Snow Fun Camp i påskevêr

Det har vore ei flott helg. Eg kan ikkje hugse å ha opplevd ein heil skidag på Hiruzen utan nedbør. Denne laurdagen var det også mykje sol, og nysnø frå dagen og natta før. "Påskevêr", var det ei av dei andre norske som sa. Eg har vore så mange påsker borte frå Norge at eg nesten har gløymt at det er noko som heiter påskevêr. For i Japan er det for det første ingenting som heiter påskeferie, og dermed ingen tradisjon verken med påskeleir eller påskefjell. Men påskebodskapen blir sjølvsagt forkynt i kyrkjene.

 Denne gongen var det fleirtal av norske deltakarar. Dei japanske ungdommane kom ifrå Kobe ilag med misjonærar som bur der, og frå Matsue hadde eg med to studentar, ei frå Kina, og ein frå Brasil, og så plukka vi opp presten i Arashima på veg til Hiruzen.

 Junichi Ishimaru hadde bibeltime med temaet "Målet". På laurdag morgon talte han over Fil. 3, der Paulus skriv om korleis verdiane hans var blitt forandra etter at han møtte Jesus:

"Men alt dette eg såg som vinning, det reknar eg no for Kristi skuld som tap.
Ja, eg reknar alt som tap mot det som er så mykje meir verdt: 
å kjenna Kristus Jesus, min Herre."
Fil.3, 7-8a

Før Paulus møtte Jesus, bygde han livet sitt på si eiga rettferd, det han sjølv kunne klare. Men han oppdaga at det ikkje heldt, at det var ubrukeleg å bygge si frelse på. Han fekk ta imot det som Jesus hadde gjort ferdig.

Så la vi ut på tur. Dei fleste ville i trekket, men eg fekk med meg to jenter på langrennsski. Fleire år på rad har eg laga meg løype her, så denne gongen traff eg rett på brua då vi kom over bakkekanten. Eg trakka løype i den djupe nysnøen, og dei to andre følgde etter i spora mine.

Denne kinesiske jenta gjekk på ski for første gong i sitt liv.

  Vi var på bondelandet. "Her luktar det Norge", sa den norske jenta som var med. Vi gjekk nemleg forbi eit fjøs, og fjøs luktar visst likt overalt.

 Det såg litt kaldt ut, men heldigvis var døra open inn til fjøset.

Etter lunsj ved skitrekket, tok eg meg ein fotorunde for å sjå kva dei andre dreiv med.

Den yngste deltakaren var berre 2 1/2 år, og stod på slalom for første gong, med smukken i munnen! Men no er han så trøytt at han vil heller sove. Resten av ettermiddagen sov han i vogna si.

Denne karen frå Brasil hadde gitt opp ved første forsøk, men stilte villig opp til fotografering.

Her er eit par av dei norske som kosa seg i snøen.

Så ville eg ta meg ein tur til i den løypa eg hadde trakka føremiddag, og eg gledde meg på ein fin tur i skogen. Men kva ser eg??!

 Ein traktor har øydelagt det fine skisporet og brøyta heile vegen! Ikkje nok med det, men han køyrde fleire gonger att og fram og skrapa så godt ned på asfalten som han kunne!

Eg prøvde så godt eg kunne å gå med ski på beina, men fann ut at det var enklare å setje frå meg skia og ta beina fatt.

Så eg gjekk heller tur ilag med studentane mine, som hadde fått nok av ski. Denne episoden minte meg igjen om bibeltimen på føremiddagen. Eg var stolt av å ha laga mi eiga løype, og irriterte meg over han som øydelagde den fine skituren eg hadde sett fram til. Slik som Paulus, som rosa seg av sitt eige verk, heilt til Jesus kom og "øydelagde" for han. Men Jesus viste han at han sjølv hadde opna vegen som Paulus skulle gå på. Det vart ei påminning for meg, også.

Og nettopp fordi denne bonden hadde opna vegen, så kunne kven som helst gå der, sjølv dei som aldri hadde hatt ski på beina før denne dagen, og som allereie var trøytte av det.

Den vegen Jesus har opna, er for alle, og ikkje berre for nordmenn som er fødde "med ski på beina" eller som har høyrt Bibelens bodskap frå vi var små. Det gjeld for alle.

No har eg også eit poeng til neste preike!

Laurdag var det Valentin-dagen, og den yngste deltakaren har fått sjokoladetraktor av si gode veninne!

Men det var også sjokoladekake for oss alle. Kona til talaren hadde med seg kake til oss då ho kom og henta mannen sin på laurdag kveld. Han skulle heim og tale på gudstenesta i si eiga kyrkje.
I går var vi med i Hiruzen kyrkje, der eg preika.

Kyrkjelyden i Hiruzen kyrkje vart meir enn tredobla ved besøket! Familien Leirvik blir medarbeidarar i Yonago og Hiruzen frå hausten, og har fått heidersplassen i midten.

Etter lunsj prøvde eg meg som skiinstruktør på markane ved leirplassen. Vår venn frå Brasil kjende seg litt tryggare her enn i skibakken, men han var framleis litt skjelvande i knea.

 Litt skummelt, dette...

Han fekk iallfall med seg litt gode minne ifrå Hiruzen!

Heia, Brasil!