Norgesbesøk

Frå 22.-30. oktober har eg hatt besøk av pensjonert Japan-misjonær Else Marie og barndomsveninne Margrete. Det har vore intense dagar, men kjekt å ha dei med rundt i dei ulike gruppene og kyrkjene der eg arbeider. Og dei gjekk villig med på å lage både middag og bake til bibelklassene, og oppvasken har også gått unna.

Allereie andre dagen vart dei med til Nima på engelskklasser.

 Else Marie fekk kontakt med ei som hadde hatt born i barnehagen i Oda, der Else Marie seinare var styrar i fleire år.

Om kvelden var vi ilag med desse damene på engelsk bibelstudium.

Etter ei natt i kyrkja var himmelen blå igjen. Det vart tid til sightseeing, også.

Torsdag kveld feira vi gjebursdagen til Shoko, som Else Marie kallar "dotter" si, og som er mi "lillesøster".

Fredag hadde vi først engelsk bibelklasse på føremiddag, og på ettermiddagen hjelpte dei til med førebuingane til Bible Club. Legg merke til henne som rører i to gryter samtidig.

Ungdommar i forskjellige aldrar frå tre ulike kontinent har funne tonen.

Teksten på Bible Club var likninga om det store gjestebodet. På videoen nedanfor kan du sjå og høyre kven som takka nei og kven som takka ja til innbydinga. Korleis gjekk det med utlendingane?

I samtalen etterpå var alle einige at dei som takka nei, hadde dårlege unnskyldningar.

 Laurdag føremiddag jobba eg intensivt med andakta til søndagsskulen, og så sette vi oss i bilen. På veg til Hiruzen var vi også innom kyrkja i Yonago og helste på pastorparet og såg på borna som øvde til musicalen i desember.
På Hiruzen Bible Camp var det allereie blitt fine haustfargar etter ei kald natt. Det var nesten for kaldt å sitje ute, også.

Inne derimot var det godt og varmt. Etter at vi hadde fått omvisning på leirområdet, inviterte styrarparet oss på te og kaker og koseleg prat.

Søndag var Margrete med meg til Izumo kyrkje, medan Else Marie reiste til Oda kyrkje for å treffe gamle kjende der.

I Izumo kyrkje er det ikkje berre japanarar som går. Tre kristne engelsklærarar møter trufast opp kvar søndag.

Det var fint å få med seg solnedgangen i Izumo. Dette er i nærleiken av den store Shinto-heilagdomen Izumo Taisha, og det er på denne stranda dei seier at gudane kjem iland. Oktober er frå gammalt av den månaden alle gudane i landet samlast i Izumo Taisha. Oktober blir kalla "månaden utan gudar" i alle andre fylke enn her i Shimane. Her derimot heiter det "månaden MED gudar."

Måndag 29. oktober var det endeleg fridag for meg, med tid til guiding rundt i byen. Det var godt med eit fotbad i varme kjelder. Sånt har vi verken på Sjøholt eller i Namsos!

Så billige bussbillettar har vi heller ikkje i Norge. I går reiste gjestane vidare til Hiroshima, ein tur på vel 3 timar på motorveg. Her har utlendingar eit veldig spesielt tilbod. Bussbilletten kostar kun 500 yen (ca 35 kroner!). Dette slår til og med Lavprisekspressen!

Skal du nokon gong til Hiroshima, så ta gjerne turen oppom til Matsue og sjå kor fint vi har det her! Billetten må kjøpast dagen før og kan ikkje førehandsbestillast. Eit spesielt tilbod til turistar. Elles er her også mange andre rabattar for utlendingar.

No er eg tilbake i "normal-tilstand". Idag har eg faktisk ikkje snakka med eit menneske bortsett frå på mail og messenger, men har prøvd å jobbe med førebuingar. Det er ein del som skal skje framover.

Semesterstart

Foto: Scott Menking

Tyfon nr. 24, som eg skreiv om for 6 dagar sidan, gjekk forbi her i løpet av natt til måndag. Sjølv om det hadde regna kraftig, var det allereie tørt ute, blå himmel og sol då eg tok meg ein tur ut måndag morgon.

Elva var ganske stor og brun, men elles var det lite som vitna om at det hadde vore hardt vêr dagen før.
Vanlegvis tek ikkje tyfonane så hardt på denne sida av landet, men idag har vi merka godt etterdønningane etter tyfon nr. 25. Tidlegare i veka var det meldt at tyfonen ville ta ruta nordaustover på Japanhav-sida, der Matsue ligg, men i går ombestemte han seg visst og tok vegen ut i havet. Likevel blæs det ganske bra, og det var meldt om 6 meter høge bølgjer. Varm vind frå sør-vest har ført med seg sommarvarme på over 30 grader idag, så det var kanskje ikkje rette dagen å bake brød på, men eg hadde lyst på ferskt brød, og då så. God klestørke var det iallfall!

Men det var ikkje vêret eg skulle skrive om. Når de i Norge tek haustferie, har universitetet her såvidt kome i gong med haustsemesteret. Også forrige veke var mange studentar komne tilbake, men på Bible Club i går var det fleire eg ikkje hadde sett sidan juni.

På tirsdag kjøpte eg 20 frosne laksebitar på tilbod og satsa på at det ville bli eitt stykke til kvar. Vi enda opp med 16 til middag, men dei åt gjerne det som var til overs.
 

Eg spedde på med litt ferdigmat, suppe, steikte poteter og mykje ris, så eg trur dei vart mette.

Det er snart eitt år sidan vi fekk klage frå naboane i første etasje. Eg har eit godt forhold til dei. I går då eg kom att frå handleturen, traff eg kona ute. Eg sa at vi kom til å bli 16 til middag, så det ville nok bli litt lyd ein times tid.
Ei lita stund etter eg var komen inn, ringde det på døra. Der stod ho ilag med yngste dottera si med ein pose i handa. Ho lurte på om eg bruker ris. Ja, det går mykje ris, sa eg, som allereie hadde sett på 13 koppar til koking. Ho ville gi meg ris som slektningar hadde dyrka. Idag vog eg posen: 4,8 kilo. Det er ikkje lite! I mi eiga hushaldning held det lenge, men på Bible Club går det fort unna. Kanskje det var meint som ei lita takk fordi vi prøver å ta omsyn til dei?

I går gløymde eg å ta med mobilen bort på det andre lokalet, så eg har ingen bilete derifrå. Men Scott tok eit samla bilete ute i hallen før vi gjekk derifrå. Då var vi blitt tjue personar. På det første biletet kan du sjå oss alle. Då eg talde, ser eg at fleirtalet er ikkje-kristne, japanske studentar.

Eg var ikkje så særleg motivert i går. Det er ofte eit tiltak å tenkje ut og lage mat, og samtidig vere inspirert til å leie bibelstudiet etterpå. Og andre ting som eg skulle/burde ha gjort tidlegare på dagen, vart berre til ingenting. Slikt blir eg frustrert av.

Etter at eg kom heim om kvelden, gjorde eg som eg bruker, - strekte føtene i sofaen og las refleksjonane som ungdommane hadde skrive i møteboka. Teksten i går var om Jesus som vintreet, frå Joh. 15, 1-13.

 Det er ikkje alle handskrifter som er så lett å tyde, og engelsken er heller ikkje perfekt. Likevel får vi eit inntrykk av at noko har gått inn hos dei. Her er nokre døme:

• Takk for Jesu kjærleik. Eg forstod det fordi vennene mine fortalde meg om forholdet mellom Jesus og oss.
• Dersom vi blir knytta til Jesus, kan vi få mange gode ting.
• Det var fint å snakke med dykk og lære om Jesus.
• Eg lærte at det er viktig å bli knytta til Jesus. Takk for at de fortalde meg det.
• Eg lærte at reinsing (pruning) er viktig for at vi skal utvikle oss.
• Eit godt studie. Eg forstod heilt klart kor viktig forholdet mellom treet og greinene er.
• Eg lærte at vi treng Jesus.
• Eg lærte at Jesus elskar oss, så vi må også elske andre slik som Han.

Slik skriv åtte ikkje-kristne ungdommar. Og eg trur dei er ærlege.

Idag har eg tatt dagen som han kom. Oppvasken frå i går tok si tid, men eg tenkte at dette er også ein del av misjonsarbeidet. Eg kunne be for dei som hadde brukt tallerknane og suppeskålene. Eg starta bra, men gløymde det visst fort...

Det er godt å ha ein laurdag utan noko spesielt å førebu til søndag. Preikefri, spelefri og søndagsskulefri. At det ikkje er søndagsskule, er ikkje positivt eigentleg, då...
Men etter gudstenesta blir eg nok sett i arbeid. Måndag er nemleg basardagen i Arashima kyrkje, og det som kan gjerast klart, blir gjort etter kyrkjetid.

Eg jobbar ikkje heile tida, sjølv om folk kanskje trur det. Ein føremiddag var eg på kafé med ei veninne, og ein annan føremiddag var eg på badmintontrening.

Eg tek meg også nokre kombinerte foto- og trimturar langs elva og leitar etter fine motiv.

I skrivande stund har visst vinden stilna, - det vil seie bevega seg lenger nordover. I ettermiddag og kveld har eg hatt litt spesiell "musikk" i postkassa mi. Her kan du høyre. Når det syng slik om natta, rømmer eg frå soverommet.

Så kan eg samtidig drive litt PR for musikalen som barna i Yonago kyrkje skal ha 15. desember (den store plakaten), julekonserten vi skal ha 8. desember (raud plakat), og den internasjonale gudstenesta som vart avlyst sist søndag og er utsett til 21. oktober.
Gangdøra mi er altså oppslagstavle. Kjøleskapdøra er allereie full.

Ser du godt etter på trollet, kan du kanskje sjå at det er 28 grader på kjøkkenet. Og det er ikkje på grunn av brødsteikjinga.

God helg!

Ekstra frikveld

På grunn av kraftig regn som følgje av tyfonen som herjar i dag, vart den internasjonale kveldsgudstenesta avlyst. Dermed fekk eg ein ekstra frikveld og tid til å oppdatere bloggen.

Biletet ovanfor er frå fredagskvelden, og det var slett ingen frikveld. Sidan universitetet har hatt ferie i august og september, har det vore få på Bible Club. I morgon 1. oktober startar neste semester, så fleire var komne tilbake før helga. På fredag var vi 14 til bords heime hos meg, og på bibelstudiet på det internasjonale senteret var vi 18 personar.

Til middag denne gongen laga eg "fårikål" utan får, men med kylling. Smaken vart ikkje heilt den samme, men dei sa det var godt, og tømde nesten gryta. Det var heller ikkje mange poteter att å lage potetkaker av dagen etter. 

Ungdommane samlar seg på golvet rundt borda og er klare for bibelstudium.

Foto: Haruka Sasaki

 Denne kvelden er teksten frå Joh. 14. Jesus seier: "Eg er vegen, sanninga og livet. Ingen kjem til Faderen utan gjennom meg." (v.6)

Ei kristen jente har fått med seg ei ikkje-kristen veninne som er interessert i Bibelen. I gruppesamtalen var eg leiar for desse to.

Idag har eg vore i tre kyrkjer. Planen var fire, men den fjerde vart altså avlyst.

I føremiddag talte eg i Yonago. Der er det alltid frisk sang og musikk, og kjende tonar for mange i Norge.

Dessverre var det for liten lagringsplass på mobilen, så eg fekk ikkje med refrenget.

Teksten idag var frå Mark. 9, 30-37, og eg talte over temaet "Kven er den største?"

Eg tenkte faktisk ikkje på det før akkurat no, men dette biletet illustrerer vel godt det Jesus lærer oss:

 Så kom dei til Kapernaum. Og då han vel var heime, spurde han dei: «Kva var det de snakka om på vegen?» Dei tagde, for på vegen hadde dei vore usamde om kven som var den største. Då sette han seg, kalla til seg dei tolv og sa til dei: «Om nokon vil vera den første, må han vera den siste av alle og tenar for alle.»  Så tok han eit lite barn og sette det midt imellom dei. Han la armen om barnet og sa til dei: «Den som tek imot eit slikt lite barn i mitt namn, tek imot meg. Og den som tek imot meg, tek ikkje imot meg, men han som har sendt meg.»

Etter gudstenesta stoppa eg i Arashima på veg heimover. Der hadde dei også hatt gjestetalar. Radiopastor Ariki, som vart forhindra frå å kome i juli på grunn av ein tyfon, var i staden komen denne søndagen, med ein annan tyfon. Eg håper han kom seg trygt heimatt til Kobe.

I Arashima kyrkje fekk eg meg restar ifrå lunsjen, og i løpet av menighetsrådsmøtet fekk eg sendt meldingar for å avlyse kveldsgudstenesta. Vanlegvis følgjer eg betre med, altså, sjølv om eg er berre observatør.

Før den tredje kyrkja hadde eg vel ein halvtime heime med litt te og sjokolade. Så var det ut på korøving med "julekoret", som eg skreiv om i forrige blogginnlegg. Eg var faktisk overraska over kor mange som hadde møtt fram trass i det ufyselege vêret. Og denne gongen var eg ikkje åleine lutheranar, heller. To ifrå Arashima kyrkje vart med, så no er vi iallfall tre!

Øvingane er i pinsekyrkja, samme kyrkje der vi hadde fellesmøtet tidlegare i september. Vi er to dirigentar, og etterkvart skal nye få prøve seg, også. Misjonæren blir ikkje her for all framtid, så

 litt av målet skal vel vere å gjere seg sjølv overflødig. 

Det var faktisk ganske godt å kunne køyre heim og ha resten av kvelden åleine. Planen var å køyre rett frå denne kyrkja til den lutherske kyrkja for å øve ein times tid før den internasjonale kveldsgudstenesta. Det er alltid dumt å avlyse, særleg fordi ein ikkje-kristen familie hadde sagt dei ville kome, og neste gong, 21. oktober, kan dei ikkje. Men litt fordelar er det også. Ikkje berre at eg kunne slappe av i kveld, men også at førebuinga til neste gudsteneste vil vere ganske enkel: Preika og powerpointen er allereie ferdig. Så då kan eg bruke tida mi på andre ting. :)

Ha ei fin veke, du, også!

 

Einaste lutheranar

Her i Japan er eg ein minioritet på mange måtar. Eg er vant til å vere åleine utlending, og eg er også einaste nordmann i Shimane fylke, og kanskje i heile Sanin-distriktet, også.
At eg er kristen, gjer meg også til ein minioriteti Japan, og dei lutherske kyrkjene utgjer berre ein liten del av den bittelille prosenten med kristne i dette landet.

Her i Matsue har vi eit godt samarbeid med andre kyrkjesamfunn. I tillegg til pastormøta som er fleire gonger i året, har vi tre felles arrangement: Julekonserten i starten av desember, den internasjonale bønnedagen første fredag i mars, og fellesbønnemøtet i september.

Søndag ettermiddag 9. september var det fellesmøte i pinsekyrkja. Det var særleg to ting som samla oss, og som også var bønneemne denne dagen: Julekonserten 8. desember og arbeidet til fengselsprestane. Ein av pastorane innleia med å minne om at målet med julekonsertane, som kyrkjene samarbeider om på 16. året, er evangelisering, og siterte 1. Kor. 9, 22-23:
"For dei veike har eg vorte veik, så eg kan vinna dei veike. For alle har eg vorte alt, så eg i alle fall kan frelsa nokre. Men alt gjer eg for evangeliet skuld..".
 Målet er å nå nye med bodskapen om Jesus, så fleire blir frelste. Så vi i alle fall kan frelse nokre. Men så er det ikkje vi som skal frelse dei, heller, men vi kan formidle bodskapen om Frelsaren.

To av pastorane og den katolske pateren er også fengselsprestar. Pinsepastoren fortalde litt ifrå arbeidet, der dei får møte fangar som ønskjer det, omlag ein gong i månaden, lytte til dei, og dele den kristne bodskapen med dei. Han sa at det viktigaste er å sjå på fangane som medmenneske. Pinsepastoren fortalde at han i 16 år har opna kvar time med å synge "Amazing grace", men at han no har skifta song, som han framførte for oss medan han akkompagnerte på ukulele. Det er ein koreansk song som er omsett til japansk, og handlar om at du er fødd for å bli elska.

Etter at møteleiaren hadde bedt ei bøn, vart vi oppfordra til å be ilag med den som sat ved sida av oss. Eg hadde funne plass ilag med ei dame eg ikkje hadde truffe før. Ho var frå Immanuel-kyrkja. Men sjølv om vi ikkje kjende kvarandre, gjekk det fint å be ilag.

Julekonserten er noko vi står ilag om. Vi har det i eit nøytralt lokale, så det er eit godt høve til å invitere folk som kanskje ikkje kjem i kyrkja. Og kanskje dei vågar seg innom ei kyrkje i sjølve jula når dei har vore innom på konserten først?

Etter sjølve bønnemøtet var over, skulle kvar kyrkje presenterast. Eg trudde dei skulle gå etter lista i programmet, men plutseleg vart Arashima lutherske kyrkje og namnet mitt lese opp først, for det var visst eg som hadde meldt meg på først. Så då måtte eg sprette opp, litt dårleg førebudd, og fekk sagt litt om kyrkja, og at vi skal byrje med ungdomssamling neste veke. Den japanske evangelisten var på "sommarferie", og der var heller ingen frå Matsue lutherske, så eg representerte vel alle, då. Til saman var vi 34 vaksne og 2 barn, frå 14 ulike kyrkjer frå minst 10 ulike kyrkjesamfunn.

300 yen er ikkje dyrt, - omlag 20 kroner.

I år er det eg som har hovudansvaret for koret, sidan den andre dirigenten er blitt omplassert til ei kyrkje nærare Tokyo. Eg har ikkje vore så motivert til å finne fram notar, men då eg her ein dag endeleg fann ein kornote på "Den hellige stad", vart eg litt meir inspirert. Noten har eg ikkje brukt sidan 1996 i felleskoret vi hadde i Tottori. Solisten har eg også funne, den beste tenoren eg kjenner til i Matsue. Etter bønnemøtet fekk eg huke tak i pastoren i Immanuel-kyrkja og overlevert noten. Så kan han øve heime ilag med kona, som er pianisten i koret.

 Eg har fleire minne knytta til denne songen. Då eg var 16-17 år, akkompagnerte eg Henrik Bjørdal på Borgund Folkehøgskule. Det var vel den gongen eg fekk denne noten. Ikkje så lenge etterpå spela eg songen på minnesamværet til mormor. Og i gravferda til mamma spela også organisten denne etter ønskje frå familien.

Første øvinga er 30. september. Halleluja-koret må vi også friske opp igjen. Det er fleire år sidan eg har dirigert det. Jaudå, litt utfordringar må ein ha... Det er nesten så eg byrjar å gle meg!
Vi skal også prøve eit fellesnummer ilag med Bible Club-medlemmer, der vi skal synge "Shout to the Lord" på japansk og engelsk. Eg håper mange av ungdommane har lyst å vere med.

Så håper eg også at vi blir fleire lutheranarar i koret!

Naturkatastrofe-landet

Eg opnar med eit bilete som viser kor fint det kan vere her. Dette var tatt for tre dagar sidan, før tyfonen kom. Her i Matsue merka eg likevel ikkje noko særleg til uvêret, men det var ikkje akkurat dagen for å gå på stranda.
Idag kom det nyheiter om ein ny katastrofe.
(Det er torsdag 6. september, sjølv om bloggen min seier at det framleis er den 5.)

Foto: Kyodo/Reuters

Tyfon nr 21 har nettopp rasa over landet og nådde Hokkaido i går. I natt kl 03.08 japansk tid vart Hokkaido, øya og fylket lengst i nord, ramma av eit sterkt jordskjelv med styrke M 6.7. Og etter det har dei hatt fleire etterskjelv i timen. Det ser ut som om katastrofene står i kø i dette landet.
Hokkaido er som Finnmark i Norge, lengst nord og langt frå der eg bur, så her visste eg ingenting om det før eg kom i kyrkja i føremiddag.
På nyheitene høyrer eg kjende namn frå sommarferien eg hadde på Hokkaido i 1994: Sapporo, Hakodate og Noboribetsu, og mange minne dukkar opp frå den turen.

Tankane går til dei som er ramma, med sukk til Gud.

Meir informasjon finn du på lenkjene nedanfor.

Les meir på nrk.no

Nyheiter på engelsk

Japan er blitt ramma hardt denne sommaren, med flaum, hetebølge, tyfonar, og no også jordskjelv. Kva blir det neste, skal tru? Japan er eit trygt land på mange måtar, men naturkatastrofer har vi nok av, - meir enn nok...
Tyfon nr 21, som for to dagar sidan ramma Kobe og Osaka-området hardt, kom ikkje til Matsue, bortsett frå litt ekstra regn. Men det var dramatisk for dei som opplevde det.

Foto: awajikiwi / flickr.com

Les kva stedlig representant for NLM Bård Hauge skreiv i går etter tyfonen:

Kraftigste tyfon siden 1993

Sunnmøringar og andre utlendingar

Det er blitt haust, iallfall på kalendaren. I morgon startar fem unge, nye misjonærar på språkskulen, der dei skal lære japansk dei første to åra. Ei av dei nye er Kristin Redse Nævdal, som står attmed meg på biletet. Ho har budd i Volda det meste av barndommen, så ho reknar seg som sunnmøring. Dermed er vi blitt fire sunnmørsdamer på feltet. Det er lenge sidan sist vi var så mange. Dei to andre er Karoline Skjong Bergersen frå Ellingsøya, som kom ut ilag med Marius for to år sidan, og som nettopp har byrja i arbeid, og så har vi Ingebjørg Hildre frå Hildre, som har vore i Japan det meste av tida sidan 1984. Det er kjekt å ta imot nye. (Biletet over er tatt av Marius Bergersen)

Fredag til laurdag hadde vi misjonærsamling i Kobe, der dei nye vart ønska velkomne. I tillegg til dei unge, har vi også eit par veteranar.

Foto: Marius Bergersen

 Framme til venstre har vi Astrid og Bård Hauge, som har lang erfaring både frå misjonsarbeid i Japan og undervisning i Norge. No er dei pensjonistar og har kome ut for å hjelpe oss. Bård skal vere stedlig representant det komande året, og Astrid hjelper dei nye familiane med å kome seg i orden, og er m.a. med som bestemor og tolk for barna som har byrja i japansk barnehage. Bak dei står Tone og Ole Bjarne Tråsdahl med dei to gutane sine. Attmed dei står David Theodor Thorsen, som var her som eittåring for fem år sidan. Til høgre har vi Kristin R. og Christoffer Nævdal med eldste barnet. Den yngste låg og sov medan vi tok bilete.

Vi har altså fått utvida misjonærflokken med sju vaksne og fire barn. Etter litt finteljing har eg kome til at med utsendingane frå FLOM (Finland) og ILM (Island) skal vi vere 17 vaksne og 8 born til saman.

I løpet av dei næraste månadene blir det også to nye misjonærbarn, til familiane Perendi og Bergersen. Så det skal bli livlig på misjonærkonferansen til våren!

Du som ber, vil du hugse på desse nye utsendingane, både store og små, at dei finn seg til rette og får leve lenge i landet? Det er mange utfordringar, mange frustrasjonar og mange gleder som ventar.

Også vi som har vore her ei stund, treng forbøn. Eg kjenner iallfall på at det er lett å bli trøytt og ha lyst å gi opp. Eller mangle motivasjon til å ta fatt på nye oppgåver.
Det som ventar meg denne veka, er først og fremst førebuing av preika til neste søndag. Det er fleire månader sidan sist eg talte på japansk, og berre det å setje seg ned og få noko å gi vidare, er alltid ein kamp.
Teksten er frå Mark. 7, 24-30 om kvinna frå Fønikia som bad Jesus for dotter si. Kvifor var Jesus tilsynelatande så avvisande i starten? Tema for talen er "Ei mors bøner". Dersom nokon har tankar eller erfaringar i samband med temaet eller teksten som eg eventuelt kan bruke som illustrasjon/aktualisering i preika, tek eg gjerne imot. Send meg e-post til ingervalbo@yahoo.no eller send meg ei melding på Facebook. Slik kan du også vere med og gi noko til forsamlinga i Arashima. Der er det mange som ber for barna og barnebarna sine, og som treng oppmuntring. Etter talen skal vi synge den japanske omsetjinga av "Det er makt i de foldede hender".

Du som ber for ditt barn, dine kjære,
er i forbønn fra år og til år,
om du tålmodets lekse må lære,
himlens bønnesvar engang du får.

Det er svar underveis, engler kommer med bud.
Om det drøyer, det fram dog skal nå.
For det lovet jo løftenes trofaste Gud:
Kall på meg, og du hjelpen skal få!

No kjenner eg at eg faktisk allereie er litt i gong med førebuinga. Men det får ligge litt i bakhovudet fram til tirsdag. Så får eg prøve å finne på noko anna i morgon.

På tirsdag føremiddag skal eg også på komitemøte for julekonserten, og eg bør vel ha nokre songforslag å legge på bordet. Første øvinga er 30. september (den dagen "alt" anna også skal skje...), og i år er det eg som er hovuddirigenten, sidan medhjelparen min vart omplassert til Shinden kyrkje (nær Tokyo) i vår.
Når det gjeld 30. september, så har eg i løpet av dagen fått eit ekstra møte innimellom, så planen ser slik ut:
10.45 preike i Yonago kyrkje
12.30 menighetsrådsmøte i Arashima (på veg heim frå Yonago)
16.00 første korøving med "julekoret"
19.30 internasjonal gudsteneste, der eg også skal tale

Så då kan eg godt slappe av (med å skrive blogg!) på ein søndagskveld når eg har muligheita til det...

Dette vart mykje jobbprat, så la meg ta med nokre naturbilete frå veka som gjekk, og vise litt av kva muligheiter som er i nærområdet.

Det er ikkje langt til badestranda, og her er opptil fleire sandstrender. Men her var nesten ingen å sjå på ein måndag ettermiddag. For japanarar flest er nok badesesongen over.

Det var iallfall godt å dukke seg, sjølv om svømmeferdigheitene var så som så...

Etter å ha vore på stranda, fann vi etter litt leiting ein solsikkeåker som eg lenge har hatt lyst å sjå.

Det hadde nok vore for varmt og tørt for solsikkene, for her var det mange hengehovud...

Tirsdag var eg til Nima på engelskklasse. Sidan ettermiddagseleven hadde meldt avbod, køyrde eg bortover litt seinare enn vanleg, og fekk ein fargerik himmel over meg.

 Her fekk eg fange sola rett før ho gjekk ned bak fjellet.

På engelskklassa i Nima kom ei som eg ikkje har sett sidan jul i fjor, og ho bestemte seg for å fortsetje å vere med. Det er eg glad for. Vi har framleis eit par kapittel igjen av studieopplegget om Ruth. No ventar vi på kva som skal skje mellom Ruth og Boas, og eg prøver å lære dei kva REDEEMER (gjenløysar/utløysar/atterløysar) betyr, - korleis Boas kunne kjøpe tilbake eigedommen til Naomi, og korleis Jesus er vår gjenløysar ved å kjøpe oss tilbake til seg ved å døy og stå opp igjen.

På veg heimover onsdag tok eg meg også litt tid til å nyte naturen og ikkje berre køyre rett forbi.
Det var altfor varmt for meg å vere med på badmintontrening på føremiddagen, så eg hadde ikkje særleg hastverk med å komme meg tilbake til Matsue.

Innhausting av risen har starta. 

Då vil eg ønskje dykk alle ei god veke!