Kyrkja - ein heim for dei unge

 Prosjektkatalogen 2015 er no komen ut, så no kan eg publisere intervjuet som eg sende i oktober.

- Eg forstod at kyrkja var ein plass å kome tilbake til, seier prest Junichi Ishimaru. No ønskjer han og kona Aika å skape ein plass der alle, og særleg dei unge, kan kjenne seg heime. 

Det er tid for søndagsskule i Arashima kyrkje. Klokka er godt over ni, men ingen barn er å sjå.

- Det hender av og til at ingen kjem. På laurdagsklubben ein gong i månaden har vi hatt opp til 15 born frå nabolaget, men på søndagane er det heller TV som freistar, meiner presten.

Vart funnen

På ei vanleg gudsteneste er dei eldre i fleirtal. Aika og Junichi ønskjer å nå fleire unge.

- Eg vart sjølv frelst som student, så eg ønskjer at mange unge kan bli kjende med Jesus, seier Junichi.

Då han studerte i Matsue på 90-talet, inviterte kristne venner han med i kyrkja. Etterkvart forstod han at han trengde Jesus.

- Etter at eg var blitt døypt, trudde eg alt var i orden, så eg slutta å gå i kyrkja, fortel Junichi.

- Det var andre ting som freista, så eg kom på avstand frå Jesus. Men då eg skulle til å reise heimatt til Kyushu, vart eg oppsøkt på hybelen av presten og ein eldste, som spurde om eg ikkje ville kome i kyrkja igjen. Då forstod eg at kyrkja er ein plass å kome tilbake til. Eg hadde allereie sagt opp hybelen, men eg fekk bu i kyrkja eit halvt år.

Guds veg

Ein søndag var det bibelskuledag, og Nils Boganes inviterte Junichi til eit kortkurs på bibelskulen. Allereie dagen etter reiste han til Kobe.

- Eg var heilt tom, så denne veka vart eg fyllt opp av Guds ord. Gjennom studiet av Galatarbrevet fekk eg eit kall til å tene Gud. På universitet hadde eg mange tankar om kva eg skulle gjere, men Gud stengde alle vegar. Det var ei vanskeleg tid, men gjennom dette viste Gud meg den eine vegen.

Ungdomsarbeid

Sommaren 2013 starta presteparet med ungdomsgudsteneste. Hittil har ingen frå nærmiljøet kome, men i samarbeid med misjonæren i Matsue to mil unna har fleire studentar byrja å delta. Presten støttar også opp om studentarbeidet i Matsue. Slik kan vi vere til gjensidig hjelp.

- Eg ønskjer å hjelpe ungdommane til å sjå at dei er verdfulle, og at Jesus vil ta imot dei, avsluttar Junichi Ishimaru.

 På ungdomsgudstenesta 8. februar hadde vi rekord-frammøte. Tidlegare på dag hadde eg tatt toget til Yonago for å tale på to gudstenester der. Tre kristne ungdommar frå Yonago vart med meg til Arashima. Bilen hadde eg sett igjen i Matsue, så mine venner der kunne få med seg alle studentane.

 

 I går hadde vi distriktsarbeidarmøte i Arashima. Eg var åleine utlending ilag med 10 japanske prestar og evangelistar. Etter at møtet eigentleg var slutt, vart det ståande komitemøte, der vi prøvde å få kabalen til å gå opp. Eg er omreisande "prestevikar", "organistvikar" og engelsk bibellærar. Men eg er ikkje så etterspurd som det kan sjå ut på biletet. Det er like mykje sine eigne planar dei snakkar om. Uansett er det ein fin gjeng å arbeide ilag med!

Her kan du laste ned Prosjektkatalogen og finne eit prosjekt du vil støtte. Japan er presentert på side 16-21.

http://nlm.no/nlm/stoett-oss/prosjektkatalogen

Der latteren sit laust

Det er festleg å vere ilag med desse engelskdamene i Nima. Dei ler godt både av seg sjølve og av kvarandre, og er ikkje redde for å dumme seg ut, ikkje eingong framfor kamera. Sjølv om replikken "I am the man!" kjem på feil plass, og at det passa betre med "I can see!", det gjer det ingenting. Dei viser iallfall at dei lever seg inn i forteljinga, og det er no poenget.

A blind man meets Jesus from Inger Valbø on Vimeo.

I går kveld sende eg lenkja til videoen på e-post og sms til medlemmene i gruppa, og har fått svar frå fleire. Ei av dei skriv at ho hadde sett videoen ilag med familien. Så her når vi fleire enn dei som kjem i kyrkja, også. Ei av dei som var fråverande på tirsdag, skriv at ho skulle ønskje ho også var der.

Det var også stas å få sjå seg sjølve i den nye Prosjektkatalogen til NLM, med presentasjon av prosjekt i mange land og på mange kontinent.

Eg har også gitt gruppa to CD-ar med opptak frå den internasjonale gudstenesta i januar. Desse CD-ane går no på omgang. Idag fekk eg sms frå ei av dei som spurde om ho fekk lov til å kopiere CD-en. Ja, så mange du vil! svarte eg. Så flott at dei vil både høyre og eige sjølve!

Snow Fun Camp i påskevêr

Det har vore ei flott helg. Eg kan ikkje hugse å ha opplevd ein heil skidag på Hiruzen utan nedbør. Denne laurdagen var det også mykje sol, og nysnø frå dagen og natta før. "Påskevêr", var det ei av dei andre norske som sa. Eg har vore så mange påsker borte frå Norge at eg nesten har gløymt at det er noko som heiter påskevêr. For i Japan er det for det første ingenting som heiter påskeferie, og dermed ingen tradisjon verken med påskeleir eller påskefjell. Men påskebodskapen blir sjølvsagt forkynt i kyrkjene.

 Denne gongen var det fleirtal av norske deltakarar. Dei japanske ungdommane kom ifrå Kobe ilag med misjonærar som bur der, og frå Matsue hadde eg med to studentar, ei frå Kina, og ein frå Brasil, og så plukka vi opp presten i Arashima på veg til Hiruzen.

 Junichi Ishimaru hadde bibeltime med temaet "Målet". På laurdag morgon talte han over Fil. 3, der Paulus skriv om korleis verdiane hans var blitt forandra etter at han møtte Jesus:

"Men alt dette eg såg som vinning, det reknar eg no for Kristi skuld som tap.
Ja, eg reknar alt som tap mot det som er så mykje meir verdt: 
å kjenna Kristus Jesus, min Herre."
Fil.3, 7-8a

Før Paulus møtte Jesus, bygde han livet sitt på si eiga rettferd, det han sjølv kunne klare. Men han oppdaga at det ikkje heldt, at det var ubrukeleg å bygge si frelse på. Han fekk ta imot det som Jesus hadde gjort ferdig.

Så la vi ut på tur. Dei fleste ville i trekket, men eg fekk med meg to jenter på langrennsski. Fleire år på rad har eg laga meg løype her, så denne gongen traff eg rett på brua då vi kom over bakkekanten. Eg trakka løype i den djupe nysnøen, og dei to andre følgde etter i spora mine.

Denne kinesiske jenta gjekk på ski for første gong i sitt liv.

  Vi var på bondelandet. "Her luktar det Norge", sa den norske jenta som var med. Vi gjekk nemleg forbi eit fjøs, og fjøs luktar visst likt overalt.

 Det såg litt kaldt ut, men heldigvis var døra open inn til fjøset.

Etter lunsj ved skitrekket, tok eg meg ein fotorunde for å sjå kva dei andre dreiv med.

Den yngste deltakaren var berre 2 1/2 år, og stod på slalom for første gong, med smukken i munnen! Men no er han så trøytt at han vil heller sove. Resten av ettermiddagen sov han i vogna si.

Denne karen frå Brasil hadde gitt opp ved første forsøk, men stilte villig opp til fotografering.

Her er eit par av dei norske som kosa seg i snøen.

Så ville eg ta meg ein tur til i den løypa eg hadde trakka føremiddag, og eg gledde meg på ein fin tur i skogen. Men kva ser eg??!

 Ein traktor har øydelagt det fine skisporet og brøyta heile vegen! Ikkje nok med det, men han køyrde fleire gonger att og fram og skrapa så godt ned på asfalten som han kunne!

Eg prøvde så godt eg kunne å gå med ski på beina, men fann ut at det var enklare å setje frå meg skia og ta beina fatt.

Så eg gjekk heller tur ilag med studentane mine, som hadde fått nok av ski. Denne episoden minte meg igjen om bibeltimen på føremiddagen. Eg var stolt av å ha laga mi eiga løype, og irriterte meg over han som øydelagde den fine skituren eg hadde sett fram til. Slik som Paulus, som rosa seg av sitt eige verk, heilt til Jesus kom og "øydelagde" for han. Men Jesus viste han at han sjølv hadde opna vegen som Paulus skulle gå på. Det vart ei påminning for meg, også.

Og nettopp fordi denne bonden hadde opna vegen, så kunne kven som helst gå der, sjølv dei som aldri hadde hatt ski på beina før denne dagen, og som allereie var trøytte av det.

Den vegen Jesus har opna, er for alle, og ikkje berre for nordmenn som er fødde "med ski på beina" eller som har høyrt Bibelens bodskap frå vi var små. Det gjeld for alle.

No har eg også eit poeng til neste preike!

Laurdag var det Valentin-dagen, og den yngste deltakaren har fått sjokoladetraktor av si gode veninne!

Men det var også sjokoladekake for oss alle. Kona til talaren hadde med seg kake til oss då ho kom og henta mannen sin på laurdag kveld. Han skulle heim og tale på gudstenesta i si eiga kyrkje.
I går var vi med i Hiruzen kyrkje, der eg preika.

Kyrkjelyden i Hiruzen kyrkje vart meir enn tredobla ved besøket! Familien Leirvik blir medarbeidarar i Yonago og Hiruzen frå hausten, og har fått heidersplassen i midten.

Etter lunsj prøvde eg meg som skiinstruktør på markane ved leirplassen. Vår venn frå Brasil kjende seg litt tryggare her enn i skibakken, men han var framleis litt skjelvande i knea.

 Litt skummelt, dette...

Han fekk iallfall med seg litt gode minne ifrå Hiruzen!

Heia, Brasil!

Heime etter "forretningsreise"

På japansk snakkar dei om "shucchou", eller på godt norsk: "sjuttjåå", på engelsk "business trip". Også prestane bruker ordet når dei reiser til Kobe eller andre plassar på møte, så denne gongen brukte eg det også då naboen spurde om eg skulle på tur. Det høyrest litt viktigare ut enn berre å reise på tur.

Eg har vore på jobb heimanfrå. Det er eg ganske ofte, sidan eg har eit ganske stort arbeidsområde, men for styremøte og andre komitear må eg oftast reise langt. Og då er det greitt å få unna fleire møte samtidig, for å spare både reisetid og spare misjonen for reiseutgifter.

Eg starta måndagen med ein god jogge- og fototur. Eit lyspunkt denne dagen var å finne plommeblomster som var byrja å sprette ut.

Før eg reiste på ettermiddagen, rakk eg å laste ned alle saksdokument til møtet tirsdag, så eg kunne nytte tida på bussen til å førebu meg. Og eg klarte å ete opp alle restar i kjøleskapet, og rakk til og med oppvasken før eg gjekk til stasjonen.

Ein fin fugl stilte gjerne opp til fotografering, og ønska meg god tur.

Eg kom meg i hus i Kobe ca kl 21.30, og neste morgon var det frukost hos Urstad før NLM-styremøtet starta kl 9. Som sekretær i styret har eg nok med å halde styr på alle dokument på PCen og skrive ned det som blir bestemt, og hovudet mitt fungerer best på føremiddagen. Etter 35 minutts lunsjpause på bibelskulen var det å jobbe vidare, og konsentrasjonen dabba av etterkvart som klokka vart 15 og 16 og 17, medan sakene gjekk unna i ei fart. Klokka 17.20 var vi endeleg komne gjennom den lange saklista. 

Deretter køyrde vi direkte til det norske bønnemøtet som skulle ha starta kl 17 heime hos ein NMS-familie som bur nede i Kobe sentrum. Etter møtet var det godt å kunne ta beina fatt og gå opp igjen til Aotani, ein frisk tur på ca 40 minutt (?).i motbakke.

Onsdag føremiddag brukte eg til å reinskrive referatet frå dagen før. Og eg som trudde at eg kanskje skulle få tid til å jobbe litt med ein preiketekst... På ettermiddagen var det møte i ungdomskomiteen. Det betyr ikkje at det er ungdommar som er med, men det er ein komite som jobbar med å nå ut
til og samle ungdommar til leir og andre arrangement. Eg var åleine utlending ilag med fire japanske prestar. Dette møtet var effektivt og var ferdig på 1 1/2 time. Men eg fekk også tid til å snakke med presten "min" og planlegge litt meir detaljar for skileiren vi skal ha neste helg. Greitt å reise til Kobe for å snakke med presten i Arashima, også...

Eg har ingen bilete frå dagane i Kobe, så dette vart mykje kjedeleg tekst.

Idag tidleg kl 7.30 forlet eg Kobe ilag med Liv Bakke og ein japanar, for kl 10.30 skulle vi vere på Hiruzen Bible Camp på styremøte der. Og no har eg litt bilete, ifrå då sola gløtta fram mellom skyene:

Det er nok snø, så det lovar bra for Snow Fun Camp til neste helg. Og meir snø kom det idag. Eg får iallfall med meg to studentar herifrå, og to bilar med folk frå Kobe kjem, også. 

Det krev ein del å drive ein slik leirplass. Og det er inga enkel oppgåve å vere valt til å sitje i dette styret, som må ta stilling til mange vanskelege saker. No forstår eg faktisk det meste som blir sagt, og det hender at eg også seier noko, men det er mange ting i det japanske samfunnet eg framleis ikkje forstår; med lover, skattereglar og så vidare. Så eg er glad der er japanarar som har meir innsikt, og medmisjonærar som har greie på økonomi og rekneskap. 

Du som ber for misjonsarbeidet, ver med og be også for framtida til Hiruzen Bible Camp. Vi er no i ein prosess der senteret skal overdragast frå misjonen til WJELC, men vi støyter på så mange reglar og lover som gjer ting praktisk vanskeleg. Be om ei god løysing for alle partar, slik at denne plassen også heretter kan vere ein reiskap til å nå japanarane med evangeliet, og at det enno meir enn før kan bli ein ressurs for kyrkjene våre.

Ifrå Hiruzen og heim sat eg på med presten i Oda, som er leiar i Hiruzen-styret. Eg er blitt ganske flink til å forstå han, sjølv om han snakkar som ein foss og snakkar veldig fort. Han har mange interessante tankar. Vi har mange gode japanske medarbeidarar!

Det var godt å komme heim igjen etter "forretningsreisa". Vanlegvis har vi leiarsamling for Bible Club på torsdagskveldane, men to av dei andre måtte jobbe, og den tredje måtte sove, så då fekk eg tid til å skrive blogg.

Og no kjenner eg at det skal bli godt å sove snart, også.

Det er berre torsdag, så eg har enno ikkje bilete ifrå Bible Club denne veka, men eg tek med eitt frå forrige fredag. Dei fleste av desse har svart på Facebook at dei kjem også i morgon, og i tillegg kjem også ei jente for første gong. Ein fin gjeng!