Gjensyn etter nesten 20 år

I første periode var eg plassert i Tottori etter språkskulen. Eg tok over eit hus etter ein misjonærfamilie, og vart buande i eit område med mange unge familiar. Til huset høyrde det ein liten hage, som eg prøvde å halde fri for ugras. Borna i nabolaget kom for å snakke med den nye utlendingen som hadde flytta dit. Dei forstod at eg kom frå Norge.
"NANI de kita no?" spurde dei. Og eg trudde dei spurde "NAN de kita no?"
Det første spørsmålet betyr "Korleis kom du?", medan det andre betyr "Kvifor kom du?"
Svaret på første spørsmålet skulle altså vere "med fly", men eg svarte på det eg trudde eg vart spurd om, og sa "for å fortelje om Jesus". Dei kjende sjølvsagt ikkje Jesus, men dei heldt fram med å komme og prate, og nokre jenter ville også inn og sjå korleis eg hadde det.
Å spele på gitaren eller el-pianoet var populært.

Men korleis skulle eg få fortelje desse nye vennene mine om Jesus? Eg nemnde det for folk i kyrkja, og ein dag var det ein som sa: "Dersom du vil starte barnelag, vil kona mi hjelpe deg. " Og slik vart det. Han sjølv laga flygeblad som eg delte ut i nabolaget.

To laurdagar for månaden inviterte eg til barnelaget "Sing Song" heime hos meg. I løpet av dei to åra eg budde der, hadde eg over 90 namn på lista! Nokre kom berre ein gong, men mange kom igjen og igjen.

I tillegg kom nokre mødre på døra og spurde om eg kunne undervise borna deira i engelsk. Der fekk eg også fortelje om Jesus og lære dei kristne songar.
Eg vart også kjent med ei dame som var pianolærar, og som hadde mange av borna i nabolaget som elevar.
Då ho flytta til ein annan by på grunn av jobben til mannen, formidla eg kontakt med ei kristen kvinne i den byen og tipsa om at pianolæraren kanskje kunne bli spurt om å spele i kyrkja. Og slik vart det. Etter nokre år vart ho ein kristen. Og i jula i fjor vart mannen hennar også døypt.

No har pianolæraren spurt mange gonger om eg ikkje vil komme på besøk, for fleire av dei tidegare naboane våre bur i samme byen, og dei ville også treffe meg.
Så då eg fekk ferie og likevel var på Hiruzen, var eg komen nesten halve vegen til Kurashiki, så det passa bra å ta ein tur. Tre kjekke ungdommar og to mødre møtte meg og pianolæraren ved den avtalte restauranten.
Det var artig å treffe dei att. Alle påstod at eg ikkje hadde forandra meg; eg hadde berre fått kortare hår.

- Dette er meg! sa denne unge dama. Ho hugsa godt at ho likte å spele på gitaren min.

Søstra til den andre jenta var på jobb søndag, men henne fekk eg treffe måndag føremiddag.

Noko vart sådd ein gong i nokre barnehjarte. Kor mykje dei hugsar, spurde eg ikkje om, men eg er glad eg fekk gi dei kvar sitt Gideon-NT og eit par manga-hefte. Denne jenta har forresten studert ved eit kristent universitet, der dei også hadde andakter og bibelundervisning.

Denne unge jenta er ho i stripa skjorte som spring "slå på ringen" her.

Takka vere pianolæraren som inviterte meg og som samla desse tidlegare naboane, fekk eg friske oppatt gamle minne. For 20 år sidan opna Gud ei dør som eg berre fekk gå inn gjennom.

- Dersom eg ikkje hadde truffe deg, ville eg kanskje ikkje ha blitt døypt, sa pianolæraren. Og no er mannen også med på vegen. Kanskje nokre av desse ungdommane også blir kristne ein gong?

Nokre sår, og andre haustar. Men det er Gud som gir vekst.