Etter middagen var eg på besøk til ei anna veninne. Japansken kjem etterkvart. Yoko og eg avslutta dagen med å dele ord frå Bibelen og be ilag. Det var lenge sidan eg hadde bedt på japansk, men eg trur ikkje det gjekk så aller verst. Gud forstod det nok, iallfall!

Tilbake i den tomme leiligheita i Kobe sov eg veldig godt den første kvelden. Då eg vakna langt utpå føremiddagen, var eg ganske utkvild. 

Siste avtale hadde eg eit par timar på ettermiddagen før eg skulle gå på bussen til Matsue. Rett nedanfor bibelskulen på Aotani bur eit ektepar som eg har hatt som venner i over 24 år, allereie. 

Dei første åra eg kjende dette ekteparet, var dei ikkje kristne, så det er litt rart å sitje no og høyre dei snakke om livet med Jesus og om deira plass i kyrkjelyden, og dei ser tilbake med takk på korleis Gud førte dei i kontakt med unge misjonærar frå Finland og Norge på starten av 90-talet. 

Bussturen tok 4 timar og 5 minutt, og ei veninne henta meg på stasjonen og køyrde meg "heim". Det var litt rart å komme inn døra der eg tidlegare har budd i 6 år. Eg treng litt tid til å finne fram ifrå skapa alt eg hadde pakka vekk, men eg treng ikkje gjere alt på ein dag. 

I går kveld fekk eg melding frå Jennifer om at ho hadde kjøpt sykkel til meg, for den gamle var så dårleg. Idag fekk eg sjå begge syklane i dagslys, og då såg eg at den gamle sykkelen var ganske tilgrodd, ja... Den "nye" er kjøpt brukt, men er likevel i mykje betre stand. 

Så no kjem eg meg iallfall fram, også før eg får kjøpt meg bil. Sjølv om eg nok kjem til å sakne den gode sykkelen eg hadde i Norge... 

I morgon er det første Bible Club for meg på over eit år. Carmella bestiller pizza, så denne veka slepp eg å lage mat til dei. Men frå neste veke blir det nok meir koking. Enkle oppskrifter på gode gryterettar blir mottatt med takk!

Dåp i Japanhavet

Arbeidet blant studentane har ikkje stått stille medan eg har vore i Norge. Bible Club har hatt samling stort sett kvar fredag sommar som vinter, og fleire av ungdommane har gått i kyrkje på søndagane. Og i løpet av sommaren er to av jentene blitt døypte; den eine i innsjøen, og den andre i Japan-havet. Ingen av dei vart innlemma i vår lutherske kyrkje, men Guds rike er heldigvis større.

Narumi var ei av dei to jentene som har blitt døypt i sommar. 30. juli var ho endeleg klar. Då var det nesten gått to år sidan ho tok imot Jesus som frelsar, men foreldra ville at ho skulle vente til ho var ferdig med utdanninga før ho vart døypt. Først hadde dei sagt at dei ikkje ville kome til dåpen, men dei var der likevel!

Rett etter dåpen sende Narumi vitnemålet sitt på japansk til meg, og eg starta omsetjinga, men i all flyttinga og avskjedar vart det liggande. Her på flyplassen i Amsterdam har eg ikkje så mykje anna å gjere medan eg ventar på neste fly, så no er det endeleg klart.

Mange var samla på stranda denne søndagsmorgonen, - kristne frå forskjellige kyrkjer i byen, men også ikkje-kristne venner, som var nysgjerrige på kva dåp er for noko.

Her kan du til og med sjå og høyre stemninga på video:

https://www.youtube.com/watch?v=_BsjS7ebJwI&feature=youtu.be

Tilbake i kyrkja var det gudsteneste med påfølgjande fest, der Narumi delte vitnemålet sitt, som ho les opp frå mobilen sin.

 Her er min norske versjon av vitnemålet til Narumi:

"For to år sidan, den 11. august 2015, kom eg til tru på Jesus som Gud, og eg bestemte meg for at eg frå den dagen ville leve etter det som står i Bibelen.

Det betyr ikkje at eg var ulukkeleg før den dagen. Eg hadde eit godt forhold til familien, hadde venner, og gjorde det også ganske bra på skulen. Likevel kjende eg kvar dag på ei slags uro. I undervisninga var eg veldig redd for å svare feil, og eg var redd at vennene ikkje likte meg. Eg hadde få venner som eg kunne vere meg sjølv ilag med. Som ein reaksjon på det, tok eg det ut når eg kom heim, og utan å vite det, har eg kanskje påført familien vonde kjensler og sår.

Dette var meg, men då eg kom inn på universitetet, vart eg med på eit studieopphald i Florida, som vart arrangert av Shimane universitet. Det var min første utanlandstur.

Dette var ein tur som Scott, Carmella og fru Kataoka (lærarar ved universitetet) la til rette for, og både dei, vertsfamiliane og studentane ved Florida universitet som vi møtte, trudde alle på Jesus.

Særleg vart eg overraska over at studentar på min eigen alder trudde at verda er skapt av Gud. I løpet av turen vart eg i dårleg form og bilsjuk. Og eg tok til tårene fordi eg var nok den av dei japanske studentane som var mest til bry. Men også i denne situasjonen var folk rundt meg vennlege og sa: «Det går bra!» eller «Vi ber om at du skal bli frisk igjen». «Korleis kan menneske bli så vennlege?», undrast eg. Under studieturen var der også samlingar der vi kunne lese i Bibelen ilag, men eg deltok berre éin gong. Dei andre studentane syntest det var vanskeleg å forstå, men eg hadde nettopp fått forklart dei samme versa heime hos vertsfamilien min, så eg kunne forstå det då eg las Bibelen ilag med dei andre. Då fekk eg lyst til å lære meir frå Bibelen.

Då eg kom tilbake til Japan, vart eg med i Bible Club, der vi lærte om Bibelen. I starten var eg veldig nervøs, og når eg vart spurt, svarte eg halvvegs på intuisjon. Etter at bibelstudiet var slutt, var det ein som sa overraska: «Og eg som trudde du hadde studert Bibelen!» Det gjorde meg litt stolt. Sjølv om eg aldri hadde truffe dei fleste som var på Bible Club før, var vi som ein familie, der eg kunne prate avslappa. På grunn av den gode atmosfæren var eg med på Bible Club fleire gonger.

Ein dag sa ei veninne til meg: «Du har forandra deg etter at du var i Florida. Du er blitt lettare til sinns.» Då oppdaga eg det sjølv, også. Når eg tenkte tilbake, såg eg at den uroa eg kjende på tidlegare, var blitt mindre, og eg la merke til at eg kunne le oftare enn før.

Etter kvart vart det nesten vanskeleg å vente til neste Bible Club, og eg byrja å tenkje på at kanskje det var bibelstudiet som var grunnen til at eg hadde blitt forandra.

På den tida var eg ein tur til det store shintotemplet i Izumo ilag med foreldra mine. Eg stod og tilbad ilag med mor mi. Eg kasta inn pengar og slo saman hendene for å be til de japanske guden, men denne gongen kjende eg noko eg aldri har opplevd før. Det var som om noko stakk meg i hjarta, og eg tenkte tvilande: «Er det verkeleg rett å be til denne guden?», så eg klarte ikkje å be frå hjarta.

Nokre dagar etter fekk eg tilsendt ei PDF-fil ifrå Carmella, der det stod om kva dei kristne trur og korleis ein skal leve. Der var fleire ting eg ikkje forstod, så eg stakk innom på kontoret hennar. Etter at eg hadde fått svar på spørsmåla mine, tenkte eg: «Sjølv om eg ikkje tvilar på det som står på dette arket, kvifor trur eg likevel ikkje?» Der og då trudde eg at Jesus er Gud, at eg hittil hadde levd med ryggen mot Gud, men at Jesus hadde gitt livet sitt på korset for ein slik som meg. Eg trudde også at dette gjorde han for at eg skulle få leve ilag med Gud og for at eg skal kunne ha eit personleg forhold til Jesus, og at han til og med vil tilgi om eg kjem til å vende meg bort frå han heretter. Alt dette bekjente eg i bøn til Gud. Då kjende eg som om hjartedøra vart opna. Det var ei glede som eg aldri hadde opplevd før. «Det er Gud som har kome inn i hjarta ditt,» forklarte Carmella. Det var ei heilag stund for meg, og tårene rann.

Nokre timar seinare møtte eg ei anna som trur på Jesus. Til vanleg jobbar ho, men akkurat dette tok ho vidareutdanning ved universitetet. Då eg fortalde henne at eg hadde tatt imot Jesus, vart ho veldig glad. Og dagen etter starta vi å lese Bibelen ilag over internett. Dersom denne personen hadde vore ute i jobb og ikkje vore student, hadde vi nok ikkje ha starta bibelstudium ilag. Det har vore ei veldig stor hjelp å kunne lese Bibelen ilag kvar dag på denne måten. Dette var verkeleg Guds gode «timing»!

Dagen etter at eg tok imot Jesus, måtte eg reise heim, for bestemor mi var død. Det fekk eg vite før eg bestemte meg for å tru på Jesus. Det skulle vere buddhistisk gravferd, og eg hadde endå ikkje fått fortalt familien min at eg trudde på Jesus, så eg var uroleg og hadde ikkje lyst til å delta i den buddhistiske seremonien. Eg var på rommet mitt og bad og gret, for viss eg skjulte for familien min at eg var komen til tru, måtte eg vere med på noko eg ikkje hadde lyst til, men eg var nervøs for å fortelje dei at eg hadde tatt imot Jesus. Medan eg bad, svarte Gud: «No er den rette tid!» Først tenkte eg: «Ja, men bestemor mi er nettopp død, og foreldra mine er trøytte og sorgfulle.» Men etter nokre minutt bestemte eg meg. Eg var nervøs, men gjekk til foreldra mine og fortalde at eg trudde på Jesus. Mor mi vart veldig overraska, så eg tenkte at det hadde vore best om eg ikkje hadde fortalt det, men far min sa: «Eg veit at kristendommen er inga dårleg lære, så det er vel greitt at ho trur?» Då mor mi høyrde det, gjekk ho med på det. Eg takkar Gud for at foreldra mine ikkje nekta meg å tru, og fordi Han viste meg den rette tid. 

Når eg tenkjer på det no, ser eg at det som såg ut som eit samanfall av tilfeldige hendingar, førte til den eg er i dag. Dersom eg ikkje hadde reist heimatt.., dersom eg ikkje hadde reist til Florida..., dersom eg ikkje hadde kome inn ved Shimane universitet.... Alt kan sjå ut som tilfeldigheiter, men eg er sikker på at Gud heile tida arbeidde i bakgrunnen for at eg skulle kome til tru på Jesus. (dersom her er nokon som ikkje trur på Gud, så prøv å tenkje at alt dette kanskje ikkje skjedde tilfeldig.) Likevel, det betyr ikkje at Gud har styrt meg som ein robot og tvinga meg, for Gud elskar oss som sine barn. Han har gitt oss fridom til å tru at Jesus er Gud, og til å velje å leve livet ilag med Jesus. Eg har valdt å tru på Jesus og gå på hans veg. Kva vil du velje? Uansett kva vil vel, elskar Gud oss veldig høgt. Eg ønskjer at de alle kan få ta imot Guds store kjærleik."

Gratulerer, Narumi, og Gud velsigne deg!

Om fire dagar møter eg henne kanskje att. Sidan ho har fått seg jobb i Matsue, kan ho framleis komme på Bible Club når ho er ferdig på jobb!

(Alle foto og video: Scott Menking)

- Legg ut på djupet!

 

- Når reiser du?
- Å, skal du ut igjen??!

Dette er visst dei to vanlegaste spørsmåla eg får for tida. Kanskje i motsett rekkefølgje, men det er ofte forskjellige personar som spør på to forskjellige måtar. Den første kategorien er dei som reknar med at ein gong misjonær = alltid misjonær, og at det er naturleg å halde fram i arbeidet. Den andre kategorien er dei som tenkte at då eg kom heim frå Japan i fjor, var det for å slå meg til her, så dei blir litt overraska over at eg igjen pakkar og førebur meg til ny utreise.

Svaret på første spørsmålet er "28. august". Svaret på det neste er "Ja, kvifor ikkje?"

Preiketeksten på dagen idag ga meg igjen eit spark i riktig retning, trur eg. På veggen i leiligheita mi har eg tre bibelvers i japansk kaligrafi. Det i midten er frå Luk. 5, der Jesus seier til Peter: "Legg ut på djupet (og set garna)". Eg synest det er tryggast å vere inn med land, og eg har hatt eit godt år her i Norge. Likevel opplever eg utfordringa frå Jesus om å våge meg ut på djupare vatn igjen. Men det kjennest ikkje alltid så lett å bryte opp.

Igår las eg eit styrereferat som har ligge i innboksen min i omlag ein månad. I opningsorda brukte leiaren akkurat samme teksten og liknande tankar som eg har hatt. Og så vaknar eg til søndagsmorgon og ser på tekstane for dagen, og den er også om Peters fiskefangst, og om Abraham som vart kalla til oppbrot. Slik også denne songen av Liv Nordhaug handlar om:

Har du hørt om Abraham som levde trygt og godt
hos slekten sin og hadde det så bra?
Men fra sin Gud i himmelen beskjed han hadde fått
at ut til ukjent mål han skulle dra.
Og Abraham brøt lydig opp og tok sin Gud på ordet.
Og mange ble velsignet ved det oppbrudd som han gjorde.

Har du hørt om fiskerne som levde ved sin strand?
Så underlig var ordren som de fikk.
For Jesus kom og kalte dem til tjeneste for Ham
og ba dem om å følge der Han gikk.
Og fiskerne forlot sin båt og sine trygge strender.
Og Mesteren velsignet deres tid og deres hender.
 

Har du hørt at kallet til et oppbrudd gjelder deg
fra alle ting som holder deg igjen?
Og du er også kalt til å gå lydighetens vei
kan hende fra din eiendom og venn.
Du kalles til det rikeste, det største og det beste,
det nye liv i tjeneste for Kristus og din neste.

Leir på Solhøgda i juni

Her er noko av det eg skal vere med på resten av sommaren:

19. juli kl 20.00 Bibeltime, Brattvåg bedehus
20. - 24. juli: LMF (Lærernes Misjonsforbund) sitt nordiske sommarmøte på Gjennestad, Stokke
31. juli - 9. august: Utreisekurs på Fjellhaug, Oslo
20. august kl.11.00: G11 på Skodje bedehus
20. august kl 17.00: Utreisefest på Sjøholt bedehus
21. august kl 19.00: Misjonsforeining, Gamlem
24. august: Misjonsmøte, Hundeidvik
27. august kl 11.00 og 14.00: Misjonssalen Ålesund, misjonsmøte og avskjed
28. august kl 06.30 avreise frå Vigra, via Amsterdam
29. august kl 08.35 ankomst Osaka
30. august - tilbake til Matsue

Slik er iallfall planen no.
Og innimellom desse datoane har eg ferie og litt pakking. Håper at folk vil stikke innom i Bregnevegen eller på Valbøen før eg reiser, og at eg ser mange av dykk på ei av dei samlingane som eg skal vere med på.

 Her er eit par glimt ifrå Valbøen i dag.

I går fekk kvigene sleppe ut frå fjøset!

Innimellom møte og leirar har eg også fått vere litt turist.

Her helser eg på ein sau i Innerdalen 

Innerdalstårnet har eg ikkje vore på endå, nei.

I føremiddag var eg på gudsteneste i Skodje kyrkje. Det var flott å vere i ei fullsett kyrkje. Fem personar vart døypte; fire babyar, og ein vaksen mann frå Syria. Det er første gong eg har vore med på vaksendåp i Norge. Det var også flott å sjå korleis han vart ikledd den kvite dåpskappa rett etter at han var blitt døypt. Ein av våre nye landsmenn har blitt ein del av Kristi lekam.

"Å lese ei fengslande bok betyr ikkje at vi blir sett i fengsel.
Å fange menneske betyr heller ikkje å stengje folk inne."

Slik innleia Per Inge Vik preika idag over Luk. 5, 1-11, der Jesus kallar Peter til å fange menneske.
I staden for "å fange" brukte presten verbet "å samle" menneske. Det er det Jesus kallar oss til. Invitere og samle dei inn i Guds rike.
Det var også godt å ta med seg det siste Jesus sa til Simon i dagens tekst:
«Ver ikkje redd! Heretter skal du fanga menneske.»

På Godøyfjellet ein fin sommardag

 Sist søndag var eg på besøk i Kjørsvikbugen i Aure. Der traff vi to harar på søndagstur. Eg fekk filme den eine på veg ned mot Tjeldbergodden.

I minneboka mi frå barneskulen står det:

Ingen vet hvor haren hopper,
ingen vet hvor Inger stopper. 

Det er nok mykje sant i det. Vil du vite kvar ferda går, kan det vere lurt å følge med vidare på bloggen.