Einaste lutheranar

Her i Japan er eg ein minioritet på mange måtar. Eg er vant til å vere åleine utlending, og eg er også einaste nordmann i Shimane fylke, og kanskje i heile Sanin-distriktet, også.
At eg er kristen, gjer meg også til ein minioriteti Japan, og dei lutherske kyrkjene utgjer berre ein liten del av den bittelille prosenten med kristne i dette landet.

Her i Matsue har vi eit godt samarbeid med andre kyrkjesamfunn. I tillegg til pastormøta som er fleire gonger i året, har vi tre felles arrangement: Julekonserten i starten av desember, den internasjonale bønnedagen første fredag i mars, og fellesbønnemøtet i september.

Søndag ettermiddag 9. september var det fellesmøte i pinsekyrkja. Det var særleg to ting som samla oss, og som også var bønneemne denne dagen: Julekonserten 8. desember og arbeidet til fengselsprestane. Ein av pastorane innleia med å minne om at målet med julekonsertane, som kyrkjene samarbeider om på 16. året, er evangelisering, og siterte 1. Kor. 9, 22-23:
"For dei veike har eg vorte veik, så eg kan vinna dei veike. For alle har eg vorte alt, så eg i alle fall kan frelsa nokre. Men alt gjer eg for evangeliet skuld..".
 Målet er å nå nye med bodskapen om Jesus, så fleire blir frelste. Så vi i alle fall kan frelse nokre. Men så er det ikkje vi som skal frelse dei, heller, men vi kan formidle bodskapen om Frelsaren.

To av pastorane og den katolske pateren er også fengselsprestar. Pinsepastoren fortalde litt ifrå arbeidet, der dei får møte fangar som ønskjer det, omlag ein gong i månaden, lytte til dei, og dele den kristne bodskapen med dei. Han sa at det viktigaste er å sjå på fangane som medmenneske. Pinsepastoren fortalde at han i 16 år har opna kvar time med å synge "Amazing grace", men at han no har skifta song, som han framførte for oss medan han akkompagnerte på ukulele. Det er ein koreansk song som er omsett til japansk, og handlar om at du er fødd for å bli elska.

Etter at møteleiaren hadde bedt ei bøn, vart vi oppfordra til å be ilag med den som sat ved sida av oss. Eg hadde funne plass ilag med ei dame eg ikkje hadde truffe før. Ho var frå Immanuel-kyrkja. Men sjølv om vi ikkje kjende kvarandre, gjekk det fint å be ilag.

Julekonserten er noko vi står ilag om. Vi har det i eit nøytralt lokale, så det er eit godt høve til å invitere folk som kanskje ikkje kjem i kyrkja. Og kanskje dei vågar seg innom ei kyrkje i sjølve jula når dei har vore innom på konserten først?

Etter sjølve bønnemøtet var over, skulle kvar kyrkje presenterast. Eg trudde dei skulle gå etter lista i programmet, men plutseleg vart Arashima lutherske kyrkje og namnet mitt lese opp først, for det var visst eg som hadde meldt meg på først. Så då måtte eg sprette opp, litt dårleg førebudd, og fekk sagt litt om kyrkja, og at vi skal byrje med ungdomssamling neste veke. Den japanske evangelisten var på "sommarferie", og der var heller ingen frå Matsue lutherske, så eg representerte vel alle, då. Til saman var vi 34 vaksne og 2 barn, frå 14 ulike kyrkjer frå minst 10 ulike kyrkjesamfunn.

300 yen er ikkje dyrt, - omlag 20 kroner.

I år er det eg som har hovudansvaret for koret, sidan den andre dirigenten er blitt omplassert til ei kyrkje nærare Tokyo. Eg har ikkje vore så motivert til å finne fram notar, men då eg her ein dag endeleg fann ein kornote på "Den hellige stad", vart eg litt meir inspirert. Noten har eg ikkje brukt sidan 1996 i felleskoret vi hadde i Tottori. Solisten har eg også funne, den beste tenoren eg kjenner til i Matsue. Etter bønnemøtet fekk eg huke tak i pastoren i Immanuel-kyrkja og overlevert noten. Så kan han øve heime ilag med kona, som er pianisten i koret.

 Eg har fleire minne knytta til denne songen. Då eg var 16-17 år, akkompagnerte eg Henrik Bjørdal på Borgund Folkehøgskule. Det var vel den gongen eg fekk denne noten. Ikkje så lenge etterpå spela eg songen på minnesamværet til mormor. Og i gravferda til mamma spela også organisten denne etter ønskje frå familien.

Første øvinga er 30. september. Halleluja-koret må vi også friske opp igjen. Det er fleire år sidan eg har dirigert det. Jaudå, litt utfordringar må ein ha... Det er nesten så eg byrjar å gle meg!
Vi skal også prøve eit fellesnummer ilag med Bible Club-medlemmer, der vi skal synge "Shout to the Lord" på japansk og engelsk. Eg håper mange av ungdommane har lyst å vere med.

Så håper eg også at vi blir fleire lutheranarar i koret!