Gjensynsglede

Sidan sist eg skreiv, har det skjedd mykje. Eg har vore i Matsue to gonger og truffe venner, sett på leiligheit og bil. Her er berre nokre glimt. Det var kjekt å treffe igjen Carmella og Scott med ein ispause utanfor kantina på universitetet.

Denne dagen hadde ei veninne tatt meg med rundt til tre ulike adresser for å sjå om det er ein plass eg kan bu. Ei leiligheit på hjørnet i første etasje i denne blokka er ledig. På torsdag skal eg på visning. Håper det legg seg til rette at eg får leige der. Det er rimeleg nært universitetet. Google maps seier 17 minutt å gå, og raskare går det på sykkel.

På veg tilbake til Matsue stasjon var det nydeleg himmel i vest der sola heldt på å gå ned i 19-tida.

På fredag fekk eg vere med ei mor og ein son opp mot Daisen-fjellet. Eg lyfter auga mine til fjella. Kvar kjem mi hjelp ifrå? Mi hjelp kjem frå Herren, som har skapt himmel og jord. Salme 121,1-2

Ekte kyr traff vi også. Daisen er kjent for god mjølk.

Laurdag førebudde eg meg litt til søndagsgudstenesta. Eg hadde ingen oppdrag anna enn å bli tatt imot, og å komme med ei lita helsing under kyrkjekaffien. Eg øvde på å lese frå Jesaja kapittel 6 medan eg ilag med Skodje kyrkjekor song "Herren kallar Jesaja til profet".

I går fekk eg endeleg møte kyrkjelyden i Arashima.

Presten har ansvar både i Matsue og Arashima. Han kom i går med video av preika han hadde tatt opp for gudstenesta i dag. I andre kyrkjer der dei manglar prest, har dei direkte videooverføring. Å ha gudsteneste berre annankvar søndag eller sjeldnare er utenkjeleg her. (Eg skulle fortalt dei korleis det er i Haram...). Etter kvart blir det nok også min tur, men greitt med ein roleg start og få vere deltakar på bakerste benk.

Etter gudstenesta var det minivelkomstparty for meg. Dei seier det skal bli skikkeleg velkomstfest i oktober når eg blir innsett som kyrkja sin arbeidar.

Skodje kyrkjekor fekk vere med på video, der vi song "Herren kallar Jesaja til profet", medan eg las frå Jes.6 på japansk. Fungerte ganske bra, trur eg. Eg fortalde litt om korleis denne songen hadde vore med og peika i retning Japan igjen då vi byrja å øve i januar. Ikkje alltid så lett å svare "Her er eg, send meg." Men her er eg iallfall. Sendt både av Gud og misjonsfolket, får eg tru.

Den fine blomsteroppsatsen fekk eg ta med opp i 2. etasje, for i kyrkja skjer det ingenting før neste søndag. Eg har forresten fått vite om to mødre med baby som kan vere interesserte viss eg startar babysong her. Tek gjerne imot tips om japanske babysongar👶!

Ein norsk Ø til besvær

Det er ikkje alltid like enkelt med norske namn her i landet. Etternamnet mitt byr på problem på japansk, som verken har V, L eller Ø. Så eg blir kalla Barubo バルボ, for dei fleste bruker etternamnet. Det finst ein måte å skrive Va på (ヴァ) i staden for Ba (バ), men den er visst ikkje lenger i bruk, og dei fleste uttalar det likevel nærmast Ba. I går var eg ein tur til bykontoret for å registrere adressa mi og få eit nytt bevis på stempelet mitt, som eg har brukt i mange år, med ヴァルボ på. For å kunne kjøpe bil, må eg ha eit papir som viser at stempelet er mitt.

Yasugi bykontor er eit stort og fint bygg, omtrent 1 km frå Yasugi stasjon. Ein fin spasertur. Men stempelet mitt vart avvist fordi det hadde eit hakk som kan bli større, og elles er det visst ikkje lenger godkjent å bruke japansk lydalfabet på namnet, men det skal vere med bokstavar for utlendingar. Og så var det denne ヴァ (Va) som visstnok ikkje er i bruk lenger. (På min PC får eg han fram...) Eg kontakta Ingebjørg på kontoret i Kobe, for der har ho hatt liggande eit anna stempel med VALBO, som ho sende meg med ein gong, slik eg fekk det på døra allereie i dag føremiddag. Så ny tur til bykontoret.

Sjølve togturen tek berre 5 minutt, men det blir ein del gåing. Heldigvis var det god luft og behageleg vind i dag, så det kjendest ikkje så varmt. Det einaste som bekymra meg, var at då eg landa i Japan for ei veke sidan, vart eg registert som VALBOE på immigrasjonen. OE er eigentleg er den riktige måten å skrive Ø på engelsk, men før har eg ikkje vore så nøye med det, men berre tatt vekk streken i Ø-en. Og det viste seg at heller ikkje stempelet med VALBO vart godkjent. Så eg måtte gå vidare ein kilometer eller meir til ein plass der eg kunne bestille eit nytt stempel. Heldigvis fungerte framleis data-SIM-kortet som eg kjøpte på flyplassen, sjølv om det var berre for 5 dagar. Og no har eg brukt det i 7 dagar allereie. I går fekk eg bestilt japansk mobilabonnement, så tidleg i neste veke reknar eg med å få SIM-kortet i posten. Heldigvis har eg WiFi i kyrkja. Google Maps leia meg på vegen til kjøpesenteret. Og undervegs møtte eg ein søt fiskar.

Yasugi er kjent for den lille fisken dojou, som dei fiskar med trau i elva. Iallfall gjorde dei det slik før. Yasugi by har også sitt eige teater, som er ganske morosamt. Her kan du sjå ein liten snutt: https://youtu.be/_40tNfFy6WA?si=dg2zSPh94pQ_9kz6 (kopier linken og lim inn i nettlesaren din)

Endeleg var eg framme ved kjøpesenteret, og etter litt om og men fekk eg bestilt nytt stempel. Og i staden for eit stempel med 6 bokstavar som knapt nok får plass i eit rundt stempel, valde eg å bruke dei 5 bokstavane i INGER, som også er eit alternativ. Då er det iallfall ikkje tvil om det skal vere O eller OE! Og ingen rare utanlandske bokstavar, heller. Så får eg vente i 7-10 dagar før eg får meg nytt stempel, og så tilbake på bykontoret for å få papiret på at dette er meg. Og SÅ kan eg få kjøpe bil.

På veg tilbake til stasjonen unnte eg meg ein ispause. Einaste måte å få ete is på no når eg ikkje har bil, er å ete han opp med ein gong. Men for å rekke toget og sleppe å vente bortimot ein time ekstra, tok eg isen i handa og åt medan eg gjekk. Ei setning frå språkskulen ga meg litt dårleg samvit, men eg passa på å setje skeia i isen når eg traff på andre. "Arukinagara taberu" - altså å ete medan du går, det er ikkje god folkeskikk her. Iallfall var det ikkje det for 30 år sidan. Heldigvis var isen i beger, for han smelta ganske fort. Så det vart delvis å ete og delvis å drikke det som var smelta. Men godt var det!

Tilbake på stasjonen hadde eg nokre minutt til overs, så eg rakk å fotografere nokre søte figurar. Her er både fisken (dojou) og fiskaren.

Ein roleg søndag

Det er søndag ettermiddag her i Kobe, og eg har funne meg ein god stol med fotskammel ved eit ope vindauge. På andre sida har eg ei vifte som går, så det er nok kjøling for meg. Tyfonen med mykje regn har gitt litt lavare temperaturar. Tyfonen Shanshan har gått vidare nordover, men framleis kan det komme mykje regn også andre plassar i landet, seier dei. Her er siste nytt eg fann på nettet: https://www3.nhk.or.jp/nhkworld/en/news/20240901_02/

Eg landa trygt onsdag kveld på Kansai internasjonale flyplass i Osaka, der stedlig representant Ole Bjarne Tråsdahl møtte meg med norsk flagg og japansk bil. Bagasjen kom også velberga fram, og eg har vore innkvartert i gjesteleiligheita til misjonen, med kjøleskapet fyllt opp av nødvendig mat og drikke, og passord til det trådlause nettverket. Etter ei god natt vart eg invitert til lunsj hos familien Tråsdahl som bur rett under meg. Dei to største gutane var på skulen, men eg fekk helse på dei to minste, som er blitt fødde medan eg har vore i Norge. Eittåringen Jan David Selstø kom ut nokre dagar før meg.

Dataspel var litt for vanskeleg for meg, men treåringen syntest visst det var gøy.

Sidan eg hadde sove godt første natta og vêret var bra, tok eg ein tur til Osaka på ettermiddagen før å besøkje venner. Eg fann vegen ned til den lokale togstasjonen. Her har eg gått mange gonger før.

I denne blokka budde eg i nærare 6 år, frå 1998-2004, i 10. etasje. Kita-Osaka Lutherske Kyrkje er i 1. etasje. Den tida hadde eg kort veg til kyrkja.

Mi veninne Yoko hadde heller ikkje så lang veg til kyrkja. Ho byrja å kome i kyrkja våren 2000 og vart døypt hausten 2002. Mannen hennar vart døypt i 2020, rett etter at eg var reist til Norge. Det var fint å få treffe dei begge. Særleg gripande var det å høyre mannen hennar be for meg før eg skulle gå.

Etter planen skulle eg reise oppover til Arashima, der eg skal bu og arbeide første tida, men på grunn av usikre vêrmeldingar valde vi å vente til over helga. Då kunne eg heller bruke tida til å roe ned her og å treffe venner eg ikkje har sett på nokre år. Første invitasjon kom frå Suma, litt lenger vest i Kobe, der den finske familien Perendi har slått seg ned etter eit år i Finland.

Gutane har blitt både store og lange sidan sist eg såg dei. I går var eg på lunsj hos familien Nævdal, som bur rett over gata her på Aotani. Der vart det både norsk graut og sjakk.

For første gong var eg ut for å handle mat til meg sjølv, og då var det noko eg berre MÅTTE ha. Fersk mais og matcha-is! Og så vart det søndag.

Og eg trengde ikkje å reise langt for å finne ei kyrkje. På det første biletet kan de skimte eit kors over det store treet. Kyrkja er næraste nabo her på tomta i Aotani. Presten var den første eg arbeidde ilag med i Tottori, og også i Izumo har eg arbeidd ilag med han i fleire år. Det var kjekt å bli ønska velkommen, men likevel glad for å sleppe å seie noko i den store forsamlinga. Eg klarte å vere med på salmesongen, truvedkjenninga og Vår Far, så eg har ikkje gløymt så mykje likevel.

Det er ei hjelp å ha det skriftleg. "Ten ni mashimasu, warera no Chichi yo". Etter kyrkjetid har eg vore for meg sjølv. Greitt å slappe litt av før eg blir køyrt til Arashima i morgon. Og i kveld er eg bedt på middag hos eit japansk par som eg har hatt kontakt med sidan eg gjekk på språkskulen, - det vil seie venner gjennom 31 år! Kva som ventar meg i Arashima, veit eg ganske lite om. Men eg har allereie gjort fleire avtalar med personar som vil treffe meg. Og så må eg prøve å finne ein plass å bu i Matsue etter kvart. Du som ber, kan gjerne ta det med i bønene dine. GUD, LÆR MEG Å STÅ DER HVOR DU VIL, OG LÆR MEG SÅ HVA JEG SKAL GJØRE DER. VÆR DU MEG NÆR. VÆR DU MEG NÆR. (Kristin Solli Schøien)