Glede i himlen

Sist fredag på Bible class kunne vi feire at ei av damene var blitt døypt søndagen før. Det er ikkje ofte vi har slike anledningar å feire her i Japan. Det er glede i himlen over ein syndar som vender om og tek imot Jesus. Det er dama sitjande framme i midten som var blitt døypt. (Foto: Akio Kajinishi)

Det eg ikkje visste denne føremiddagen, var at Gud hadde meir i vente for meg denne dagen.

Kazuaki kom litt seint til Bible Club denne kvelden. Etter at han hadde fått seg litt mat, fortel han plutseleg: "Eg har bestemt meg for å bli døypt!" Då måtte eg berre ta bilete! Helga før hadde han vore med på ein leir ilag med studentar han vart kjent med på sommarleiren. I løpet av leiren hadde han snakka med mange, og sagt at han kjem kanskje til å bli ein kristen når han blir 30 og opplever at livet ikkje vart slik han hadde tenkt. Men på heimvegen hadde han tenkt og kome fram til ein annan konklusjon. Og på tirsdag hadde han tatt det endeleg valet. Han hadde ringt foreldra sine, og han møtte ikkje motstand.
I går snakka han med presten i kyrkja der han går, og det blir kanskje dåp allereie i november. Her skjer det fort når det først skjer.
Berre ein dag tidlegare hadde eg skrive til Lærernes Misjonsforbund sitt blad Misjonshilsen, som kjem ut til abonnentane før jul:

Studentane

Eg klarer vel ikkje å skrive til Misjonshilsen utan å nemne studentarbeidet. Gjennom heile sommarferien hadde eg Bible Club kvar fredag, sjølv om det ikkje var så mange studentar her. Men ifrå oktober tok frammøtet seg opp igjen. Plutseleg var gruppa på 3-4 auka til 13-14. Mange av utanlandsstudentane har reist, men nye er komne. Og studentane sjølve er flinke til å få med seg venner. Ein gut har vore her omtrent heile sommaren og kome fast på bibelstudium, og han var også med på studentleiren i august. Etter det er han blitt enno ivrigare, og han er også med på bønnemøte over Skype som nokre har starta opp etter leiren. Men å ta steget fullt ut og ta imot Jesus som Frelsar og Herre, det er framleis eit stort steg.

I intervju til NLM sin Prosjektkatalog for 2013 forklarer han kvifor han framleis nøler med å bli ein kristen:

-  Eg er redd for å tru på noko som eg ikkje kan sjå, og eg trur det vil bli ein kollisjon med min eigen vilje.  Det er skremmande fordi eg ikkje kan snu tilbake. Men eg veit det er rett å bli ein kristen. Eg trur det vil gjere meg lukkeleg og gi meg fred i hjarta, og eg vil også at andre skal få oppleve det samme.

La oss be om at før dette kjem på trykk i Prosjektkatalogen, så har det allereie skjedd ei forandring i livet hans!

Sitat slutt. Ja, det skjedde allereie før eg hadde venta!

Ingen av desse to forandrar likevel statistikken i kyrkja vår. Heldigvis er Guds rike større enn den lutherske kyrkje.

"...den som sår og den som haustar, kan gleda seg saman. Her gjeld ordet om at ein sår og ein annan haustar."  (Joh. 4, 36b - 37) 

Nokre gonger skjer det at dei går til andre kyrkjer, men det kan også skje at andre har sådd, og så er det vi som får hauste frukta. Uansett skal vi glede oss med kvarandre, slik som det også er glede i himlen. Sjølv om det av og til kan vere ei glede blanda med litt vemod og ikkje fritt for misunning overfor den kyrkja som får slike flotte folk...

 På Bible club hadde vi denne kvelden likninga om han som bygde huset sitt på fjell. Kazuaki sit trygt i huset sitt, som består av to kinesiske jenter...

 Det gjekk verre med huset som var bygd på sand. I loggboka gir fleire uttrykk for at dei fekk noko å tenkje på.

Vi er komne til søndag ettermiddag, og Kazuaki stiller opp også på øving med felleskoret til julekonserten. Her sit han i pinsekyrkja, godt plassert mellom pastoren i Immanuelkyrkja til venstre og pastoren i Arashima lutherske til høgre. Snakk om å vere interkonfesjonell!

Vi er to damer som dirigerer i år, og det ser ut som om vi har bra taket på mannfolka. Vi skulle gjerne hatt fleire på damestemmene, også. Andre øving gjekk betre enn den første, så dette lovar bra.

Harpe og Bibel

Torsdag er det ny kototime, og eg har enno ikkje tatt fram instrumentet og øvd... Framgangen er dessverre ikkje særleg å skryte av. Motivasjonen for å øve burde vere større, men det som motiverer meg for å halde fram, er det å møte desse damene og lese Bibelen ilag med dei. Vi les eitt kapittel i Apostelgjerningane kvar gong etter øvinga.

Bibelteksten for to veker sidan var Apg. 16, der Paulus såg ”mannen frå Makedonia” i eit syn. Vi snakka om korleis Paulus kom med evangeliet til Europa, og korleis Gabriel Eikli fekk kallet frå "Makedonia" via ein japansk pastor han hadde møtt i Mandsjuria, og slik vart den første NLM-misjonæren til Japan.

Vi snakka også om fangevaktaren som stilte det viktigaste spørsmålet i livet, som Ole Os eingong kalla  ”Apostelgjerningane halv fem", dvs. 16, 30: ”Kva skal eg gjere for å bli frelst?”

Det vart både komisk og veldig talande for oss denne dagen. Vanlegvis har vi bibelstudie frå 15.30 og ein times tid. Klokka 16.30 kjem mannen til den eine og hentar henne.

 ”Vi får be før mannen din kjem,” sa eg.  ”Ja, han kjem nok presis kl 16.30,” sa ei av dei andre, og plutseleg vart det ganske konkret det vi hadde snakka om! Og svaret på det viktige spørsmålet kjem ”eit minutt” etterpå, i vers 31. ”Tru på Herren Jesus, så skal du bli frelst, både du og ditt hus.”

Mannen var  veldig presis! Nøyaktig 16.30 ringde han på døra.

Denne dama fortalde forresten om ein draum ho hadde hatt, der ho såg himmelen og helvete, med Gud som eit strålande lys og ei stemme som toredønn (veldig bibelsk!) på den eine sida, og djevelen (som ho kalla guden i helvete) på den andre sida. Og begge kalla på henne. ”Kvar gjekk du då?" spurde eg. "Nei, eg kunne ikkje gå i noko retning, for der var ingen veg, berre ein mur," svarte ho. Eg prøvde å forklare at Gud har laga eit hol i muren for oss, ein veg vi kan gå. Apg 16,31: ”Tru på Herren Jesus, så skal du bli frelst.”

Til slutt skal du få litt hauststemning frå gatene her i Matsue: