Hongkong-øya utan personbilar

Hongkong består av fleire øyar, i tillegg til det som høyrer til fastlandet. Ein norsk misjonær hadde anbefalt å ta turen til ei lita øy som er favorittstaden for avslapping for misjonærane. Øya er fri for personbilar. Berre små lastebilar (moped med tilhengar-type), ein liten ambulansebil og ein liten brannbil såg vi.

Øya heiter Cheung Chau. Vi valde personferja, som tek 55 minutt. Hurtigbåt tek 35 minutt.
(Bilferje har dei av naturlege årsaker ikkje.)

Cheung Chau er ei lita øy på 2,46 km2, men har omlag 23.000 innbyggjarar. Til samanlikning så er Remøya på Sunnmøre 3,6 km2, men har berre 342 innbyggjarar (2012)!
Men det er nok meir biltrafikk på Remøya, ikkje minst på grunn av alle som køyrer gjennom på veg til Runde.
På Cheung Chau var det stort sett stille og fredeleg. På grunn av regnet var det heller ikkje så mykje folk ute og gjekk, men vi var ikkje dei einaste turistane.

Dersom det ikkje hadde regna, ville vi ha leigt syklar og sett oss meir rundt.

Om folk ikkje har bilar her, så har dei dess fleire båtar. I alle fargar. Nær kaia var der eit tempel der dei brende røykelse og truleg bad for folk som var ute på sjøen.

Medan vi rusla i dei smale gatene, kom det plutseleg ein liten ambulansebil forbi. Vi såg eit sjukehus på øya.

Hundetoalett hadde dei også.

Her bur det visst ikkje berre kinesarar. Eg stoppa opp og tok bilete av denne fine tyske postkassa. Rett etterpå kom ein mann ifrå andre sida av vegen. "Takk for at du tok bilete av postkassa mi, " sa han på engelsk. Det var tyskaren. Han budde i eit stort flott hus med port, og to vakthundar innanfor.

Vi var på leiting etter eit retreatsenter.

Her er vi på veg opp til Betania. 

Vi kom midt i lunsjpausen, så vi traff ikkje dei som jobbar der. Sjølve hadde vi hatt ein lang og sein frukost på ein kafé før vi reiste, så vi var ikkje svoltne endå.

Retreatsenteret hadde ein fin hage med mykje grønt og mykje blomster.

Og ein katt som verka glad for å få besøk.

"Ha det gøy med Gud", stod det på plakaten.

Eg forstår godt at misjonærane er glade i denne øya. Her er det stille og roleg, samanlikna med storbylivet i sentrum. Men det var første gong den japanske misjonæren var her. Truleg ikkje siste.

 Tilbake til storbyen. 

 Kontrastane er store. 

Måltid nummer tre denne dagen. Men vi var fire som delte på det, altså. Den fjerde var ei av dei kinesiske jentene vi traff i kyrkja dagen før. No var ho ferdig på jobb, og møtte oss på byen.

Her seier vi godnatt til dei to damene og finn vegen tilbake til hotellet denne kvelden, også. Måndag 18. februar.