Frynsegoder - eller velsigningar?

Det lønner seg av og til å fare på preiketur. Sjølv om det krev ein del energi både å førebu preike og å køyre langt, kan ein også få mykje igjen. Idag starta det allereie før gudstenesta. Kålrot er vanlegvis ikkje å oppdrive her til lands utan at du dyrkar det sjølv, men Runar Matsui-Li, som var misjonær i Hiruzen kyrkje i fleire år, hadde med frø frå Norge og dyrka kålrot, og av og til delte han også ut til medmisjonærar.

No er han og familien i Norge, men frøa spirer framleis. Ein av medlemmene i kyrkja har også tidlegare gitt meg kålrot, men det er første gong eg har fått to! I tillegg fekk eg ein pose med store, kvite gulrøter. Vel, ein kan vel ikkje kalle dei gulrøter når dei ikkje er gule, men kva heiter dei då? På ein lapp hadde han skrive "pastinakk". Har aldri høyrt om det før, og ikkje veit eg korleis eg skal ete den heller...
 
Etter gudstenesta kom kasseraren i kyrkja med matpengar til meg, og i tillegg fekk eg ei heil øskje med 12 beger med Hiruzen-yoghurt.

Denne yoghurten er veldig god og feit, med eit lag med rjøme på toppen. Eg lurer på om eg skal dele med nokon, eller om eg skal ha alt for meg sjølv...

Eg hadde med brød og pålegg som eg tenkte å ha til lunsj før skituren, men ei dame i kyrkja inviterte meg ut på lunsj, og ho insisterte på å spandere på meg sjølv om eg hadde fått matpengar frå kyrkja. Og ho visste kva eg ville ha, så ho bestilte lammekjøt (mongolsk rett som heiter "jingiskan") til meg. Det fekk eg også sist eg var ute med henne og åt. Sauekjøt er sjeldan kost i Japan, men i Hiruzen-bygda serverer dei denne retten.

Eg var god og mett før eg tok ut på skitur.

Det har ikkje kome så mykje snø på Hiruzen enno, heller, men det var nok for meg. Eg gjekk langs ein veg som ikkje var brøyta, Sjølv om eg gjekk ein times tid innover, kom eg ikkje til noko hus, så eg lurer på kor langt eg kunne ha gått om eg hadde hatt meir tid før det vart mørkt. Neste gong kan eg kanskje starte tidlegare og ta med mat og drikke på turen.

Sist eg var her, var i fjor haust, og då såg vegen ut som på biletet under, stengt av jordras.

 

  Det vart ingen lang tur den gongen. Men no var vegen rydda og fin, og dekt av snø.

 

 Harespor

 Nokon med større føter har gått her før meg.

Pynt langs vegen

Hallo, der!

 Rasteplass

Her er kart over kvar eg har gått. Eg meiner eg gjekk på den mest krokete vegen, til høgre for det raude merket. Ein annan gong vil eg prøve å gå til vegs ende, dersom der er nokon ende, då...

Tilbake til utgangspunktet.

Frynsegoder. Ikkje berre grønsaker, yoghurt og god lunsj, men også snø, frisk luft og mosjon fekk eg med på kjøpet. Av og til kjennest det ganske bra å vere misjonær i Japan!

Og i kveld har eg kosa meg med kake og marsipan. Kan vel unne meg nokre kaloriar når eg har vore ute på tur?...

Det nærmar seg nyttår. Eg hadde eigentleg tenkt å vere heime og berre slappe av litt, men Liv Bakke har klart å overtale meg til å ta meg ein tur til Kobe, så no blir det nyttårsfeiring der. 2. januar skal det visst også vere norsk julefest, som eg får med meg. Eg reiser 31. desember og kjem att 3. januar.

Så då kan eg jobbe litt i morgon, sjølv om det er måndag. Gjere ferdig eit par rekneskap, og kanskje byrje på ei japansk årsmelding. Og så skal vi ha Bible Club potluck party om kvelden, der alle har med litt mat kvar. Spleiseselskap heiter det kanskje på norsk.

Sist fredag hadde vi ikkje Bible Club, men i staden hadde eg julegjestar. Presten i Arashima og kona kom hit til middag og kaffi, og vi fekk prate om arbeidet og planlegge litt, og elles berre ha det sosialt ilag.

Det såg ut som om dei likte maten!

Vi var også i lag på caroling. Noko av det mest meiningsfulle eg har vore med på denne jula, var å stå og synge julebodskapen for folk som venta på bussen utanfor Matsue stasjon. Slik kunne vi nå også dei som ikkje kom i kyrkja. Du kan få eit glimt på videoen nedanfor.

PC240018 from Inger Valbø on Vimeo.

Dersom det ikkje blir fleire blogginnlegg dette året, vil eg allereie no takke for oppmuntringar, forbøn og støtte gjennom 2014 og ønskje dykk alle eit godt nyttår!

"Welcome, Varubo-sensei"

Det er godt å bli sett pris på innimellom. Forrige veke ville engelskelevane mine i Nima lage velkomstparty for meg. Og det var ikkje måte på heller kva dei hadde laga til. Eg reknar med det også var eit påskot til å få ete god mat ilag, for eg har forstått at det liker dei. Etter at eg har undervist dei i engelsk Bibel sidan september, syntest dei visst det var på tide å ønske meg velkommen. Denne kaka var bestilt frå konditori. "Velkommen, lærar Valbø".

Men først var det middag. Det meste var bestilt, men alle hadde med seg noko i tillegg, så det vart både meir enn nok. Men sidan alle hadde med seg mat i boksar, kunne dei etterpå fylle opp boksane att med restar, så ingenting gjekk til spille.

God drikke hadde dei også skaffa, men alt var alkoholfritt. Vi var då trass alt i ei kyrkje...

Her var det mykje godt.

Og så var det kake

Og så stilte damene opp rundt bordet og song "Amazing Grace" for meg.

Litt tid til engelskundervisning var det også. Først fekk dei i oppgåve å ordne eit bibelvers i rett rekkefølgje. Det var ukjent for dei aller fleste, så det var ikkje så enkelt.

Men dei var veldig fornøgde då dei hadde fått det til.

"The people that walked in darkness have seen a great light." "Det folket som ferdast i mørkret, har sett eit stort ljos", Jes. 9,2. Etterpå lytta vi til samme verset frå Händels "Messias". Ei av medlemmene har to søner som er kristne. Ein av dei vart ein kristen etter å ha studert "Messias"-oriatoriet.

Av desse damene er det berre ho heilt til høgre som er kristen. Men alle møter opp to gonger i månaden for å lese, dramatisere og samtale om Bibelforteljingar på engelsk. Og for det betaler dei for reisa mi (8 mil kvar veg), og arrangerer velkomstparty!

Denne månaden blir det tre turar til Nima, for på 1. juledag kveld arrangerer kyrkja julefest, og der skal vi delta med song på engelsk. Alle møter opp, for dette er også tradisjon frå den tida Kari Opperud budde og arbeidde i denne kyrkja.

Det blir visst ikkje noko julebrev sendt herifrå denne jula. Til det er det iallfall for seint å sende i posten. Men de som les blogg, har vel følgt med ein del på livet her.

Dersom de lurer på korleis eg feirer jul, så kan de no sjå på denne oversikta:

23.12 Førebuing av preike til 28.12

24.12 Kl 9.30 Engelsk bibelklasse heime hos meg. Skulle eigentleg vere sist fredag, men pga snø vart det utsett. Nokre av damene som bur eit stykke unna, vågar ikkje å køyre på snøføre.

Kl 17.30 Caroling (nr 2) ved stasjonen. Kl 19.30 Lysmesse i Matsue Lutherske kyrkje

25.12 Ettermiddag køyre til Nima. 19.30 Julefest i Nima kyrkje. Overnattar til dagen etter.

26.12 Heimatt frå Nima. Om kvelden er det ikkje Bible Club, som på vanlege fredagar, men eg har invitert presteparet i Arashima på middag. Så får vi forhåpentlegvis også tid til ein prat om arbeidet framover.

27.12 Koto-øving på ettermiddag, før eg køyrer til Hiruzen (8 mil) på overnatting.

28.12 Andakt på søndagsskulen og preike på gudstenesta i Hiruzen kyrkje. Kanskje muligheit for å gå på ski før eg køyrer heim?

29.12 Kl 18.00 Bible Club

30.12 Fri?

31.12 Kl 22 Ope hus for bøn og fellesskap inn i det nye året

Slik det ser ut no. Så skal eg prøve å lage litt pusterom innimellom til å opne julepost og kose meg litt åleine. Idag har eg endeleg fått pynta til jul. Vasking og baking tek eg ikkje så veldig nøye. Jula kjem uansett.

Med dette biletet frå caroling i går kveld vil eg ønskje alle lesarar ei god jul og eit godt nyttår. Det kan hende det kjem litt oppdatering før året er slutt, men eg skal ikkje love noko...

Vel overstått

Jula er ikkje overstått enno, men iallfall er julekonserten og søndagspreika tilbakelagt. Og eg trur begge deler gjekk ganske bra. Særleg konserten. Mykje folk kom, og eg trur dei fekk med seg ein klar bodskap.
Første songen til koret var Salme 23, "Herren er min hyrding", med tekst av kong David og musikk av ein japansk komponist. Dama på biletet hadde sin eigen versjon av noten, illustrert med sauer, og med mange personlege notatar. Ho er medlem i Arashima kyrkje. Både ho og mannen hennar og fleire frå den kyrkja var med i år.

Her er eit nærbilete av samme noten. Og nedanfor kan du både sjå og høyre koret synge Salme 23:

(Klikk på startpila)

Her dirigerer eg allsongen, med ryggen til koret. "Englar syng i høge kor", eller på japansk "Arano no hate ni". Men refrenget er på latin her også: In Exelcis Deo.

Eg prøvde å få studentane frå Kenya og Tanzania også med på refrenget, men songen var kanskje ukjent for dei?

Her er fleire av studentane frå universitetet.

Den andre songen eg dirigerte, var "O helga natt". Den gjekk enno betre i år enn i fjor, trur eg.

 Solist er Junichi Ishimaru, presten i Arashima kyrkje, og også dirigent i år.

Og her er Halleluja-koret, på engelsk dette året:

  Desse tre studentane får avslutte idag. Jenta i midten var med i koret for første gong i år. På videoane blir ho dessverre stort sett skjult av dirigentane...

Frå søndagspreika har eg dessverre ingen bilete. Eller heldigvis?...

Det nærmar seg

 Ja, det nærmar seg jul, men først er det felleskonserten komande laurdag 6. desember. Her er nokre glimt ifrå øvinga sist søndag. Ho med penn i handa er ei av studentane som er med i år for første gong. Det er faktisk mindre enn eit år sidan ho kom i kyrkja for første gong, og etter det har ho vore med både på Bible Club og på gudsteneste.

Jenta til høgre her er også med for første gong i koret. Ho kjem frå Korea og tek utdanninga her i Matsue.

I år er det pastor Ishimaru som dirigerer Haleluja-koret, så eg er meir avslappa når eg slepp å ha ansvar for det. Så i år skal eg syngje alt. Og så er han solist på ein av songane som eg dirigerer.

Slike flygeblad er delt ut til mange, og også på Facebook har mange fått invitasjon. Dette er eit fellesarrangement for alle kyrkjene i byen. Sidan det er i eit nøytralt lokale, er det også lettare å invitere ikkje-kristne. Men for å få med studentar, må vi arrangere bilskyss for dei.

Det har kome nye på Bible Club i det siste. Forrige fredag var det på eit tidspunkt like mange gutar som jenter. Det er sjeldan.

Her er gutar i forskjellige aldrar, ifrå fire forskjellige nasjonar: Salomon-øyane, Japan, Brasil og USA.

Forrige torsdag fekk vi også til bibelstudie på universitetet. Du kjenner kanskje att desse to jentene ifrå koret ovanfor? I morgon prøver vi på nytt. Ei kinesisk jente har også sagt ho vil kome.

No går eg visst stadig vekk bakover i tid. Her er dei ni damene eg hadde på bibelklasse i Nima på forrige tirsdagskveld:

Dette er festlege damer som det er artig å vere ilag med. I desember vil dei også ha "velkomstparty" for meg. Og på julefesten i kyrkja den 25. desember skal dei vere med og syngje. Det er visst tradisjon. Så då får eg meg ein ekstra tur til Nima.

I sjølve jula skal eg vere med på julefeiring i fleire kyrkjer, men eg har ikkje noko preikeoppdrag. På den internasjonale ungdomsjulegudstenesta den 14. skal Ishimaru preike, men eg skal tolke til engelsk. Idag har eg allereie fått tilsendt manus. Snakk om folk som er tidleg ute! Eg som ikkje har starta på preika for komande søndag enno. Så i morgon MÅ eg berre tvinge meg sjølv i gong, sjølv om inspirasjonen manglar. Sjølv om eg ikkje skal ha noko julepreike, har eg to preikeoppdrag likevel. 2. søndag i advent i Matsue kyrkje, og søndag etter jul i Hiruzen kyrkje. Og då går det nok ikkje an å bruke adventstekst lenger, så det betyr ny preikeførebuing i romjula...
Det skulle no vere ei glede å få gå vidare med Bibelen sin bodskap, men ofte kjennest det som ei tung bør...
Eg har no fått mykje godt denne helga gjennom nrk. På nytt har eg sett for ein stor skatt vi har i dei norske salmane. Og nye salmar har vi også fått.
Framleis har eg mykje til gode. Eg får ta det litt etter litt. Har kome til fastetida no.

Takk til NRK for eit flott tiltak, og for at det også er mulig å få dette med seg i utlandet!

"Rydd veg for Herren!" Det er iallfall tema for preika eg skal skrive i morgon. Eg må visst få rydde plass i mitt eige hjarte før eg har noko å gi vidare til andre. DET er det aller vanskelegaste. Språket er også sjølvsagt ei utfordring, men når eg først veit kva eg skal skrive, går fingrane litt av seg sjølv på tastaturet.
Eg hugsar dei tre punkta Asbjørn Nordgård ga oss i preikelære på misjonsskulen:
1) Få noe å si
2) Si det
3) Slutt

Hadde det berre vore så enkelt som det høyrest ut som... Punkt 1 er uansett det eg strevar mest med. Eg set pris på om du vil vere med og be om at det må "løsne".


Så ønskjer eg dykk alle ei god adventstid.

Xavier og Valbø

 

Begge var/er misjonærar frå Europa, men det er kanskje ikkje så mykje anna vi har felles. Frans Xavier var den første som kom med kristendommen til Japan, i 1549, ganske nøyaktig 400 år før NLM kom. Før han kom hit til landet, hadde han også misjonert i India og Molukkene nokre år, og etter vel to (ja, 2) år i Japan, reiste han vidare til Kina, der han døydde ikkje lenge etter.

Xavier var frå Spania, og var sendt ut av jesuittordenen. Her kan du lese meir om han:

http://no.wikipedia.org/wiki/Frans_Xavier

I løpet av dei to åra Xavier verka i Japan, var han nokre månader i Yamaguchi, ein by omlag 28 mil sørvest for Matsue. Byen ligg i fylket med samme namn.

Laurdag 15. november var eg også ein tur til Yamaguchi. Min "nye" GPS kom verkeleg til nytte. Eg vart eg geleida heilt fram til parkeringsplassen til kyrkja der Laget (KGK) hadde distriktssamling. Med meg i bilen hadde eg Kim, ei koreansk kristen jente som studerer ved universitetet her i Matsue.

Lagssekretær Suzuki heldt andakt for studentane utifrå Rom.10, 13-15:

"Kvar den som kallar på Herrens namn, skal bli frelst. 

Men korleis kan dei kalla på ein som dei ikkje trur på?

Og korleis kan dei tru på ein som dei ikkje har høyrt om? 

Og korleis kan dei høyra utan at nokon forkynner? 

Og korleis kan dei forkynna dersom dei ikkje blir utsende?"

Dette er kjende ord for meg, og ganske personlege, sidan eg møtte kallet gjennom desse spørsmåla, som eg ikkje kom utanom.

Ingen kan komme til tru utan at dei får høyre om Jesus, og ingen kan høyre utan at nokon fortel det. Suzuki understreka at misjon ikkje berre er å reise til andre land, slik som Xavier gjorde, og utfordra studentane til å sjå seg sjølve som sendte av Gud til universitetet der dei er.

Så var det tid for å lære litt meir om Xavier og korleis kristendommen kom til Japan. Vi gjekk i flokk og følgje til St. Francis Xavier Memorial Church. Undervegs møtte vi nokre utfordringar.

Trapper er ikkje akkurat best egna for rullestol. På tilbaketuren fann vi ein annan veg utan trapp.

Minnekyrkja fungerer både som katolsk kyrkje og museum. Eg hadde forventa å sjå ein katedral i gammal stil, men vart overraska over at kyrkja var så ny. Etterpå fekk eg vite at den gamle kyrkja hadde brunne ned.

Det var ei flott kyrkje, både utvendig og innvendig, men inne var det dessverre forbode å fotografere.  Frå galleriet høyrde eg kjende tonar av eit Bach-preludium, eitt av dei få som eg også klarer å spele.

I underetasjen var det utstilling frå Xavier sitt liv og virke.

Det som gjorde sterkast inntrykk, var å lese om resultatet av Xavier sitt misjonsarbeid. Sjølv om han var i Japan berre vel 2 år, skal omlag 800 000 ha blitt kristne. Berre i Yamaguchi, der han var i 4 månader, var omtrent 500 blitt døypte. Til samanlikning har eg vore i Japan i over 17 år, og 7 av desse har eg budd i Matsue og arbeidd i distriktet her. Men kva resultat kan eg vise til?

Eg skulle gjerne visst meir om kva slags strategi Xavier brukte, og om personane bak desse høge tala verkeleg hadde fått ei levande tru på Jesus.

Eg kan ikkje vise til store tal på folk som er blitt kristne på grunn av arbeidet her, men eg får iallfall gi folk ein sjanse. Og Jesus spør ikkje først og fremst etter resultat, men etter truskap i det små.

Eg var glad for å samle denne "buketten" av jenter denne dagen. Kim frå venstre var med meg frå Matsue. Det er henne eg prøver å oppmuntre til å leie bibelstudiet ved universitetet her. Dei to andre jentene er ifrå Matsue og har vakse opp i vår lutherske kyrkje her. H til høgre studerer i Hamada, vest i dette fylket. Det var ho som var med meg på sommarleiren. M i midten studerer i Yamaguchi og kom på sykkel denne dagen. Ho vart med fordi H og eg hadde invitert henne.

Til saman vart vi ein bra flokk. Dei fleste her er kristne studentar, spreidde over eit ganske stort område i Vest-Japan. (Chugoku og Shikoku. Nokre kom også frå Kyushu.)

Det vart ein lang dag, med omtrent 9 timar til saman i bil. Men med å øve på korsongar til julekonserten eller å telje tunnelar (over 40) heldt passasjeren meg vaken heile vegen.

Eg har lyst til å introdusere ein annan student som også kjem frå området her. Foreldra er medlemmer i Izumo kyrkje, der eg er ein søndag i månaden. I oktober traff eg denne kjekke jenta for første gong, då ho var heime ein tur og var med foreldra sine i kyrkja. Ho vart også med på den engelske bibelklassa mi på ettermiddagen. På biletet nedanfor er ho ilag med den eldste deltakaren i bibelgruppa mi.

Då eg fekk høyre at ho studerer i Nagoya, kom eg på at det var dit Yuya flytta, han som var lagssekretær her i fjor. Så eg spurde om eg kunne be han ta kontakt, og det ville jenta gjerne.

Så har vekene gått, og eg hadde nesten gløymt dette. 

På laurdag fekk eg ei melding på Facebook frå Yuya, der han skriv: "I går møtte eg A for første gong. Ho kom på bibelstudie ved universitetet." Og han sende dette biletet:

 Eg har fått lov av denne studenten til å legge ut bileta og nemne henne. Eg er glad for at eg iallfall har lukkast med å setje henne i kontakt med kristne. I går då eg igjen var i Izumo, kom mora strålande og sa at dottera hadde fortalt at ho hadde vore med på bibelstudie! Og eg kunne overrekkje mora utskrift av dette biletet og helsing frå lagssekretæren.

Studentlagsarbeid i det små. Men det kan ha store ringverknader.

I bilen heimover frå Yamaguchi vart Kim og eg samde om at vi vil prøve å starte oppatt bibelstudiet ved universitetet. Det starta så bra før sommarferien, då Suzuki var her, men så har det ikkje blitt meir før no sist veke. Ei ikkje-kristen jente hadde sagt ho ville komme, men vart forhindra, så denne gongen var det berre Kim og eg, men vi delte Guds ord og ba for ho som ikkje var der. Denne veka har ho sagt ho vil komme. Frå no av prøver vi å samlast kvar torsdag i lunsjpausen.

Eigentleg er det ikkje lov å ha religiøse samlingar ved dette universitetet (pga tidlegare problem med sekter) , så vi kan ikkje annonsere offentleg. Men vi samlast framfor dette bygget, og finn eit ledig grupperom i 11. etasje. Hittil har ingen jaga oss...

Så eit par glimt ifrå den internasjonale gudstenesta i går.

Eg får god hjelp til å leie lovsongen. Men øving må til.

Ein av dei som har vore trufast med i lovsongsteamet, reiser til Thailand for å jobbe for firmaet der. Så i går hadde vi avskjed for han. Men det er kjekt at det også er nye som kjem. To av dei nye har vore på Bible Club, men var på internasjonal gudsteneste for første gong.

 Så er det blitt ei ny veke, med nye utfordringar. I morgon køyrer eg til Nima igjen. Allereie to veker har gått sidan eg var der sist. Og snart to veker sidan sist eg skreiv på bloggen, også. Ho som eg skreiv om sist, sende meg ei ny melding i går:

"Eg har øvd på "Only by grace" på YouTube kvar dag. Her og der klarer eg ikkje å følgje med, men eg liker denne songen. Eg gler meg til å synge den til piano på tirsdag."

Snakk om ivrig student!

Slik går no dagane, og eg har vel ei oppgåve her, eg, også, sjølv om eg ikkje på nokon måte kan måle meg med Xavier. Vel, kanskje eg kan litt meir japansk etter 17 år enn han kunne etter 2 år?? Iallfall kan eg sjølv meir no enn då eg var ferdig med den 2-årige språkskulen.

Litt hauststemning frå byen min til slutt:

 Ha ei god veke der du er!