- Sit du og les i Bibelen heile dagen?

Det var ei av dei ikkje-kristne som hjelpte til på basaren i Arashima kyrkje på måndag som spurde. Ho ser meg vanlegvis berre på søndagane, så ho lurte vel på kva eg gjer elles i veka. Eg prøvde å forklare at eg les i Bibelen, også, men bruker mykje tid til å førebu tale og forskjellige klasser, og eg kunne fortelje at eg hadde laga middag til 17 personar sist fredag.
Det er sikkert mange som lurer på kva eg gjer på om dagane. Det lurer eg sjølv på også. Ofte blir det ikkje så mykje gjort av alt eg skulle ha gjort, og ting tek meir tid enn eg hadde tenkt.

Forrige veke var eg i Nima, og det tok ein og ein halv dag. På veg heim stoppa eg i Izumo og intervjua pastoren og kona til Prosjektkatalogen 2018. Det er langt fram, men fristen for innlevering nærmar seg. I går kveld fekk eg endeleg setje punktum og sendt stoffet til Norge. Så då er iallfall den jobben kryssa ut av boka mi.
På veg heim frå Izumo hadde eg det litt artig med å køyre parallelt med lokaltoget som går mellom Izumo og Matsue på nordsida av Shinji-sjøen. Slike søte tog har dei vel ikkje i NSB!

Søndag etter gudstenesta hjelpte eg til med å ordne til for basaren som skulle vere på den offentlege fridagen måndag. Det er ei lita kyrkje, så alt måtte ommøblerast for å få plass.

Måndagen stod eg bak dette bordet ilag med tre japanske damer og selde ut alle kakene.
Eg var ganske sliten etter desse to dagane, og eg er ganske imponert over dei eldste i flokken som står på år etter år. Ei av dei sa ho hadde tatt smertestillande for å kunne stå nokre timar. Eg synest somme strekkjer seg litt for langt. Eg er spent på kor mange som kjem på bønnemøtet i morgon, om dei framleis er oppegåande...

Alt på basaren er handlaga, og dei kjem stadig på nye idear, slik som desse soplimane med brudekjole.

Nei, eg sit ikkje og les i Bibelen heile dagen. Eg les nok eigentleg litt for lite i Bibelen, men den faste stunda i sofaen om morgonen høyrer iallfall med.
Idag har eg førebudd bønnemøtet som eg har ansvar for i morgon, og eg har skrive notar for fløyte og saxofon til den internasjonale gudstenesta som eg har ansvar for komande søndag og kontakta dei som skal delta. Og så sit eg her og skriv blogg. Det er vel også ein del av jobben som misjonær.
Men elles lever eg vel som dei fleste andre; eg lagar meg mat, et, søv, trimmar litt, vaskar kle, går i banken, på posten, på butikken, er på Facebook, vaskar opp, les aviser på nett, og plutseleg er dagen gått.

I Norge måtte eg føre timar og hadde oversikt over når eg hadde jobba "nok" og når eg kunne avspasere med godt samvit. I starten var det uvant å føre timeliste, men no saknar eg det litt. Det hadde vore greitt å vite når eg har jobba nok og når eg kan ta fri. Men så er det også vanskeleg å skilje mellom kva som er jobb og ikkje. Og er eg på jobb når eg går ein heil dag og synest eg ikkje får gjort noko som helst? Skal tru om det er andre som har det slik av og til?

Idag starta eg dagen bra. Eg tok fri på føremiddagen, og det ga inspirasjon til å jobbe litt utover kvelden. Vanlegvis synest eg det er godt å kome i gong om morgonen, så eg kan slappe av seinare på dag, men det er fint at det går an å vere fleksibel i denne jobben.

Gjennom ei dame i kyrkja som er kimonolærar, vart eg invitert til ein badmintonklubb som ei av elevane hennar er med i.
Det er minst fem år sidan sist eg spela badminton, og då slutta eg fordi eg ikkje fekk kontakt med folk. Damene i denne klubben verka mykje opnare og lettare å prate med.
Onsdag føremiddag passa bra idag, men dei vekene eg er i Nima, må eg stå opp tidleg for å rekke tilbake. Likevel vil eg prøve å møte opp så sant eg kan.
Idag vart det mest sjølvtrening, men frå neste veke håper eg å få vere med ilag med dei andre.
Då trenaren kom, kjende vi kvarandre igjen. Ho var ei av dei som var i den forrige klubben eg gjekk i. "Du brukte å komme ilag med mannen din, gjorde du ikkje?" spurde ho. Eg svarte som den samaritanske kvinna: "Eg har ingen mann."...

Ingen spurde kva eg gjer til vanleg, men det får eg nok anledning til å fortelje seinare. Og eg kan no byrje med å spørje kva dei gjer når dei ikkje spelar badminton.

Nokre prøvde seg såvidt på litt engelsk, så kanskje eg etterkvart kan få med nokre i engelskklassa, også. Men først og fremst vil eg bli kjent med dei som medmenneske, som venner, og ikkje som evangeliseringsobjekt. Det er viktig å ha det kjekt ilag. Det hjelper også på min eigen trivsel.

Det har vore ganske varmt i det siste for å vere oktober. Om kvelden er det kjøligare. Ein kveld eg tok meg ein sykkeltur for å kjøle meg ned, fekk eg denne utsikta.

 Neste morgon tok eg av samme motivet då eg var ute og jogga.

Den største bygninga i bakgrunnen er universitetet. Her ifrå kjem studentane på Bible Club kvar fredag. Det er berre onsdag idag, men allereie no er det omtrent ti som har meldt seg på. Fram til fredag kan det stige til det doble. Ei jente frå Vietnam har vore med dei to siste gongene. Det er veldig inspirerande å sjå kor nysgjerrig ho er på Bibelen. Det er ei utfordring for meg å formidle bodskapen for dei som aldri har høyrt om Jesus før. Her har eg tatt ibruk både flipover og barnebok. Sist fredag var det fru Finkeltopp og Pelle i "Den usynlige vennen" som fekk forklare kvifor det er så mykje vondt i verda, og kva Gud har gjort for å fri oss frå djevelen.

To av dei japanske jentene vart så interesserte at dei las ut heile boka etterpå.

Dagane går, og som de kanskje forstår, sit eg ikkje og les Bibelen heile dagen. Men Bibelen er utgangpunktet for mykje av det eg gjer. Og hadde det ikkje vore for at Jesus Kristus sa "Gå ut i all verda", hadde eg iallfall ikkje vore her!