Kvar som helst, - berre ikkje Hongkong!

Medan eg gjekk på misjonsskulen og skulle tenkje på kvar i verda eg ønska å bli sendt, kjende eg ikkje på noko kall til eit spesielt misjonsfelt, så eg var ganske open for det meste. Bortsett frå Hongkong. Akkurat DER trudde eg ikkje ei bygdejente frå Valbøen kunne passe inn. Bakgrunnen var truleg ei bok eg hadde lese av ei som var misjonær i Hongkong. Så langt eg hugsar, var tittelen "Liten kvinne i stor by", av Bjørg Hansen. Det verka litt skummelt å reise åleine til Hongkong.
I staden skreiv eg Etiopia på første ønske, medan Japan/Taiwan kom på andreplass.
Eg visste der også var storbyar i Japan, men der var også landsbygder.
Då eg fortalde mamma at eg var blitt plassert i Japan, sa ho berre:
- Det visste eg før hovudstyret bestemte det!
Så då så. Då var det vel til Japan eg skulle, då.
Etter å ha budd seks år i Osaka, veit eg at eg også klarer å tilpasse meg eit liv i ein storby. Så kanskje hadde det også gått greitt å skulle bu i Hongkong, også.

Men no har eg faktisk vore i Hongkong! Ein liten svipptur ifrå næraste flyplass i Yonago på ein utvida helgatur.

Lita kvinne i stor by. Ser du meg?

Det var godt å ha reisefølgje. Shoko hadde vore i HK ein gong før, og ho spurde seg fram der ho trengde. Det artige var at når ho spurde på engelsk, såg dei på meg når dei svara. Det var ganske sutalaust å følgje etter Shoko.
Dei to første dagane var vi også ilag med den japanske misjonæren Maki Ikegami, som er utsending frå WJELC. Søndag møtte ho oss på undergrunnstasjonen ved kyrkja. Det gjeld berre å avtale rett bokstav og nummer på utgangen, så går det faktisk an å  finne kvarandre i folkehavet!

Kyrkja hadde det kanskje ikkje vore så enkelt å finne på eiga hand. Oppe i tredje etasje i dette bygget held Living Stone Lutherske Kyrkje til.

Salmeboka hadde notar og nokre engelske tekstar, men elles forstod vi lite av det. Maki tolka talen frå kantonesisk til japansk for oss, så det var ei god hjelp.

Avslutningssalmen var iallfall kjent for meg:

I HK hadde dei nettopp feira kinesisk nyttår, og også i kyrkja hadde dei nyttårspynt. Ho som står bakerst, til høgre for korset, er misjonæren frå Japan. Dei to jentene attmed henne var med på den internasjonale ungdomsleiren vi hadde i Japan i august i fjor. Det var kjekt å treffe dei att.

Living Stone-kyrkja feirar 60-årsjubileum dette året. Det er kjærasten til denne jenta som har laga logoen. Han er ikkje blitt ein kristen endå, men han kjem i kyrkja. Han har fått med både flammen, dei levande steinane, hjartet, korset og dua - symbolet for Den heilage ande.

På ettermiddagen fekk vi omvisning på Mei House, der det er utstilt bilete frå korleis det såg ut den første tida etter at flyktningane kom frå Kina. Det vart starta skular på taket av blokkene.

Misjonærane som vart kasta ut av Kina, følgde flyktningestraumen og starta skular. Skal tru om to av mennene her er NLM-misjonærar?

Her er vi på veg opp til Victoria Peak, det høgste punktet på 552 m.o.h. med utsikt over byen. Her var rulletrapp eit godt stykke på veg. Før kl 10 på føremiddag går rulletrappene nedover, men elles går dei oppover. Folk bur i høgda på fleire måtar her. Og langsmed var det også små butikkar heile vegen oppover. Det vart også mange bilete tatt på høgkant...

 Det er slutt på rulletrappene, og vi nærmar oss toppen, men framleis bur det folk over oss. Her var mykje skog, og vi såg både papegøye og ekkorn i trea. Så HK er ikkje berre høghus og folk overalt.

Det første biletet på bloggen viser utsikta frå toppen.

Victoria Peak ligg på hovudøya. Tilbake til fastlandet tok vi båt. Det var lysshow akkurat medan vi var ombord, så her fekk vi også sjå Hongkong by night.

Dette var glimt av det vi rakk denne første dagen, søndag 17. februar. Eg må nok kome tilbake seinare med ifrå dei to neste dagane.

Munnbind - men ikkje munnkorg!

Det er mange som er forkjøla for tida, og influensa herjar. I kyrkja var det utdeling av munnbind til dei som ikkje hadde. Det er heldigvis frivillig å bruke. Desse to på biletet hadde munnbind på heimanfrå.
Han som mottek blomster, blir takka for dei 24 åra han har tent som eldste i Matsue kyrkje. No takkar han av. - Men eg forsvinn ikkje! forsikra han forsamlinga.

Det var også han som leia både gudstenesta og årsmøtet etterpå, sjølv om han ikkje var heilt frisk att etter influensa. Han klaga over at hovudet ikkje heilt ville vere med.

Det er framleis vinter på kalendaren, men her er også fleire vårteikn. To ikkje-kristne japanske studentar vart med på gudstenesta ilag med ei kristen jente frå Eritrea.

Under årsmøtet var eg observatør, men eg hadde talerett, og hadde førebudd meg på mykje eg ville seie, både i kommentar til den sida eg hadde fått i årsmeldinga, og eit brev eg hadde skrive til styret tidlegare. Etter snart sju år med internasjonal gudsteneste, tenkte eg at det kanskje var på tide at kyrkjelyden ser verdien av det og gjer det til sitt eige ungdomsarbeid (som dei ikkje har noko alternativ til). Men så lenge eg ikkje vart utfordra til å svare på spørsmål eller kommentere det eg hadde skrive, vart eg sitjande stille og vente på ei anledning. Eg hadde førebudd meg på å seie ein del, og eg hadde stikkord på norsk både her og der.

Mot slutten av samtalen om arbeidet våga eg meg til å rette opp handa og ta ordet. Eg takka for at dei hadde tatt imot studentane som eg hadde med den dagen, og prøvde å oppmuntre til at vi ilag kan arbeide for at dåpstalet på null for 2018 kan gå opp, og at eg håper at studentane får lyst til å kome i kyrkja på føremiddag sjølv om eg er i ei anna kyrkje. Eg fekk ikkje sagt alt eg hadde tenkt, men iallfall litt.

Munnbind- men heldigvis ikkje munnkorg!

Ved utgangen plukka eg opp eit munnbind, som eg kanskje får bruk for, men foreløpig er det uopna i plastposen. Ei ung jente tok dette biletet av meg medan ho venta på foreldra, som begge var blitt valde inn i det nye styret.

Om kvelden hadde Shoko og eg middag ilag og planlegging av turen til Hongkong 16.-20. februar. Medan vi prata, chatta eg med ein HK-misjonær på ferie i Norge og fekk gode tips om plassar å besøkje, og den japanske misjonæren Maki Ikegami har eg også kontakt med. Søndag 17. februar skal vi vere med i kyrkja der ho arbeider.

Vi gler oss til tur! Ca 30 minutt å køyre til flyplassen i Yonago, og omlag 3 timar til Hongkong derifrå.

Men før det skal eg ta imot denne gjengen komande helg:

12 studentar og to lærarar frå Fjellhaug Bibelskule si Bibel&Gaming-linje er no i Japan. Fredag kjem dei til Matsue og skal vere med på Bible Club, så då blir det store gryter med curry, og fleire omgongar med riskokaren!

Laurdagen skal dei vere med på eit spennande opplegg som bror til ei veninne av meg har lagt opp til. Han planlegg å opne eit gjestehus for utlendingar i ei lita grend ved havet, og desse gutane skal få vere "prøvekaniner", og bilete og video av dei skal bli brukte til PR for gjestehuset. Dei skal mellom anna ut og hogge bambus og deretter lage ting av bambus.  Om kvelden får dei middag heime hos lokalfolket.

Søndag 10. februar tek dei del i den internasjonale gudstenesta med andakt, vitnemål og musikk. Så då skal eg prøve meg som møteleiar. Det blir første gong på desse snart sju åra vi har halde på. Vanlegvis har eg nok med å tale og spele piano. Andakta til Andreas Ruud er allereie omsett til japansk av ei jente som vart døypt i 2017 og gjerne vil hjelpe til. Ho stiller også alltid opp med saksofonen sin. Så kjekt å ha slike medhjelparar!