Eg har hatt ein bordtennisracket liggjande i ei skuffe i mange år. I Osaka-tida var han flittig i bruk, men her i Matsue har eg ikkje funne nokon plass å spele, før ei av medlemmene i bibelklassa mi inviterte meg til å spele med/mot sonen hennar. Jun på 9 år utfordra meg. I løpet av vel ein time spela eg både ilag med faren, mora og Jun, og det var ingen tvil om kven som var best. Jun går på bordtennisklubb på skulen og ligg i hardtrening. Etter kvar kamp tok han meg i handa og takka for kampen. Kanskje eg skulle takke han fordi eg klarte å vinne over han med eitt sett...?
Eg tek gjerne fleire treningskampar med Jun. "Neste gong kan vi spele ilag på Hiruzen, " sa han før vi gjekk. For der har han vore. På Snow Fun Camp i februar i år var familien der, og dei håper dei også kan vere med til neste år.
For nokre år sidan var to store Fjellhaugstudentar på overnatting hos familien til Jun. Han lurte veldig på korleis Christian og Yngve var blitt så høge. Jau, det var fordi dei hadde drukke mykje mjølk, meinte dei. Så han sette i gong å drikke mjølk for å bli stor og sterk. Om han ikkje er blitt like stor som dei enno, er han iallfall blitt god i bordtennis!
Eg ønskjer meg eit bordtennisbord i kyrkja. Det var på ungdomsklubb på bedehuset heime eg lærte meg å spele. Og på leir gjorde det inntrykk at ein av leiarane brukte tid på å spele bordtennis berre med meg. Eit bordtennisbord ville kanskje ha samla born og unge i kyrkja, også?
No comments:
Post a Comment