Evangeliserande bibelgrupper

Denne bloggen er ei redigert utgåve av blogginnlegget på nlm.no, som eg skreiv i helga. Mot slutten har eg litt oppdatering frå eit institusjonsbesøk i dag. Biletet ovanfor er frå engelskklassa i Nima kyrkje 29. oktober. Engelskgrupper er ein god innfallsport til å nå japanarar med Bibelens bodskap. Med Bibelen som lærebok er det fleire som møter Guds ord for første gong. Det er fint å vere tilbake i Japan og kunne starte opp igjen grupper som eg hadde før eg reiste til Norge for snart fire år sidan.

Engelskgruppene både i Matsue og Nima har hatt velkomstparty for meg tidlegare, og i slutten av oktober var vi i gong med undervisning igjen. 

Matsue Bible Class 

I Matsue kom det tre nye på første samlinga. Ei av dei som har vore med i mange år, hadde invitert med seg to venner, og ei anna hadde invitert med seg ei veninne. For alle tre som var der for første gong, var det også første gong å lese ei forteljing frå Bibelen. (Foto: Mayumi)

Vi starta eit enkelt bibelstudie om Josef og brørne hans, der første tema var familierelasjonar. Før vi såg på Josef sitt familietre, fekk alle i oppgåve å teikne sitt eige familietre. På den måten blir vi også litt meir kjende med kvarandre. Norske vafler var populært, og det gjekk hardt ut over brunosten, så no har eg bestilt meir ost frå ei av ungdommane som kjem på besøk midt i november. To elevar frå Kongshaug Musikkgymnas og to frå Tryggheim Forus kjem for å lære meir om prosjekta som dei samlar inn til. 

I fiskelandsbyen Nima 

I Nima starta vi også på same studiet om Josef. Ei av medlemmene er ivrig og studerer heime i mellomtida, og så deler ho med dei andre i gruppa på Line, som er det sosiale mediet som blir brukt mest her i Japan. Fleire morgonar i seks-sju-tida har ho delt noko nytt. Det er artig å sjå kor ivrig både ho og dei andre er.

I september hadde damene i Nima velkomstparty for meg. Det var Kari Opperud som starta denne engelskklassa i Nima. Då lærte dei også om Josef, og denne dama som er så ivrig og har Bibelen som hobby, har funne fram papira som ho fekk utdelt den gongen. Ho hugsar enno kor rørt ho vart over forteljinga om då Josef fortalde brørne sine kven han var og dei bad han om tilgjeving. Dei aller fleste i desse klassene er ikkje kristne, men dei vil gjerne lære engelsk og treffe kvarandre. Så får vi halde fram med å be om at Guds ord får trenge inn og forandre tankar og sinn, slik at dei forstår at der er ein Gud som elskar dei, og at dei har bruk for Jesus som Frelsar. 

Bible Club 

Desse to gruppene var det lett å starte opp att, men studentklubben Bible Club treng meir tid for å bli aktiv igjen. Studentar kjem, blir her i 4 år, og så reiser dei, så dei som var med i klubben før eg reiste til Norge, er no spreidde overalt, både i Japan og andre land. Så det er å starte igjen heilt frå botnen av. Heldigvis er det amerikanske ekteparet Carmella og Scott framleis ved universitetet her, og dei prøver å få med seg studentar. 

På første samlinga kom det éi jente. Ho såg ut til å like seg, men ho er opptatt kvar fredag i november. Sist fredag var det ei anna jente som var interessert, men ho vil heller vente ei veke, så ho får med seg ei veninne. Sidan ingen melde seg på, vart Bible Club avlyst denne kvelden. Be om at det desse to jentene og enno fleire kjem den 8. november, og at det kan bli ei god samling når ungdommane frå Kongshaug og Tryggheim Forus er her 15. november. 

Mi japanske mor på 101 og eit halvt

Eg får også lese Bibelen på japansk utan å gå vegen om engelsk. I fleire år lærte eg å spele koto (japansk harpe) med ei kristen kvinne som er medlem i Arashima kyrkje. Ilag med mor hennar hadde vi først ein time kotoøving og samspel, og deretter hadde vi ein times tid der vi las i Bibelen i lag, før vi avslutta med å drikke te, og då var det både alvorsprat og latter. Eg kunne dele både sorger og gleder med desse to. Dei var som ei storesøster og ei mor for meg.

På 100-årsdagen til mi japanske mor var eg i Norge, men fekk snakke med henne på nettet. No bur ho ikkje heime lenger, men har einerom på ein aldersheim. Ho er oppegåande og ganske klar i hovudet, men det er tillatt å vere litt gløymsk i den alderen.

Første gongen eg var på besøk, hadde eg ikkje med Bibelen, men dottera hadde spurt meg om eg kunne ta med Bibelen og lese eit ord og be i dag. Vi fekk ein fin samtale rundt Joh.8,12, om Jesus som er lyset vårt, og at vi ikkje treng å gå i mørket. Men gamle mor synest det er vanskeleg. Ho har vakse opp i ein shintofamilie og har lært å be til Amaterasu, og det er vanskeleg for henne å skifte tru. - Det må i tilfelle skje naturleg, sa ho. Så då får vi be om det, då, at det blir naturleg for henne. Ho har vore i kontakt med kristne dei siste omlag 70 (!) åra, men å skifte tru er ikkje enkelt.

Amaterasu er ei av mange guddommar i shintoismen. Ho blir også kalla Solgudinna.

Wikipedia forklarer det slik:

Amaterasu (天照), Amaterasu-ō-mi-kami (天照大神 eller 天照大御神) eller Ōhiru-menomuchi-no-kami (大日孁貴神) er solgudinnen (og samtidig selve solen^[1][2]) i japansk mytologi, og kanskje Shintos viktigste kami (guddom). Hun ble født ut av det venstre øyet til Izanagi, og ble også regnet som stammor til den japanske keiserfamilien.^[3] Hennes fulle navn er Amaterasu-no-mikoto som betyr «storgudinnen som lyser opp himmelen». Amaterasu er datter av urguden Izanagi og søster til måneguden Tsukuyomi og stormens gud Susanoo.

Amaterasu – Wikipedia

La oss be om at Jesus må få lyse inn i hjertet til gamle mor, så ho ser at det ikkje er Amaterasu, men Jesus som er det sanne Lyset for verda, også for henne.

Les meir om arbeidet i Japan her:  Japan - Norsk Luthersk Misjonssamband

Første fjelltur

Endeleg har eg kome meg litt ut på tur. Laurdag var det regn heile dagen, og godt innevêr til å pakke ut resten av kassene og henge opp litt bilete på veggane. I går kveld hadde eg mine første gjestar som ikkje var her for å lære noko, men berre for å drikke te og prate. Eg inviterte to damer som ikkje hadde sett kvarandre på omtrent 10 år! 

Eg har prøvd fleire gonger å finne nokon til å gå på fjelltur ilag med, men i dag bestemte eg meg for å gå åleine. Sidan det er offentleg fridag, rekna eg med der ville vere mange andre, også, og det stemde. Det er lenge sidan eg har sagt "konnichiwa" (goddag) til så mange ukjende japanarar.

Vêret var upåklageleg, med 22 grader og vind, og eg gjekk stort sett i skuggen av trea som enno ikkje har mist lauvet. Men fargerike lauv på stien var det også mykje av. Elles var eg veldig glad for at eg hadde med stavane frå Norge. Sjølv etter ein heil dag med sol i går, var det framleis sleipt og glatt etter alt regnet på laurdag.

Undervegs var det utsikt vestover over Matsue og Shinji-innsjøen.

 

 På veg oppover høyrde eg merkelege lydar frå skogen. Det viste seg at det var vinden som spela på bambustrea. Når dei innehola bambusstammene slår mot kvarandre, høyrest det ut som ein xylofon som spelar!

Bak meg skulle det ha vore utsikt til Daisen-fjellet i bakgrunnen, men det var for mykje skodde til det.

Men utsikta austover til innlandssjøen Nakaumi med byane Sakaiminato og Yonago i bakgrunnen var betre. Eg sende dette biletet til ei som bur Daikonshima, øya nedanfor, og fekk med ein gong spørsmål tilbake: Er du på Mt Dake?

Desse kirsebærtrea er spinkle no, men det er nydeleg her om våren når dei blomstrar. Denne turen kan eg eigentleg ta oftare. Det tok meg berre bortimot 3 timar frå eg køyrde heimanfrå, og då hadde eg ein god lunsjpause på toppen. Neste gong får eg forhåpentlegvis med turfølgje, også. 

I går var det kulturdagen i Japan, som er 3. november. Men sidan det fall på ein søndag, fekk vi ein ekstra fridag i dag. Og det var også min vanlege fridag. Og då skriv eg ikkje om arbeidet. I løpet av dagen eller tidleg i veka kjem det eit blogginnlegg frå meg på nlm.no si Japanside, så de får følgje med der. Og så kjem det eit intervju på Radio Sunnmøre truleg mot slutten av veka. Så følg med. 

Japan er månedens misjonsland i november, så går du i ei forsamling der du får misjonsinfo, får du nok høyre meir frå Japan. Du kan også sjølv gå inn på nlm.no og lese meir. Ein fin video ligg der, også. https://www.nlm.no/bidra-i-arbeidet/innsamlinger/manedens-misjonsfelt/

No er eg i gong

No har eg kome meg såpass i orden i leiligheita i Matsue at eg tek meg tid til litt turar i området, også. I omtrent 10 minutts gangavstand har eg den over 400 år gamle borga, Matsue Castle, med ein fin park og båtar som går på kanalen rundt borga.

Forrige helg hadde vi misjonærsamling på Hiruzen i bortimot norsk hausttemperatur. Første dagen med regn og vind, men neste dag med blå himmel og strålande sol.

Sjå på denne gjengen som var samla på Hiruzen! Misjonærflokken er med på å halde oppe talet på fødslar i Japan, som elles i landet er synkande. Kan seie det var livleg og høgt lydnivå til tider, men kjekt at vi har så mange unge familiar her! På samlinga var vi misjonærar både frå Norge, Finland, Island, Australia og Japan. 

 (Foto: David Thorsen)

Det er ganske stille i området her sjølv om blokka ligg ganske nær vegen. Men på framsida går det ein kanal, og der er det vanlegvis lite trafikk. Ein dag eg sat og førebudde preike, høyrde eg kvekk og flaksing frå nokre ender. Då eg såg ut, gleid det ein båt stille forbi. Så litt underhaldning har eg sjølv om eg ikkje har TV. Men no når eg endeleg har fått installert og kopla meg på internett i leiligheita, har eg tre skjermar eg kan sjå på (mobil, nettbrett og datamaskin), så det skal halde.

Etter at i dag hadde halde mi første japanske preike på 4 år, tok eg med lunsjen til parken, der eg skulle møte ei veninne. Men før vi fann kvarandre, møtte eg på denne karen. Eg fortalde han at eg har bilete av oss også for fleire år sidan.

Her oppe var det misjonærane ilag med nokre japanske kristne for nærare 75 år sidan stod og såg utover byen og bad til Gud ilag. Resultatet var at dei starta opp arbeid i Matsue. Etter nokre år utvida dei til Arashima. I dag vart eg fortalt at det er 70 år sidan misjonærane starta husmøte i Arashima, og 60 år sidan kyrkja vart bygd. Så Arashima kyrkje og eg er jamgamle. Eg spurde dei kven som ser gamlast ut. Eg fekk ikkje svar, men eg reknar med dei synest at kyrkja ser gamlare ut enn meg!

Fredag hadde vi første Bible Club på nærare fire år, og eg hadde mine første gjestar her. Det tek litt tid å bygge opp igjen ei ny gruppe studentar, for dei eg kjende og som kjende meg, er ferdige ved universitetet og har flytta. Men gjennom Carmella og Scott får eg nye kontakter. Dei hadde invitert over 20 studentar, men denne gongen var det berre éi som kunne komme. Det såg ut som ho likte seg ilag med så mange utlendingar. David Thorsen er misjonær i nabonabobyen Yonago. Eittåring Jan David Selstø har vore med familien Thorsen og sett på arbeidet i Yonago desse dagane etter vi var på Hiruzen. Det var fint å ha dei med her på fredagskvelden. 

Dei neste dagane blir det også fleire bibelgrupper. Måndag er vanlegvis fridag for oss som jobbar i kyrkje og misjon, men sidan eg har tilgang til parkeringsplass på måndagar, prøver eg å ha bibelklasse måndag føremiddag og heller ta ein halv dag fri seinare i veka. To som har vore med før i denne engelske bibelklassa, har invitert med seg nokre veninner, så i morgon reknar eg med at det kjem tre nye. Spennande! 

Og på tirsdag skal eg til Nima og starte opp att engelsk bibelklasse der, også. I begge gruppene skal vi starte eit opplegg om Josef og brørne hans. Du som ber, kan gjerne hugse på desse gruppene, at vi får kontakt med fleire studentar, og at dei nye som kjem, får lyst til å fortsetje.

Innsetjingsseremoni med besøk av sjefen

No er eg endeleg godkjent som misjonær for Arashima kyrkje. Det har tatt si tid å få det til å passe for presten, som har ansvar for to kyrkjer og som er i Arashima fysisk berre ein søndag for månaden. Og så passa det også for stedlig representant Ole Bjarne å komme i dag for å vere med på ettermiddagsgudstenesta og det påfølgjande menighetsrådsmøtet, der vi gjekk gjennom kontrakta mellom kyrkja og misjonen og vart einige om kva slags arbeidsoppgåver eg skal ha. Det ser ut til å bli nok. Men fint også å merke omsorga for meg, at eg må ta vare på meg sjølv og helsa mi. Og det gjorde eg litt med i dag, med å starte dagen med å vere med på den årlege helsetrimmen i nabolaget. (Grunnen til at vi har munnbind i kyrkja, er at det i Arashima framleis er frykt for å smitte andre. Eg vart fortalt etterpå i dag at vi ikkje er nødt til å bruke munnbind anna enn når vi syng. Men det er når eg syng at brillene doggar mest...)

Kl. 8.30 var det registrering, og så ein opningsseremoni kl 9, med helsing frå fleire viktige personar, m.a. ordføraren. Og så var det bøy og tøy-oppvarming til musikk, før vi fordelte oss på tre ruter: 3 km, 4 km eller 7 km. Eg hadde valt den kortaste for å vere sikker på at eg rakk å dusje og gjere meg klar til gudstenesta.

Det var mange barnefamiliar på denne turen. Eg hadde håpa å komme i prat med nokre, men dei fekk iallfall sjå meg, og så kan det vere muligheit for å treffe dei ute seinare. Men då må eg legge opp til å gå litt tur rundt omkring her også etter at eg har flytta til Matsue. Det var god norsk sommartemperatur på rundt 25 grader i dag, men det er kanskje ikkje vanleg å sjå sommarfugl i oktober?

Under gudstenesta var det ei forbønshandling for meg, der eg måtte svare at eg ved Guds hjelp lover å utføre tenesta til Herrens ære.

Og så fekk eg eit tenestebevis underskrive av kyrkjepresidenten. Godt å sjå at eg klarte å bukke djupt nok.

Velkomstgåve frå kyrkjelyden fekk eg også. To nydelege danske kaktusar som skal lyse opp i leiligheita eg skal flytte inn i. Og det passar bra at dei ikkje treng så mykje vatn, for eg er ikkje kjend for å vere så flink til å stelle planter...(Foto: Minako Ishikura)

Og så må vi sjølvsagt ta fellesbilete når noko skal markerast. Flankert av stedlig representant og presten. (Foto: Midori Naito. Andre foto frå kyrkja i dag er tatt av Ole Bjarne Tråsdahl)

Etter gudstenesta var det møte med menighetsrådet.Så no er eg i gong på rett. Eg har tatt på meg fleire preikeoppdrag framover mot jul, og vi skal prøve å starte opp igjen bønnemøta og kvinneforeininga som har vore i dvale nokre år. Og eg går framleis med planar om å starte babysong, og det har eg ikkje lyst til å vente altfor lenge med.

I går hadde vi forresten ei veldig kjekk samling med nokre jenter som er blitt ungdommar sidan sist eg var her. Desse vil eg prøve å gjere meir for. I går brukte vi opp tida til å lage mat og ete, men etter kvart vil eg prøve å få til noko bibelstudium for dei. Når eg har kome meg i orden i leiligheita, skal eg invitere dei på ferske vafler. I morgon kjem flyttelasset mitt frå lageret på Hiruzen til leilegheita i Matsue. Det blir spennande å opne kasser og sjå kva eg eigentleg har. Og så er eg veldig spent på korleis sengkleda luktar...

Til Nima og Kobe

Eg rakk å komme meg til Nima før sola gjekk ned. Tirsdag forrige veke tok eg toget til Nima for å treffe damene som har vore med i den engelske bibelklassa eg hadde der.

Det var kjekt å treffe dei igjen, og stemninga var god. Denne gongen var det velkomst-te-party, men dei vil gjerne at eg kjem og underviser dei igjen. Men det må tilpassast det andre arbeidet, så eg veit ikkje heilt korleis eg skal legge det opp enno. Det første som skjer, er vel at eg skal flytte i leiligheit og få meg bil i løpet av neste veke. Truleg i omvendt rekkefølgje.

Etter at eg hadde vore i Nima, var det å gjere seg klar til to netter i Kobe. Eg sat på med Caroline og David Thorsen, som bur i nabobyen Yonago. Fredag skulle det vere misjonærsamling der vi feira 75-årsjubileum for Misjonssambandet sitt arbeid i Japan. Vi reiste tidleg dagen før, og då hadde eg heile ettermiddagen og kvelden til disposisjon. Då fekk eg endeleg møte den vietnamesiske jenta som var med i Bible Club fram til våren 2020. No er ho gift og bur i Osaka. Vi møttest på ein stasjon og fann ein koreansk kafé, der den lille guten stabba rundt og sjarmerte både dei som jobba der og gjestane. Det vart ikkje så mykje ro til å prate med den unge mora, men på eige initiativ sa ho at ho ønskjer å lese Bibelen med meg. Så no har vi avtalt å møtast gjennom Zoom fredag morgon når babyen søv.

20. september var dagen då 75-årsjubileet vart feira. Styret på feltet hadde valt å sjå framover og hadde invitert ein japansk ungdomsarbeidar frå ein organisasjon som arbeider med å nå tenåringar. Han la vekt på kva tenåringane treng og ga tips om korleis vi kan skape ein plass der dei kjenner seg heime.

Vi avslutta dagen med felles middag ved hamna i Kobe med familiane etter at alle borna var ferdige på skulen. Kobe er ein fin by. Det er lite som kan tyde på at mykje låg i ruinar etter jordskjelvet i 1995.

Denne veka er ganske roleg. Arbeidarmøtet for Sanin distrikt vart gjort unna på 45 minutt. Effektivt når det er på nett, men ikkje så mykje fellesskap som det brukte å vere når vi samlast på føremiddagen og hadde lunsj i lag. I morgon er planen å besøkje mi japanske "mor" på 101 år. Eg kom på at eg måtte finne fram igjen korta og helsingane eg fekk på sendefesten for over 4 veker sidan. Det gjekk litt i full fart dei første dagane etterpå, så eg fekk berre såvidt sett på korta. Men no var det godt å ta dei fram igjen og lese sakte og tenkje med takk på dykk som har sendt meg og som vil vere med i bøn og offer. Komande søndag skal eg på rett "innsetjast" som arbeidar i Arashima kyrkje, og på styremøtet etter gudstenesta skal vi snakke meir om konkrete arbeidsoppgåver. Det har vore ein lang månad å vente, men på den andre sida er det godt å ha tid til å treffe venner og kunne bruke tid på å finne hus og bil. No ser det ut til å gå i boks med husleigekontrakt, og bilen er betalt og vil etter planen vere klar til overtaking 3. oktober.

Gjensynsglede

Sidan sist eg skreiv, har det skjedd mykje. Eg har vore i Matsue to gonger og truffe venner, sett på leiligheit og bil. Her er berre nokre glimt. Det var kjekt å treffe igjen Carmella og Scott med ein ispause utanfor kantina på universitetet.

Denne dagen hadde ei veninne tatt meg med rundt til tre ulike adresser for å sjå om det er ein plass eg kan bu. Ei leiligheit på hjørnet i første etasje i denne blokka er ledig. På torsdag skal eg på visning. Håper det legg seg til rette at eg får leige der. Det er rimeleg nært universitetet. Google maps seier 17 minutt å gå, og raskare går det på sykkel.

På veg tilbake til Matsue stasjon var det nydeleg himmel i vest der sola heldt på å gå ned i 19-tida.

På fredag fekk eg vere med ei mor og ein son opp mot Daisen-fjellet. Eg lyfter auga mine til fjella. Kvar kjem mi hjelp ifrå? Mi hjelp kjem frå Herren, som har skapt himmel og jord. Salme 121,1-2

Ekte kyr traff vi også. Daisen er kjent for god mjølk.

Laurdag førebudde eg meg litt til søndagsgudstenesta. Eg hadde ingen oppdrag anna enn å bli tatt imot, og å komme med ei lita helsing under kyrkjekaffien. Eg øvde på å lese frå Jesaja kapittel 6 medan eg ilag med Skodje kyrkjekor song "Herren kallar Jesaja til profet".

I går fekk eg endeleg møte kyrkjelyden i Arashima.

Presten har ansvar både i Matsue og Arashima. Han kom i går med video av preika han hadde tatt opp for gudstenesta i dag. I andre kyrkjer der dei manglar prest, har dei direkte videooverføring. Å ha gudsteneste berre annankvar søndag eller sjeldnare er utenkjeleg her. (Eg skulle fortalt dei korleis det er i Haram...). Etter kvart blir det nok også min tur, men greitt med ein roleg start og få vere deltakar på bakerste benk.

Etter gudstenesta var det minivelkomstparty for meg. Dei seier det skal bli skikkeleg velkomstfest i oktober når eg blir innsett som kyrkja sin arbeidar.

Skodje kyrkjekor fekk vere med på video, der vi song "Herren kallar Jesaja til profet", medan eg las frå Jes.6 på japansk. Fungerte ganske bra, trur eg. Eg fortalde litt om korleis denne songen hadde vore med og peika i retning Japan igjen då vi byrja å øve i januar. Ikkje alltid så lett å svare "Her er eg, send meg." Men her er eg iallfall. Sendt både av Gud og misjonsfolket, får eg tru.

Den fine blomsteroppsatsen fekk eg ta med opp i 2. etasje, for i kyrkja skjer det ingenting før neste søndag. Eg har forresten fått vite om to mødre med baby som kan vere interesserte viss eg startar babysong her. Tek gjerne imot tips om japanske babysongar👶!

Ein norsk Ø til besvær

Det er ikkje alltid like enkelt med norske namn her i landet. Etternamnet mitt byr på problem på japansk, som verken har V, L eller Ø. Så eg blir kalla Barubo バルボ, for dei fleste bruker etternamnet. Det finst ein måte å skrive Va på (ヴァ) i staden for Ba (バ), men den er visst ikkje lenger i bruk, og dei fleste uttalar det likevel nærmast Ba. I går var eg ein tur til bykontoret for å registrere adressa mi og få eit nytt bevis på stempelet mitt, som eg har brukt i mange år, med ヴァルボ på. For å kunne kjøpe bil, må eg ha eit papir som viser at stempelet er mitt.

Yasugi bykontor er eit stort og fint bygg, omtrent 1 km frå Yasugi stasjon. Ein fin spasertur. Men stempelet mitt vart avvist fordi det hadde eit hakk som kan bli større, og elles er det visst ikkje lenger godkjent å bruke japansk lydalfabet på namnet, men det skal vere med bokstavar for utlendingar. Og så var det denne ヴァ (Va) som visstnok ikkje er i bruk lenger. (På min PC får eg han fram...) Eg kontakta Ingebjørg på kontoret i Kobe, for der har ho hatt liggande eit anna stempel med VALBO, som ho sende meg med ein gong, slik eg fekk det på døra allereie i dag føremiddag. Så ny tur til bykontoret.

Sjølve togturen tek berre 5 minutt, men det blir ein del gåing. Heldigvis var det god luft og behageleg vind i dag, så det kjendest ikkje så varmt. Det einaste som bekymra meg, var at då eg landa i Japan for ei veke sidan, vart eg registert som VALBOE på immigrasjonen. OE er eigentleg er den riktige måten å skrive Ø på engelsk, men før har eg ikkje vore så nøye med det, men berre tatt vekk streken i Ø-en. Og det viste seg at heller ikkje stempelet med VALBO vart godkjent. Så eg måtte gå vidare ein kilometer eller meir til ein plass der eg kunne bestille eit nytt stempel. Heldigvis fungerte framleis data-SIM-kortet som eg kjøpte på flyplassen, sjølv om det var berre for 5 dagar. Og no har eg brukt det i 7 dagar allereie. I går fekk eg bestilt japansk mobilabonnement, så tidleg i neste veke reknar eg med å få SIM-kortet i posten. Heldigvis har eg WiFi i kyrkja. Google Maps leia meg på vegen til kjøpesenteret. Og undervegs møtte eg ein søt fiskar.

Yasugi er kjent for den lille fisken dojou, som dei fiskar med trau i elva. Iallfall gjorde dei det slik før. Yasugi by har også sitt eige teater, som er ganske morosamt. Her kan du sjå ein liten snutt: https://youtu.be/_40tNfFy6WA?si=dg2zSPh94pQ_9kz6 (kopier linken og lim inn i nettlesaren din)

Endeleg var eg framme ved kjøpesenteret, og etter litt om og men fekk eg bestilt nytt stempel. Og i staden for eit stempel med 6 bokstavar som knapt nok får plass i eit rundt stempel, valde eg å bruke dei 5 bokstavane i INGER, som også er eit alternativ. Då er det iallfall ikkje tvil om det skal vere O eller OE! Og ingen rare utanlandske bokstavar, heller. Så får eg vente i 7-10 dagar før eg får meg nytt stempel, og så tilbake på bykontoret for å få papiret på at dette er meg. Og SÅ kan eg få kjøpe bil.

På veg tilbake til stasjonen unnte eg meg ein ispause. Einaste måte å få ete is på no når eg ikkje har bil, er å ete han opp med ein gong. Men for å rekke toget og sleppe å vente bortimot ein time ekstra, tok eg isen i handa og åt medan eg gjekk. Ei setning frå språkskulen ga meg litt dårleg samvit, men eg passa på å setje skeia i isen når eg traff på andre. "Arukinagara taberu" - altså å ete medan du går, det er ikkje god folkeskikk her. Iallfall var det ikkje det for 30 år sidan. Heldigvis var isen i beger, for han smelta ganske fort. Så det vart delvis å ete og delvis å drikke det som var smelta. Men godt var det!

Tilbake på stasjonen hadde eg nokre minutt til overs, så eg rakk å fotografere nokre søte figurar. Her er både fisken (dojou) og fiskaren.