- Dette har eg bruk for!

Idag har eg vore i Izumo kyrkje. Før engelskklassa på ettermiddagen gjekk eg ein runde mellom drivhusa og klarte å nå til å fotografere litt druer innimellom den finmaska nettingen. Tankane gjekk tilbake til ei av bibelklassene eg hadde i Nima tirsdag. Vi var komne til siste leksjon i boka "Introducing Jesus", der Jesus presenterer seg som vintreet.
Hittil har vi hatt desse leksjonane:
"Livsens brød."
"Lyset for verda."
"Den gode hyrdingen."
"Oppstoda og livet."
"Vegen, sanninga og livet."
Og no siste kapittel: "Vintreet"

Damene mine i Nima har gitt uttrykk for at dei synest det er vanskeleg å forstå innhaldet, sjølv om dei forstår orda. Men denne dagen var det noko som gjekk inn, iallfall hos ei av dei.

"Ver i meg, så er eg i dykk. Som greina ikkje kan bera frukt av seg sjølv, men berre når ho er på vintreet, slik kan heller ikkje de bera frukt viss de ikkje er i meg." Joh.15,4

"Eg er vintreet, de er greinene. Om de blir i meg og eg i dykk, då ber de mykje frukt, men skilde frå meg kan de ingen ting gjera. Joh.15,5.

Vi snakka om kva slags frukt dette kan vere. Lenger nede i kapittel 15 snakkar Jesus om kjærleik og om glede. Dette er noko vi ikkje klarer å produsere i eiga kraft. Vi las også ifrå Gal. 5 om Andens frukter: Kjærleik, glede, fred, tolmod, mildskap, godleik, truskap, audmjukskap og sjølvdisiplin. Vi var ganske einige om at vi har for lite av dette. Deretter såg vi på lista over kva vårt naturlege menneske kan produsere. Her er ikkje mykje å skryte av: Hor, umoral, usemd, avgudsdyrking, trolldom, fiendskap, strid, sjalusi, sinne, sjølvhevding, usemje, splittingar, misunning, fyll, festing og meir av det slaget... Dei vart visst litt overraska over å høyre at også eg kjenner att noko av dette i mitt eige hjarte, men eg fekk også sagt at det er difor eg treng Jesus.

- Dette har eg bruk for! Det var konklusjonen til ei av engelskelevane. Noko hadde rørt ved hjarta hennar.
No er det ingen kort veg for ein japanar frå å kome med ei slik ytring til det å bli ein kristen, men det var iallfall ei oppmuntring for meg og ei påminning om at desse turane til Nima to gonger i månaden ikkje er forgjeves.

 Rett for solnedgang i Nima på jonsokaftan kl. 19.00

Det var mykje eg kunne ha skrive frå siste veka. Tida går fort, og i kveld er eg trøytt etter ein lang dag. Så her blir det berre nokre glimt:

Internasjonal gudsteneste i Matsue 21. juni

Hortensia i regntida

Glimt frå Bible Club 26. juni

Tema var påskelammet og nattverden

Og eit par bilete frå dagen idag:

Evangelist Seima fortel at idag er det nøyaktig eitt år sidan han flytta frå Kobe til Izumo. Då var han nyutdanna frå det teologiske seminaret.

Vi ser ikkje enno at åkrane gulnar mot hausten, men dei grønkast iallfall!

Ein gledens dag i Rokko Island kyrkje

Det at misjonæren skal reise, kan bli eit puff til nokre som står på bikken. Det har skjedd med fleire på Rokko Island i det siste.

Liv Bakke gler seg ilag med den unge guten som vart døypt. (Foto: Sei Kadoya)

Misjonæren som skal reise heim denne gongen, er Liv Bakke. 39 år etter at ho kom til Japan for første gong, pakkar ho no for siste gong. Neste år blir ho utruleg nok pensjonist.

Dei siste to periodane har Liv vore plassert i Rokko Island kyrkje i Kobe. Ho fortel at det er mykje positivt som har skjedd der i det siste.

Dåp og medlemsopptak

Første søndag i juni vart ei kvinne som var døypt i ei anna kyrkje, tatt opp som medlem, og ein tenåring vart døypt. Då var det eit år sidan sist det var dåp.

- Kouki Kadoya er 17 år og går andre året på vidaregåande, fortel Liv.

- Eg har kjent guten frå familien kom flyttande til Rokko Island for over 10 år sidan. Han har kome i kyrkja på barnemøte på laurdagane, og både på søndagsskule og gudsteneste. Han er kristen i tredje og fjerde generasjon. Familien kjem frå eit kyrkjesamfunn der det ikkje var barnedåp. Ei eldre søster og ein eldre bror er døypte i kyrkja vår, og foreldra flytta medlemsskapet sitt hit for eit år sidan.

- For tre år sidan eg las katekisme med Kouki og ein annan ungdomsskuleelev som førebudde seg til konfirmasjon, men Kouki var ikkje klar for dåp då. Det er mange som har bedt for han. Han har vore med på teens, og har kome og site på andre benk ilag med faren på gudsteneste kvar søndag, så han har vore der, fortel Liv.

- I fjor sommar hadde nokre ungdommar vore på leir. På teens spurde vi om dei kunne fortelje litt frå leiren. Kouki avslutta med å seie: «Kanskje eg også skal bli døypt». Eg vart litt paff. Kva sa han?! tenkte eg. Etterpå snakka eg med mora. Jau, han hadde fortalt han ville bli døypt. Men det drog ut, og i det siste hadde han heller ikkje vore så mykje på teens.

Eit puff

Endeleg var Kouki klar.

- På dåpsdagen sa Kouki at han ville gjerne bli døypt før eg reiste til Norge. Plutseleg vart eg litt uroleg. Blir eg ståande framfor korset og skygge for Jesus? tenkte eg. Men idet han blir døypt, høyrer eg «Halleluja-koret» i bakhovudet. Då forstår eg at det er i himlen det skjer!

Og når eg ser bileta frå dåpen, ser eg det har skjedd noko med denne guten. Det at misjonæren skal reise, kan også bli eit puff, trur Liv.

Dåpen blir feira ilag med heile kyrkjelyden. Her sit Kouki saman med bestefaren, som også er kristen. (Foto: Sei Kadoya)

Fleire ønskjer dåp

Også for fleire har det blitt eit puff, fortel den erfarne misjonæren:

- Sidan november i fjor har eg lese katekisme med eit eldre ektepar. No ringde dei og sa dei gjerne vil bli døypte før eg reiser. Men dei ønskjer at også dottera skal vere med. Ho jobbar mykje og har fri berre ein søndag i månaden, så dåpen blir litt seinare på sommaren eller hausten, etter at eg har reist. Eg er glad fordi den nye presten Kanji var med på undervisninga sist, så han kan ta over.

Også naboen

I november fekk Liv nye naboar i 9. etasje i blokka der ho bur.

- Kona spurde meg om vi hadde noko tilbod for ein ungdom, og sonen byrja å kome på teens, sjølv om han er universitetsstudent.

Eg inviterte mora til eit julemøte for kvinner heime hos meg, og ho ordna seg med fri frå jobben for å vere med! Så kom ho også på lysmessa 25. desember, ilag med sonen. Også til påskegudstenesta kom ho. Vi har hatt god nabokontakt, seier Liv.

Ungdommane sovna...

Ein kveld inviterte Liv ungdommane i kyrkja til å sjå ein film om Jesu liv. Då spurde mora om ho også kunne få kome. Liv fortel vidare kva som skjedde:

- Det var ein ganske lang film, så fleire av ungdommane sovna etterkvart... Difor avslutta vi den kvelden, for eg innsåg at filmen var for lang til å vise på éin kveld. «Når skal vi sjå resten av filmen?» ville mora vite. Eg sa at ho kunne få låne filmen, så ho hadde DVD-en nokre dagar. Då ho kom og leverte han tilbake, takka ho og sa ho forstod godt. Så mykje meir sa ho ikkje då.

Eg inviterte henne på gudsteneste og fortalde til sonen at Kouki skulle bli døypt.

Jesu kall nådde inn

- Nabokona kom og var med på dåpsgudstenesta 7. juni, fortel Liv glad.

- I preika frå Matt. 9,9 sa pastor Kanji desse orda: «Jesus gjekk forbi tollboda der Levi sat. Han stoppa ikkje opp. Det vart eit kall til meg sjølv. Idag er det Koki som blir døypt, men kanskje Gud også kallar deg idag?»

- Ho fortalde sjølv at desse orda slo ned i henne og vart eit kall. No skal også ho byrje å lese katekisme.

Då kasseraren i kyrkjelyden høyrde dette, utbraut han: «Det er då reine vekkjinga her!»

Ikkje ferdig med Japan

- I alle desse åra har eg ønska at dette skulle skje, men så har det ikkje skjedd så mykje. Det kan faktisk bli eit puff at misjonæren forlet dei. Gud er der likevel.

- Desse menneska kjem til å vere i mine tankar og bøner vidare, og også dei ungdommane som ikkje er blitt døypte enno og dei andre som kjem i kyrkja. Mellom anna tenkjer eg på ein mann som syng i koret.

- Eg kjenner at eg er ikkje ferdig med Japan, avsluttar Liv Bakke.

Liv Bakke (nr 2 frå høgre) har også vore leiar i styret på Japanfeltet i mange år. Her er ho ilag med resten av styret, stedlig representant og rekneskapsleiar ute på lunsj under det siste styremøtet ho var med på. Vi takkar for innsatsen gjennom så mange år!

- Mange hungrar og tørstar som ein svamp

- Etter at eg byrja å lese Bibelen sjølv og delta på bibelstudie i den lutherske kyrkja, forstod eg for ei fantastisk bok Bibelen er. No fekk eg endeleg glede og fred, seier Nobuko Omura (53), som vaks opp i den katolske kyrkja. Ho er no medlem i Izumo lutherske kyrkje.

Etter katolsk skikk på den tida vart ho døypt på sjukehuset fem dagar gammal. Allereie som 6-åring vart ho konfirmert.

- Eg hugsar at ei nonne underviste meg, men det var vanskeleg for eit lite barn å forstå. No er konfirmasjonsalderen 10 år, seier Nobuko.

Skjulte kristne

- Forfedrane mine kom ifrå byen Omura i Nagasaki fylke på øya Kyushu. Den første kristne misjonæren til Japan, jesuitten Xavier, verka i området på midten av 1500-talet. Ei hard forfølgjing braut ut i det 17. århundre. For å berge livet, måtte dei kristne anten gi opp trua eller røme. Forfedrane mine valde det siste. Dei rømde til Taisha her i Izumo, der den store shinto-heilagdomen ligg. Grunnen til at dei rømde dit, var at Taisha-området hadde andre lover enn elles i landet, fortel Nobuko.

Kristne namn blir borte

- Familien Omura heldt fast på trua i det skjulte i omlag 200 år. Fram til då finn ein kristne namn på gravsteinane. Etter den tid er det buddhistiske namn.

I Meiji-perioden vart shintoismen statsreligion, og oldefar min vart leiar i shintoheilagdomen Izumo Taisha, fortel Nobuko.

Møtte kristendommen igjen

- På den tida vart familien oppløyst, og dei opplevde problem som sjukdom og død. Då alt var på botnen, møtte dei kristendommen igjen.

Far min var på ein konsert i studietida, der han høyrde evangeliet. Han vart ein kristen, og mange i familien vart døypte.

Eg trur vi har fått oppleve «Velsigning i tusen ættledd», som det står i Bibelen. Familien vår var ikkje forkasta av Gud, seier Nobuko.

Fekk endeleg fred og glede

Nobuko vart medlem i Izumo lutherske kyrkje i april i fjor. Då hadde ho gått her i omlag fem år.

- Eg vart invitert av ein venn som hadde gått over frå den katolske kyrkja til den lutherske, sier Nobuko.

- I den katolske kyrkja er det mange som ikkje les Bibelen. Ein får utdelt eit ark, der også ein bibeltekst er med, men preika er ikkje alltid frå Bibelen. Eg trur mange hungrar og tørstar som ein svamp.

Då eg byrja å lese Bibelen på eiga hand for omlag 5 år sidan, oppdaga ting i den katolske kyrkja som ikkje står i Bibelen. Eg spurde fleire teologar, men dei kunne ikkje svare, så eg vart veldig skuffa, seier ho.

I den lutherske kyrkja hadde dei på den tida eit bibelstudie som heiter «Betel», der ein går grundig gjennom både GT og NT.

- Gjennom Betel-studiet forstod eg for ei fantastisk bok Bibelen er! seier Nobuko strålande.

- Endeleg fekk eg fred og glede gjennom Ordet!

Eit talerør

Nobuko ønskjer å vere eit talerør for Gud.

- Kva vil Gud gjere gjennom meg? undrast ho.

- Når eg ser tilbake, ser eg at Gud kunne bruke mange situasjonar til å føre oss tilbake til Han.

Guds plan er forunderleg!

-Eg er glad i det som står i Rom. 8, 28:

«Vi veit at alle ting tener til det gode for dei som elskar Gud, dei han etter sin frie vilje har kalla.»

Han kan også vende det vonde til det gode.

Jesus er min Frelsar, og eg har sett at det finst ingen frelsesveg utan Han. Eg kan ikkje leve utan Jesus. Så eg ber alltid om at han ikkje må gå frå meg, avsluttar Nobuko.

Landeplager, offerlam og "fem på Bible Club"

Det er alltid stor aktivitet på fredagskveldane i leilegheita mi. I går var det ikkje eg som leia bibelstudiet, så eg hadde tid til å fotografere litt. Men dei tre første bileta er tatt av pastor Ishimaru, som også var med denne kvelden.

Dei siste fredagane på Bible Club har Carmella hatt ein serie med bibelstudie frå 2. Mosebok. Engasjementet er stort.

I starten har Carmella litt repetisjon og ei oppsummering av det som har skjedd hittil. Dette er ikkje peace-teiknet som mange bruker når dei skal posere på biletet, men ho tel plager som Gud sende over Egypt.

Denne studenten hugsar at Gud sende hagl.

- Men kva trur du var det aller verste som kunne skje med Farao og resten av Egypt? spør Carmella, og tenkjer på den tiande og siste landeplaga.

Denne jenta tenkjer og tenkjer, men ho kan ikkje komme på noko som er verre enn det som hittil har skjedd. Kanskje at Farao døyr, eller at han må reise ut av landet? foreslår andre. For mange er dette heilt ukjent stoff.

 Carmella kommuniserer også godt med guttegjengen bak henne. Eit klasserom ved universitetet har ikkje slike krokar og vinklar, men for å få plass til alle, må all golvplass utnyttast.

Etter ei felles innleiing blir vi delte i tre grupper; to engelskspråklege grupper og ei japanskspråkleg gruppe, som eg vanlegvis har ansvaret for. Bibelteksten og spørsmåla les vi på begge språk, men i samtalen er kvar enkelt fri til å bruke det språket dei vil.

Det viktigaste spørsmålet var kva "Passover" (påske) betyr. Vi fann verbet "pass over" (gå forbi) i teksten. "Når han ser blodet på dørstolpane, vil han gå forbi." Vi snakka om kva "forbigang" betydde for israelittane i Egypt denne natta, og kva det betyr for oss at Jesus er vårt påskelam.

1 og ein halv time med bibelstudium vart for knapp tid for ei av gruppene, så vi ga 15 minutt ekstra, og likevel heldt samtalen fram under teatime etterpå.

Fem på Bible Club

Under teatime tek eg ein runde og stiller fire spørsmål til fem av ungdommane. Berre to av desse har kristen bakgrunn. Dei tre andre er ganske "blanke" frå før, men to av dei har no byrja å lese i Bibelen også utanom Bible Club, og den tredje les manga (teikneserie)-Bibelen.

Spørsmåla eg stiller, er følgjande:

1. Når starta du å komme på Bible Club?
2. Kvifor kjem du framleis?
3. Kva har du lært i kveld?
4. Kven trur du Gud er (dersom du trur Han eksisterer)?

Først ut er dei to japanske jentene Ayaka (t.v.) og Shiho (t.h.)

          Ayaka (Japan)

1. Det er andre gongen idag. Første gong eg kom, var i starten av mai.
2. Fordi det er kjekt, og det er god mat.
3. Eg har lært engelsk, mellom anna ordet «Israelite», og om påske.
4. Han er ein Gud som elskar meg.
   
   
    Shiho (Japan)

1. Eg kom her for første gong i slutten av mars i år.
2. Eg vil lære meir engelsk. Innhaldet også interessant, og atmosfæren veldig bra. Maten er også god!
3. Eg lærte om påske. Vart på nytt mint om kva Jesus har gjort for oss, og eg er takksam for at Jesus ofra livet sitt for oss.
4. Gud er ein som elskar meg. Han er stor, allmektig og fullkomen.

Chad (USA)

1. Eg kom her i slutten av oktober i fjor, omtrent ein og ein halv månad etter at eg var komen til Japan.
2. Eg liker å lære, og eg liker fellesskapet. Når dei andre lærer engelsk, lærer eg å lese Bibelen på japansk.
3. (Nøler litt) Eg kjende historia godt ifrå før. Eg var litt trøytt i kveld...
4. Han er Jesus Kristus.
   
   
   
   
   
   Lydia (Kina)

1. Eg kom her første gong i desember i fjor. Eg såg det på Facebook.
2. Eg møter mange menneske her, og synest det er fint å lære noko nytt og få praktisere engelsk.
3. Eg lærte at dersom du trur på Gud, vil du bli berga og få hjelp.
4. Ja, eg trur der er ein Gud, og han er overalt dersom vi trur på han.

  Mamoru (Japan)

1. Frå starten av april.
2. Eg kjem for å praktisere engelsk. For det andre kjem eg her fordi mange av mine amerikanske venner er kristne, så eg ønskjer å forstå kva dei trur på.
3. Eg lærte om ulike typer offer; som lam og geit, og om blod. Eg lærte også at der er likskapar mellom denne forteljinga og forteljinga om Jesus; at dei kristne unngår evig død ved å tru på Jesus.
4. Han er allmektig og veit alt.

 Desse fem var berre ein tredjedel av oss som var samla i går kveld.
Nedanfor ser vi nokre av dei som ikkje fekk høve til å uttale seg denne gongen, men dei hadde visst nok å prate om likevel:

Ein dag på distriktsbibelskule

Området som eg bur og arbeider i, blir kalla "nordfeltet", som eigentleg ikkje ligg i nord i landet, men i vest, eller nordvest i Vest-Japan, om du vil. På japansk heiter området Sanin (山陰) og er samansett av teikna "fjell" og "skugge". Opphaveleg betyr visst dei kinesiske teikna "nord for fjella".

Uansett kva vi kallar det, så er det lang veg til bibelskulen vår i Kobe, og få av kyrkjemedlemene har vore der. Difor var det ein god idé å legge opp til ein dag på bibelskule på det årlege kvinnestemnet for Sanin-kyrkjene. Kyrkjene som høyrer med i dette området, er frå vest til aust: Nima, Oda, Izumo, Matsue og Arashima (Shimane fylke), Hiruzen (Okayama fylke) og Yonago, Kurayoshi, Tottori og Uradome (Tottori fylke). Alle bortsett frå Hiruzen ligg på rad og rekkje langs Japanhavet.

Vanlegvis er dette årlege stemnet første måndag i juni. Mange kvinner er heimeverande husmødre eller pensjonistar og kan reise uansett kva dag det er i veka, medan andre hadde tatt seg fri på jobben. Sjølv om kvinnene var i fleirtal, var der også fleire menn som fekk vere med, anten som sjåførar, talarar eller rett og slett som bibelskuleelev for ein dag.

Vanlegvis bruker vi å ha ein talar utanfrå til dette stemnet, men dette året valde vi å bruke eigne krefter. Og ikkje berre éin, men fire av prestane våre var i aksjon. Kvar hadde fått tildelt 30 minutt og eit tema. Rekkefølgja vart bestemt utifrå alderen. Først ut var pastor Fukao frå Oda kyrkje, som er den eldste, men er den som har kortast fartstid som prest. Han starta ifrå 1. Mosebok 1 om skapinga.

 Nesteldst er pastor Matsumura i Yonago kyrkje. Han gjekk vidare i 1. Mosebok om kulturoppdraget, syndefallet, og lovnaden om frelse. Etter ein kort lunsjpause var det ny bolk, med pastor Ohashi, dagleg leiar ved Hiruzen Bible Camp, og vart avslutta av den yngste av dei fire, pastor Kajinishi frå Matsue. Dei to sistnemnde tok oss med gjennom evangelia til Romarbrevet, med tema frelse og håp.

Kvar prest har sin eigen stil og uttrykk, så det vart ganske variert.

Det var Kurayoshi kyrkje som var vertskap denne gongen. Men det er få eller ingen kyrkje som kan ta imot eit stemne på over 90 personar, så dei hadde leigt lokale på eit hotell. Slik såg lunsjen ut, og det smakte godt. Men det var kanskje i minste laget med ris for mannfolka som var med på kvinnestemnet?

Her er nokre av dei eg reiste ilag med frå Arashima. 

Der var representantar frå kvar av dei 10 lutherske kyrkjene i distriktet. Mange kjende eg att frå "gamle dagar". Det er allereie over 18 år sidan eg reiste ifrå Tottori, og eg såg at folk har blitt eldre. 

Kvar kyrkje presenterte seg. Frå Hiruzen kyrkje var der tre kvinner. 

- I vår kyrkje er vi 11 personar. Det er dei "eldre", og så "vi vanlege eldre", sa leiaren, til mykje latter frå forsamlinga. Dei har eitt medlem i 50-åra, som er den yngste. Komande søndag skal eg opp der og prøve å oppmuntre dei utifrå Guds ord. Eller kanskje det er eg som kjem oppmuntra heim? 

I den store forsamlinga var der éi ung mor med barn. Der finst fleire rundt om i kyrkjene, og det er ikkje alle som kan ta fri på ein måndag, men det gir kanskje eit lite inntrykk av gjennomsnittsalderen mange plassar. Barne-og ungdomsarbeid er viktig, men då må vi velje andre dagar enn måndag.

Vi er berre to misjonærar i Sanin-distriktet no; Lea Lukka i Tottori og eg i Matsue og rundt omkring. Lea underviser også i periodar ved det teologiske seminaret i Kobe, i tillegg til arbeidet i Tottori og Uradome. Frå hausten kan vi ønskje familien Leirvik velkomne til Yonago, som ligg mellom Tottori og Matsue.

Måndag er også fridagen til prestar og misjonærar. Eg har prøvd å ta igjen litt av det "tapte" seinare i veka, men eg veit ikkje kor mykje prestane har tatt seg fri.

Ein dag vart eg invitert med ein tur i ein rosepark.

 Eg er nok den einaste som går rundt og reklamerer for Vestborg vidaregåande skule her i Japan.