Kvar går vegen?

Vi har hatt leir på Hiruzen i helga. Autumn International Youth Fellowship, for ungdom i alle aldrar, frå ungdomsskuleelevar til godt vaksne folk. I tillegg til japanarane var vi to norske og to finske.
Forkynning og lovsong gjekk på engelsk og japansk om kvarandre. Tema for leiren var "The Way to Go" - "Vegen vi skal gå". Leirsjef Johanna Tervonen talte på første samling laurdag ettermiddag over temaet "Kvar går du?" Ho peika klart på Jesus som den einaste vegen til himlen.

Vi hadde ei lydhøyr forsamling. Deltakarane kom frå Kobe, Tamashima, Tottori og Matsue. Eg var heldig å få med meg to ungdomsskulejenter, som også er faste på Bible Club. Ei av dei var på kristen leir for første gong.

Etter fleire dagar med kraftig regn var vi spente på om det vart opphald nok til å gå på fjelltur, som vi hadde planlagt. Men i løpet av møtet klarna det litt opp, og dei aller fleste var innstilte på ein frisk ettermiddagstur til eit fjell som heiter Mihira-yama.
Vi sette oss i bilane og køyrde. Men plutseleg sa det STOPP. Framfor meg var der ikkje meir veg! Slik såg det ut:

Det var litt av eit syn! Vi skulle til fjells, men var enno ikkje komne fram til parkeringsplassen.

Så kva gjer vi no? Er vi dei første som kjem hit etter at raset har gått? Etter å ha sett oss litt meir om, fann vi ut at dette ikkje var eit heilt nytt ras, men kvifor hadde ingen sagt ifrå at vi ikkje skulle gå der? Men hadde vi eigentleg sagt ifrå kvar vi hadde tenkt oss?
Det var kanskje litt dristig, men vi fann ut at det gjekk no an å gå utanom raset, og sjå litt korleis det såg ut på andre sida. Så då gjorde vi det...

Vegen såg meir ut som ei elv gjennom ei steinrøys enkelte stader.

Når vi endeleg kom fram til det stien startar, stod det eit skilt som sa at på grunn av jordras 15. juli (altså meir enn 3 månader sidan!), var det farleg å gå i fjellet. Eg må innrømme at vi gjekk opp denne trappa for å ta litt bilete av dei flotte haustfargane, men vi snudde ganske fort, altså.

 I staden for fjelltur tok vi ein runde i nærleiken av leirplassen. Og snart kom mørkret sigande, og det var tid for kveldsbad og middag. Sjølv om fjellturen gjekk i vasken, fekk eg iallfall nokre fleire illustrasjonar til kveldens tale, med tema: "God will make a way". På norsk heiter denne songen "Gud vil rydde vei".
Og som eittåring David sa: - Vi får iallfall mange bilete til bloggen!

Kjempegod mat fekk vi iallfall! Altmuligmann Ikeshita presenterte menyen av internasjonal mat.
- Vi må då ha internasjonal mat på internasjonal leir, sa han, og beklaga samtidig at han ikkje hadde finsk brød.

 Det er kveldssamling, og vi varmar opp med nokre leikar. Denne gruppa gjorde det godt i koordinering av hender, føter og olbogar.

(Foto: Johanna Tervonen)

På kveldsmøtet talte eg om korleis Gud viser veg, og korleis han kan rydde veg der vi ikkje ser nokon veg.
Gud vil rydde vei der hvor ingen veier er,
og når hans verk er skjult for meg
vil hans løfter åpne vei.
Han er hyrden min, og han tar min hånd i sin
med kraft og styrke for hver dag
vil han rydde vei, vil han rydde vei.

Gjennom ødemark skal veier legges foran meg
og stier i en ørken får jeg se.
Himmel og jord forgår, men hans ord står evig fast.
Se, han gjør noe nytt i dag.

Gud vil rydde vei...

Det var godt for meg sjølv å førebu denne talen, og eg håper også at det kan bety noko for andre.

Søndags føremiddag var vi på gudsteneste i Hiruzen kyrkje, etter ein times bibelstudie og samtale over dagens tekst, om farisearen og tollaren i templet.

Evangelist Kanji talte. Han har sjølv jobba i tollvesenet, men som 60-åring møtte han kallet gjennom forteljinga om Matteus som Jesus kalla då han sat på tollboda. No jobbar han som evangelist i Rokko Island kyrkje og som dagleg leiar av Mediasenteret "Lys til hjertene" (Den lutherske time).

(Foto: Michinari Ohashi)

Ein fornøgd og glad flokk som gjerne ville ha vore på leir lengre. Dei to jentene eg hadde med, ville nytte finevêret til å gå seg ein tur før vi sette kursen mot Matsue igjen.
- For vi gjorde ferdig alle leksene før vi reiste! sa dei.

Så fekk vi også takke ein samla stab, som hadde møte etter at opprydninga var ferdig. Frå venstre kokke/kjøkkenleiar Takahashi, dagleg leiar Ohashi og altmuligmann Ikeshita.

(Foto: Johanna Tervonen)

 Då seier også vi takk for oss! Eg skulle så gjerne hatt med fleire ifrå Bible Club, men dei andre verka uinteresserte eller opptatt. Kanskje Kaho og Minami kan få med seg fleire neste gong? Dei har lyst å bli med på Snow Fun Camp i februar, også, men det spørst om det kolliderer med opptaksprøver til vidaregåande... Det er hardt å vere avgangselev i Japan.

Til fjells

Det høgste fjellet i området her ligg på 1.710, 6 m.o.h., ganske nøyaktig. Dette biletet tok eg på veg til misjonærsamling på Hiruzen sist fredag. Samme kveld la eg det ut på Facebook med kommentaren: "På måndag skal eg prøve å nå toppen."

På Hiruzen var det blitt haust. Hiruzen ligg ca 500 m.o.h. Frå fredag til søndag hadde vi samling for misjonærane. Det er vel første gong i historia vi har hatt "frihelg" ilag utanom feriane. Det var iallfall fri bort ifrå vanleg arbeid, men det var ikkje berre fritid som stod på programmet. Vi hadde samlingar rundt tema som teamarbeid, åndeleg og sosialt fellesskap m.m., og vi hadde bibeltime og nattverdmøte.

Her har vi dei fleste i misjonærflokken saman med nokre gjestar. 

 

På søndag ettermiddag gjorde dei fleste seg klare til å køyre heim. Denne karen ser ut som om han vil vere på Hiruzen ei stund til.
Bilen har eit merke for nybyrjarar. Sidan eigaren av bilen har vore i Norge så lenge at det japanske førarkortet var gått ut, må han byrje på nytt.

Hiruzen er også ein flott plass for sykling.

Fem av oss var over til måndag og køyrde til Daisen, fjellet som Kari og eg køyrde forbi på fredagen på veg til Hiruzen. Måndag er vanlegvis fridag for misjonærar, men denne dagen var også nasjonal fridag, den årlege sportsdagen, så det var mange japanarar også i fjellet.

Klar, ferdig, gå! Her er gjengen klar. F.v. David Thorsen (eittåring), Liv Bakke, Johanna Tervonen og Kari Opperud.

Vi måtte ha mange drikke- og sjokoladepausar undervegs. Denne kvikklunsjen fann i kjøleskapet mitt før eg reiste. Truleg gåve frå gjestar tidlegare i år.

Det var for optimistisk å vente med lunsjen til vi var på toppen, for det tok si tid. Bratt og tungt, men opp skal vi!

Sjølv om det var knallblå himmel rett over oss, var det ganske disig, så eg kunne ikkje sjå heimatt til Matsue. Midt i biletet er truleg mot Yonago og Japanhavet, og Matsue ligg til venstre eller kanskje utanfor biletet. På klare dagar kan vi sjå toppen av Daisen ifrå Matsue.

Det nærmar seg...

Det byrjar å flate ut, og frå no av kan vi gå på plankar i staden for å gå i trapper. Sjølv om turen eigentleg berre var 2,6 km frå parkeringsplassen, tok det si tid å gå 800-900 høgdemeter.

Men eg klarte det! 1.710,6 meter over havet. Etter lunsjpause nummer to var det å starte på nedstigninga. Og det var også ei utfordring. Og dagane derpå går eg med stive lår og leggar, men det går vel også over.

Vêret var vi også heldige med. I går kveld kom tyfon nr 26. Her i Matsue var det berre litt kraftig vind og regn, men lenger nord i landet har han gjort mykje skade. På nyheitene for nokre timar sidan melde dei om mange jordras på grunn av regnet. Berre på nokre timar hadde det vore dobbelt så mykje nedbør som er vanleg i heile oktober månad. 16 var funne omkomne, over 40 sakna og over 80 skadde, så talet på omkomne kjem nok til å stige. Det er tragisk. Hausten er i aller høgste grad fylt av kontrastar.

Her er Kari Opperud sin versjon av Daisen-turen:
http://kariopperud.wordpress.com/2013/10/16/en-drom-oppfylt-til-topps-pa-daisen/

Ein litt annleis arbeidsdag

Idag har eg sysla litt med noteskriving. Det er eit nitidig arbeid, som krev konsentrasjon når det skal gjerast på gamlemåten, for hand. Først med blyant, og så med svart penn. Er det nokon som utan vidare berre ved å sjå på notane kjenner att siste del av ein julesong?

Sist søndag starta vi oppatt med "julekoret", som er eit felleskor for alle kyrkjene i byen, frå pinsevennar og lutheranarar til katolikkar, for å formidle bodskapen om frelsaren Jesus til folk som bur i Matsue. Konserten er 7. desember.

Plakatane var ferdige allereie tidleg i september.

Her er vi igong med første øvinga. Det tek litt tid å finne den gode klangen igjen, men det var ein god start. Eg gler meg spesielt over fire nye, gode songarar frå Arashima kyrkje.

Vi er to dirigentar som deler på oppdraget. Ho som dirigerer på biletet, arbeider i ei kyrkje i bydelen Kitahori. Gjennom ein medlem i kyrkja har ho møtt ein student ved universitetet som spelar trompet, og som gjerne vil vere med og akkompagnere. Og så har han fått med seg ei veninne, også, så då får vi to trompetar! Ingen av dei er kristne, men musikken kan vere ein måte å få kontakt på, og kanskje seinare blir dei med på Bible Club eller andre arrangement, også.

Eg har gått og pønska litt på korleis det vil klinge med to trompetar ilag med koret på "O helga natt." Ja, for det stemmer at det er den noten eg har arrangert trompetstemmer til. Det vil seie, den eine spelar melodien, medan den andre kompar. Eg er spent på korleis det vil høyrest ut i praksis, ikkje berre på papiret. Og så satsar eg på at trompetane er stemt i Bb... Ein annan positiv ting er at eg har fått bekrefta at den eine trompetisten har vore med og sunge tenor på Händel's "Messias" i koret ved universitetet, så han kan truleg hjelpe oss i mangel på tenorar! For på "Hallelujakoret" skal vi ikkje ha trompetar, men vi treng tøffe tenorar som kan gå opp på einstrøken A utan å høyrest anstrengt ut...

Ein annan ting som eg har jobba enno meir med i dag, er å skrive ut pianoarrangement for ein pianist som ikkje taklar så godt besifring. Ein ting er å spele det sjølv slik eg vil ha det, men å få det ned forståeleg på notelinjer er ikkje like enkelt. Men godt å få friske oppatt gammal lærdom...