Det er nøyaktig 17 år sidan, og det skjedde til og med på ein tirsdag. Meir nøyaktig kl 5.46 om morgonen. Også i dag tidleg på det tidspunktet var mange samla i ein park i Kobe for å minnast det kraftige Hanshin-Awaji-jordskjelvet i januar 1995, der over 6000 menneske miste livet.
Eg var ikkje oppe kl 5.46 idag, men eg kan godt hugse korleis det var å bli vekt av det kraftige skjelvet den tirsdagsmorgonen i 1995.
- Jesus, det er jordskjelv! ropte eg. Eg hadde ingen andre å rope på, men Han var der. Det eg ikkje visste då, var korleis Gud hadde mint folk i Norge til å be for Japan og for meg i timane før, under og etter skjelvet. Var det derfor eg ikkje fekk panikk sjølv om eg var åleine og ikkje fekk kontakt med andre norske dei første timane?
Bibelverset frå Jes. 54,10 gav meg tryggleik og fred midt i det kaotiske:
”For fjella kan vel vika, og haugane rikkast, men mi miskunn skal ikkje vika frå deg, og mi fredspakt skal ikkje rikkast, seier Herren, han som forbarmar seg over deg.”
Biletet ovanfor er tatt under ein tur innom Kobe sentrum i dag ettermiddag, etter at vi var ferdige med styremøtet på Aotani.
Dagen starta i 9.etasje i ei blokk på den menneskeskapte øya Rokko Island, der Liv Bakke bur.
Damene har lunsj på bibelskulen på Aotani. F.v. Kirsti Strand, Ingebjørg Hildre og Liv Bakke. Også for 17 år sidan var Kirsti komen til Kobe kvelden før for å vere med på styremøte tirsdag den 17., men den gongen vart det sjølvsagt ikkje noko møte. Ingebjørg og Liv var i Oslo på den tida. Eit bilete frå Utsyn der Japanmisjonærar er samla i bøn for Japan, er festa til netthinna mi.
Det var tent mange lys idag til minne om dei som miste livet i Hanshin-Awaji-skjelvet i 1995. Samtidig var det også ein minnedag for fjorårets katastrofe i Tohoku (Nordaust), der talet på omkomne var omtrent tre gonger så stort.
11. mars (3.11) 2011 var ein dag som vekte minne ifrå 17.1.95, men omfanget var berre så mykje mykje større.
På TV i kveld handla det om born på ein skule der alle vart berga, fordi dei hadde øvd på evakuering og visste kva dei skulle gjere. Nokre born fekk også hjelpe besteforeldre i dekning før tsunamien nådde dei. Gripande historier midt i alt det triste.
Utsikt mot Kobe hamn ifrå 24. etasje.
Utsikt austover frå Kobe sentrum. Ein eller plass i det fjerne, midt i biletet, budde eg den morgonen for 17 år sidan.
Utsikt mot nordaust. Ein eller annan plass mellom heisekranene og den peikande fingeren ligg NLM og Vest Japan Evangeliske Lutherske kyrkje sitt hovudkvarter, med bibelskule og seminar. Det var der vi hadde styremøte i dag. Og det var der eg fann fellesskap og husrom med andre norske etter skjelvet i 1995.
Takka går til Gud som bevarte oss, men tankane går også til alle dei som miste nokon av sine kjære, og som år etter år på denne dagen med tårer minnest sine døde.
No comments:
Post a Comment