Guds ord sette spor

Det er 30-årsjubileum i Izumo Lutherske kyrkje. Yoko Ueda har ikkje vore i kyrkja på ti år. Den gongen var ho der også fordi ho var blitt invitert til jubileum.

Talen er frå Joh. 15. «Eg er vintreet, de er greinene.» Desse orda hugsar ho frå tenåra, og dei slår ned i henne.

-Dette er det! tenkte eg. Plutseleg forstod eg at eg hadde stått imot kallet, seier Yoko.

Kva hadde eg gjort med det eg hadde fått som tenåring?

Då eg kom til Matsue som misjonær for vel åtte år sidan, spurde Tore Jåtun ofte om eg hadde møtt Yoko i Izumo. Ho hadde gått i kyrkja i mange år, fekk eg vite, men familien gav henne ikkje lov til å bli døypt.

Sidan eg er i denne kyrkja berre ein gong i månaden, tok det fleire år før eg fann ut kven Yoko var.

Den 4. august 2013 fekk ho endeleg bli døypt. I det siste har eg blitt litt betre kjend med henne sidan ho også har byrja i den engelske bibelklassa eg har på søndag ettermiddag.

Tore og Herborg Jåtun har fått bety mykje for Yoko, og har halde kontakten sidan ho som tenåring byrja å kome i kyrkja. I april i år var veteranmisjonærane ein tur tilbake til Japan og møtte Yoko i Izumo kyrkje. (Foto: Privat)

Yoko Ueda er no 55 år, men den første kontakten med kyrkja fekk ho allereie som 15-åring. Her fortel ho sjølv trushistoria si.

Hadde ikkje mot

- Det starta for 40 år sidan. Tore Jåtun og familien hadde starta opp arbeid i nabolaget. Eg hugsar ikkje kvifor, men eg starta å gå på gudsteneste og engelskklasse i kyrkja. Jåtun underviste meg også i katekisma. Eg fekk spørsmål om eg ville bli døypt, men det var eg ikkje klar for. Dei andre i engelskklassa vart døypte, men eg hadde verken visse eller mot til det, seier ho.

Så gjekk tida. Jåtun sine reiste heim, og Yoko slutta å gå i kyrkja.

- Etter mange år fekk eg invitasjon til å kome på 20-årsjubileum i kyrkja. Eg kom og hadde med dei tre døtrene mine. Jåtun var der med sine born.

Ei tårevåt veke

- Det gjekk ti år til, og eg vart igjen invitert til 30-årsjubileet. Også denne gongen var Tore Jåtun tilbake og heldt jubileumstalen. Han talte frå Joh. 15. «Eg er vintreet, de er greinene.»

Desse orda hugsar Yoko frå tenåra, og dei slår ned i henne.

-Dette er det!» tenkte eg. Plutseleg forstod eg at eg hadde stått imot kallet. Kva hadde eg gjort med det eg hadde fått som tenåring? Tårene rann, og ei heil veke kunne eg ikkje kontrollere kjenslene mine, minnest Yoko.

Denne dagen vart eit vendepunkt, men det tok likevel 3 år før ho kom tilbake til kyrkja. I mellomtida var ho opptatt med borna si utdanning, men ho lånte og las bøker.

Ein dag møtte ho ei veninne frå skuletida som inviterte henne tilbake til kyrkja, og ho byrja igjen å gå på gudsteneste og bibelstudium.

Familien sa nei

No ville ho gjerne tru og bli døypt, men familien var imot. Særleg var det svigerforeldra som ikkje ga henne lov. I si fortviling reiste Yoko til Kobe for å snakke med Jåtun. Han oppmoda henne til å skrive eit brev og forklare kvifor ho ønska å bli døypt.

- Så eg skreiv brev, som eg først viste til mannen min og døtrene våre, før eg ga det til svigerfar og svigermor. Mannen min og borna mine godtok det, men det var eit sjokk å sjå at svigerforeldra mine berre kasta brevet utan å lese det.

Etter ei tid vart svigerfar sjuk med lungekreft. Då fekk eg lese i Bibelen for han. Eg heldt han i handa og las mellom anna ordet frå Jesaja: «Ver ikkje redd, for eg er med deg.» «Les meir!» sa han. Denne tida kjende eg at han hadde tilgitt meg og gitt meg lov til å bli døypt. Dette vart eit nytt steg for meg.

Samtidig vart Yoko sin yngre bror sjuk og trong stamcelleoverføring. Det at Yoko fekk gi stamceller til sin eigen bror, var kanskje også med og opna veg. Broren lever, men er framleis på sjukehuset. Ho ber om at han må bli helbreda.

- Det var mange ting som skjedde, men eg kjende at Gud var med heile tida. Eg fekk be, og eg opplevde at Gud hadde ein plan.

Det avgjerande steget

- Det var ei vanskeleg tid alle dei åra eg gjerne ville tru og bli døypt, men vart hindra av familien. Eg tenkte eg måtte vente til dødsleiet før eg fekk ta imot dåpen. Men no kjende eg det som om Gud dytta meg fram. Eg forstod at det var ikkje berre å vente, men eg måtte ha mot til å ta det neste steget, seier Yoko.

4. august i 2013 fekk ho endeleg ta imot dåpen, nesten 40 år etter at ho først byrja å kome i kyrkja.

- Eg kjenner at Gud er der, og eg har håp. Eg trur at Gud også kan helbrede bror min. Familien framleis ikkje-kristne, men eg kan formidle det eg har høyrt. Ingen gjer motstand lenger.

Eg er veldig glad i versa i 1. Tess. 5, 16-18: «Ver alltid glade! Be uavlateleg! Takk Gud, kva som enn møter dykk!»

Eg er heldig som kan ha glede midt i det som kan vere vanskeleg. Eg liker å skrive kaligrafi, og mange blir glade for å få eit bibelvers som eg har skrive. Slik har eg har funne min måte å gi Guds ord vidare på.

Yoko er glad i japansk kaligrafi. Her har ho skrive versa frå 1. Tessalonikarbrev, som betyr mykje for henne.

Ingen større kjærleik

- Kvifor var det så viktig for deg å bli ein kristen, sjølv om familien var imot?

- Eg ønska å komme tilbake til Gud og få syndene tilgjevne, og eg ønska også gjere noko for Gud.

- Kva betyr Jesus for deg idag?

- Han er min Frelsar, som døydde for meg på korset. Det finst ingen større kjærleik. Han er alltid er hos meg. Det er stort å kunne be til ein Gud som høyrer. Sjølv om eg kjenner på uro, får eg fred og nytt mot når eg ber. Eg ønskjer og ber om at også familien blir frelst.

På grunn av alt det vanskelege som eg har vore gjennom, skulle ein tru eg ville blitt sjuk, men Gud har gitt meg helse. Det er berre Guds nåde, avsluttar Yoko Ueda.

Åleine på 17. mai?

Nei, eg var ikkje åleine på nasjonaldagen, sjølv om eg var åleine norsk. Dei få timane eg var åleine, var gode å ha for å slappe av innimellom alt anna som skjedde på ein meir eller mindre vanleg søndag.
På føremiddag var eg med på tenåringsklasse og gudsteneste i Matsue kyrkje. Deretter hadde eg eit par timar heime før eg henta to studentar og køyrde til pinsekyrkja, der vi øvde med koret. På komande laurdag arrangerer kyrkjene i byen konsert med ei koreansk gruppe, og felleskoret skal vere med på to av songane. Koreanarane har turné i Japan kvart år, og dei syng på japansk.

 Etter korøvinga plukka vi opp endå ein student og køyrde vidare til den lutherske kyrkja for å øve til den internasjonale gudstenesta.

Denne gongen slapp eg å preike sjølv. Vi hadde gjestetalar frå Florida i USA. Bob er studentprest ved Florida universitet, og kvart år tek dei imot studentar ifrå Matsue der.

Bob er ein engasjert forkynnar. Han var så ivrig at han i starten gløymde å vente på at Ikuko skulle tolke det han sa til japansk. Ho gjorde også ein fantastisk jobb, både som tolk og fløytist. Godt å ha slike medarbeidarar!

Denne våren var 16 studentar på eit 3-vekers opphald i Florida. Det er 6. år på rad at Carmella og Scott har med studentar dit. Studentane får møte kristne jamaldringar og bur hos kristne familiar. Fleire får eit meir positivt forhold til kristendommen etter dette, og nokre av dei har kome fast på Bible Club.

 Laurdag var eg invitert til lunsj på universitetet ilag med gruppa som var i Florida i vår. Dei stilte opp og song ein kristen song som dei hadde lært der. Ein av gutane hadde lånt gitaren min. "Lead me to the cross", song dei, både på engelsk og japansk. Tenk om det kunne bli ei verkeleg bøn for dei. Vi kan iallfall be om at dei må bli leda til korset.
Eg har fått høyre at fleire av desse studentane spelar forskjellige instrument. I tillegg til gitar, er der også nokre som spelar fiolin og saxofon. Så i framtida håper eg at vi kan få dei med og spele også i kyrkja.

I går kveld, på 17. mai, fann også mange av dei vegen til Matsue lutherske kyrkje, og fleire av dei for første gong. Så fantastisk å ha så mange studentar med. Når eg tel med to som gjekk før biletet var tatt, ser eg at over halvparten er ikkje-kristne. For ei muligheit! Fleire kom nok fordi Bob var der, men eg håper dei fekk lyst til å komme igjen. Neste internasjonale gudsteneste er 21. juni.

Sidan eg slapp å preike denne gongen, tenkte eg at eg kunne bidra litt på andre måtar. Litt 17. mai-feiring ville eg gjerne ha, sjølv om eg var milevis ifrå andre norske. (Ca 27 mil...)
Nonstoppen fann eg tilfeldigvis på ein butikk i Norge i fjor sommar, så dette har no vore planlagt ei stund, då. Grunnen til at den eine kaka er litt skeiv, var at steikjeomnen var nokre millimeter for liten, så den eine kakeforma måtte stå litt på skeiva.

Alle såg ut til å vere glade for å få kake. Men fedrelandssalmen måtte eg synge åleine...

Det var bra stemning under "kyrkjekaffien" (der vi serverte te og ikkje kaffi), og eg skulle til å hysje på dei, slik eg ofte gjer på fredagskveldane her hos meg, men så kom eg plutseleg på at no er vi i kyrkja, og eg slepp å ta omsyn til naboane. Kanskje vi burde legge Bible Club til kyrkja, også, no?

For at du skal få med litt av korleis stemninga og lydnivået kan vere på fredagskveldane heime hos meg, kan du sjå på videoen nedanfor frå fredag 15. mai. Eg er imponert over dei som prøver å føre ein seriøs samtale i dette "kvepsebolet":

Det er bra at ungdommane trivst her, men det er tynne veggar her, så eg lurer på korleis naboane mine opplever det...

Tilbake til 17. mai. Nei, eg hadde ikkje tid til å setje meg ned og synest synd i meg sjølv som var åleine norsk på denne dagen. Sjølvsagt kunne eg ha avlyst den internasjonale gudstenesta og reist til Kobe for å vere med på norsk feiring, men så viktig er det ikkje for meg. Hadde dei klart seg utan meg i kyrkja, kunne eg kanskje ha reist. Men føreløpig har eg ikkje funne andre som kan spele piano til lovsongen. Og elles ville eg ikkje ha vore forutan gudstenesta i går!

Litt kontakt med andre norske har eg likevel hatt gjennom Facebook. Eg fekk så mange helsingar at det nesten såg ut som om det var eg som hadde gjebursdag, og ikkje heile Norge.

Ein 17. mai-selfie måtte eg sjølvsagt legge ut på Facebook.

Idag fekk eg også lese talen som ein medmisjonær heldt for dei andre norske i Kobe i går. Johan Leirvik skriv så bra at eg har lyst å dele den også med dykk. Det er godt skrive på nynorsk, men eg er sikker på at talen gjorde seg enno betre muntleg på telemarksdialekt.

https://leirvikijapan.wordpress.com/2015/05/18/17maitale/

Neste år kan eg sikkert feire 17. mai ilag med familien Leirvik, som skal flytte til Yonago til hausten. Tenk slik luksus å ha andre norske berre 35 kilometer unna! Men det er ingen grunn til å synast synd i meg som er åleine norsk her. Idag har eg forresten hatt ein heil dag heilt for meg sjølv. Det gjer godt etter ei slik helg. I morgon går turen til Nima igjen, med engelske bibelklasser.

Jordbær-evangelisering

Det finst mange måtar å samle folk på. Berre fantasien set grenser. Ein kristen jordbærdyrkar i nabobyen Yasugi har i fleire år invitert folk til å komme på sjølvplukk ein dag i mai. Etter at magane og dei utdelte korgene er fulle av jordbær, er det tid for song og andakt.

Laurdag 9. mai hadde eg også anledning til å vere med. Carmella & Scott og eg fylte vi opp bilane med jordbærglade studentar og køyrde vel ein halvtime austover til Yasugi.

Så stor jordbæråker har eg vel ikkje vore i sidan eg som ungdomsskuleelev hadde sommarjobb hos "Kløver-Leif" og "Steina'-Petter". Men her er åkeren i drivhus.

Studentane ser ut til å vere fornøgde, også.

Jordbæra var så store at det var vanskeleg å balansere dei. Men denne jenta har visst funne ein teknikk.

Etter ein times eting og plukking, fekk vi servert jordbærmilkshake av desse unge damene frå Izumo Lutherske kyrkje.

Så er det tid for song og andakt. Jordbærbonden har rigga seg til med lydanlegg og musikk.

Studentane var fornøgde. 

Etter andakta fekk vi utdelt fleire korger og kunne gå og plukke resten av jordbæra, om der var meir å finne. I tillegg til dei to første, fyllte eg også to korger til. Sjølv om det ikkje var dei finaste bæra som var igjen, vart det iallfall fint og godt syltetøy. Vanlegvis blir syltetøyet rosa av japanske bær, men med Certo syltepulver vart dette både fargerikt og godt syltetøy.

Eg trudde vi hadde plukka så vel at det var tomt for bær nokre dagar, men neste dag kjem jordbærbonden med nye jordbær på korøvinga.

Dette biletet er frå julekonserten i 2013. Jordbærdyrkaren har varta oss opp med jordbær i mange samanhengar. Dette året er dessverre siste sesongen før han avsluttar jordbærdyrkinga for godt. Men han finn sikkert andre måtar å gle andre på og nå ut med evangeliet.

 

Denne veka har universitetet besøk av ein studentprest frå Florida, Bob Gailey. Kvar vår er Carmella og Scott med ei gruppe studentar på eit opphald i Florida, og mange studentar får eit meir positivt inntrykk av kristendommen etter nokre veker hos kristne familiar og kristne jamaldringar. Denne våren var 16 studentar med på turen. Sist fredag var 6 av dei med på Bible Club. Nokre har kome trufast kvar veke.

Det var trangt om plassen på Bible Club sist fredag. Til saman var vi 18 personar. Det kan ikkje vere berre for maten dei kjem. For den er ikkje så mykje å skryte av. 

Denne veka blir Bob også med. Det blir nok eit trekkplaster for nokre som kanskje ikkje ville ha kome utan. Søndag skal Bob også preike på den internasjonale gudstenesta. Temaet er "Kvifor kristne kan vere glade under alle forhold."

 Her er Bible Club i juni i fjor då Bob var på besøk. (han i blå T-skjorte)

Du som ber: Hugs på Bible Club på fredag og gudstenesta på søndag kveld. Trur det kan bli ei bra 17. mai-feiring! Godt å sleppe å preike denne månaden... :)

På tolkeoppdrag i Nima

Når eg sjølv skal preike, har eg kvart ord skrive på japansk. Og dersom eg skal tolke, liker eg også å førebu meg godt så eg veit kva eg skal seie og kan finne dei rette orda. Men det er ikkje alle som bruker manus. Mi største utfordring hittil var i Kita Osaka kyrkje for omlag 15 år sidan, då eg tolka dåverande generalsekretær Ola Tulluan si preike over ein tekst i Romarbrevet, utan manus. Nest største utfordring hadde eg første søndag i mai då eg tolka Kenneth Ellefsen, som talte over ein tekst i Kolosserbrevet. Han hadde heller ikkje manus, men ein powerpoint som eg hadde omsett frå norsk til japansk, var ei god hjelp.

I 2004, altså for 11 år sidan, var Kenneth Ellefsen på studietur til Japan medan han studerte ved Fjellhaug. I løpet av dei vekene i Japan var han også i Nima. No har han stige i gradene og underviser ved Fjellhaug Internasjonale Høgskole. Skulen sender med visse mellomrom lærarar for å undervise ved Kobe Lutheran Theological Seminary, og i april har Ellefsen vore i Kobe og undervist. Då var det rektor Makito Masaki som tolka han.

Men når Kenneth var tilbake i Japan, ville han gjerne også treffe kyrkjelyden i Nima og dele Guds ord med dei. Og sidan han ikkje snakkar japansk, og folket i Nima ikkje forstår norsk (eller engelsk), trengde han ein tolk.

Biletet over viser at tolken blir reven med av den ivrige talaren og ser minst like karismatisk ut som han som talar på norsk.

La oss gå tilbake til laurdagen:

Vi var til saman fem personar som var på besøk i Nima denne helga. Tidlegare misjonær Nils Boganes var på besøk hos dotter og familie (Urstad) og ville gjerne tilbake til Oda, der han og familien arbeidde i første periode, for 52 år sidan. Eldste dotter kom frå Australia på overraskingsbesøk, og ho vart også med.

Laurdag ettermiddag var fire av oss på sightseeing i sølvgruvelandsbyen Oomori, medan Kenneth var på tur med ein gammal kjenning.

Oomori har omlag 400 innbyggjarar no. Mange hus står tomme. I den tida sølvgruvene var i drift, budde det omlag 20.000 menneske der. Men framleis har dei eige postkontor.

Banken er open ein dag i veka.

Her traff eg ein sjarmerande type.

Laurdag kveld vart vi ønska velkomne av kyrkjemedlemmer, og ei av bibelklasse-elevane mine kom også.
 
Vi installerte oss så godt vi kunne. I leiligheita i 2. etasje tok vi i bruk tre rom, og fekk plass til madrasser innimellom Kari Opperud sitt flyttelass som står på lager der. I tillegg brukte vi også eit rom i første etasje, så alle fekk plass å sove.

Nokre dagar tidlegare var eg i Nima og hadde engelsk bibelkasse.

Denne tirsdagen hadde eg med ein gjest ifrå USA, som var på besøk hos dotter si i Matsue. Dei ti andre damene er medlemmer i engelskklassa, men berre ei av dei er kristen.

Eg hadde skrive og teikna på tavla for å drive litt PR for søndagen. Etterpå såg eg at ei av damene hadde ikkje berre skrive av teksten, men også kopiert den flotte teikninga mi! Og ho kom faktisk på gudstenesta søndag, også!
Så då er vi tilbake til søndagen. Gunnar Urstad diska opp med skikkeleg søndagsfrukost, med egg og bacon og rista brød. Etter frukost køyrde han ilag med svigerfaren og svigersøstra til Oda kyrkje.

 Det vart gjensynsglede då Kenneth fekk møte att folk i Nima. Den eldre kvinna fekk til og med gjebursdagsgåve frå Norge. Ho fylte nettopp 95 år. Sidan sist dei møttest, er ho også blitt ein kristen.

Eg såg det greip forsamlinga då Ellefsen i innleiinga sa at han hadde bedt for kyrkjelyden i Nima kvar veke i alle desse 11 åra. Då var kontakten der med ein gong.
Eg er usikker på kor mykje av den gode preika som vart formidla på eit forståeleg språk, men eg håper iallfall at forsamlinga fekk med seg det viktigaste. Tema for preika var "Er du rotfesta i Kristus?", og sjølve bibelteksten frå Kol. 2, 6-15 er iallfall klar nok.

Etter gudstenesta fekk predikanten gåve frå kyrkja. Tolken og pianisten fekk forresten også gåve. Vanlegvis har dei ingen som spelar, så eg var glad eg kunne gi dei litt musikk, også. Mykje enklare enn å tolke ei preike, iallfall!

Her er medlemmer i kyrkja ilag med gjesten. I tillegg kom ho frå engelskklassa som hadde teikna Kenneth i boka si. Dei to jentene er tvillingar og går i 6. klasse. Ei av dei fekk i oppdrag å styre projektoren under preika, og den andre overtok kameraet mitt, så dei slapp å kjede seg for mykje.

Kyrkjekaffi. Desse to karane vart gode venner for 11 år sidan og har halde kontakten sidan.

Etter at gudstenesta i Oda var over, kom Gunnar tilbake og henta oss. Pastor Fukao tok oss så med ut på lunsj.

Her er dei norske gjestane ilag med pastor Fukao, gode og mette, og klare for retur til Matsue og Kobe. Takk for besøket! Og takk for tolkeoppdraget. Det vart ei festreise!

Peon-øya

Det er slutt både på sakuraen og tulipanblomstringa, og no er kanskje peonane også avblomstra. Men det var fint så lenge det varte. Omlag 15 km ifrå der eg bur, ligg det ei øy som heiter Daikonjima. Øya ligg midt i innlandshavet Nakaumi og heng saman med Matsue via ei lita bru. Her var eg to dagar på rad. Først etter gudstenesta den 26. april, ilag med ei japansk veninne, og dagen etter ilag med to gjestar frå Norge, som eg skal presentere litt lenger nede.

Dei gule peonane var ikkje utsprotne første dagen eg var der, men dagen etterpå var denne allereie i full blomst. Det seier litt om temperaturen vi har hatt i det siste.

Når ting skjer så fort i naturen, betyr det vel også at blomstringa går fort over. Så det gjeld å nyte det når du kan. 

Dagen etter tok eg med meg Norges-gjestar til den samme peon-parken:

Herborg og Tore Jåtun var "reserveforeldre" for meg då eg kom til Japan for 22 år sidan. Dei tok imot meg som si eiga dotter. Pensjonerte misjonærar har ein tendens til å lengte tilbake til landet og folket dei har blitt glade i. Herborg og Tore hadde ei lang reiserute med besøk hos japanarar, og Tore skal også preike komande søndag i ei av kyrkjene han har arbeidd. Men dei hadde tid til å ta ein tur innom "dottera" i Matsue, også. Det var kjekt å få vere den som tok imot dei for ein gongs skuld.

Den kvite peonen har eit spesielt namn, som står på skiltet under blomsten. "Hakushin"= den kvite gud.
Men også denne peonen er skapt av den allmektige Gud, som skapte himmel og jord. Tenk om japanarane kunne kjenne noko av Guds storheit gjennom alt det fine dei ser i naturen, og bli kjent med Han gjennom Sonen Jesus Kristus!

Eg har meir å fortelje frå den siste veka, men det får eg ta etter kvart.