Det er blitt september

 

Det er fleire dagar sidan eg bladde om kalendaren til september, men her er det framleis sommar. Litt kjøligare morgon og kveld, men likevel er det lite som tyder på at det er blitt haust. Bortsett frå tyfonane som kjem i tur og orden og til tider gir altfor mykje regn andre plassar i landet. I følgje vêrmeldinga skal det bli maks 32 og minimum 26 grader neste døgnet, så det går an å sove utan aircondition.

Etter ein lang ettermiddag i kyrkja var det godt med ein liten tur i nabolaget. Slik himmelen speglar seg i vatnet, skulle Guds kjærleik spegle seg i livet mitt, slik at menneska rundt meg kunne få kjenne hans kjærleik. Men det er nok dessverre ikkje alltid slik.

Kva slags spor set eg i andre sine liv? Det vart ein tankevekkjar ein morgon eg gjekk tur og såg dette sporet. Spor i sanden er lett å viske ut, men spor i størkna sement vil vere der for alltid, iallfall ei god stund framover. 

Gjennom babysong får eg setje spor i både borna og mødrene. Det var kjekt å få feire 1-årsdagen til denne guten og 3-årsdagen til ei storesøster.

Eg har fått lov av mødrene å dele desse bileta. Denne guten og mora var på babysong for andre gong, etter å ha blitt invitert av mora på det første biletet. Storesøstra på 3 år er også med og synest visst også det er kjekt.

September er framleis ferietid for universitetet, men nokre studentar er her. Sist fredag hadde eg berre to, men det vart likevel ein innhaldsrik kveld.

Den afrikanske studenten dramatiserer den blindfødde som fekk opna augene, og i bakgrunnen den japanske studenten som spela Jesus. Vi fekk ein god samtale om kven Jesus er, som lyset i verda.

Zini frå Zambia blir snart ferdig med mastergraden og reiser tilbake til landet sitt i slutten av september. Neste søndag skal han delta med vitnemål på den internasjonale gudstenesta. Fleire ikkje-kristne har sagt dei vil komme. Ver gjerne med og be for gudstenesta.

Den japanske studenten i bakgrunnen vil spele ukulele til songane. Det vil også ein eldre mann som kjem på torsdagsbibelklassa mi. Dersom du hugsar eg skreiv om då eg var solist med ein Beatles-låt, er det samme mannen som no vil vere med og spele i kyrkja. Spennande! 

Samme dag på ettermiddag startar vi også med øving for felleskoret til julekonserten, så heretter blir søndagane ganske innhaldsrike. I år er det min tur til å dirigere igjen. Det er både kjekt og utfordrande.

Elles er det mykje anna som skal skje framover. I starten av oktober får eg besøk frå Norge av Ioana, som er profesjonell organist og pianist. Ho skal ha pianokonsert i Arashima kyrkje 5. oktober. Vi håper at folk frå nabolaget vil komme innom på ein time med pianomusikk og ein kopp te.

18. oktober skal eg starte English Café i kyrkja. Det er eg også spent på. 

Og så er det enkeltpersonar som eg prøver å halde kontakt med. - Dette har eg ikkje fått snakka om på 20 år, var det ei som sa til meg i dag. Kanskje godt at eg stilte det eine spørsmålet?

Takk til deg som følgjer med i bøn! 

Nye utfordringar

 23. juli kom eg tilbake til Matsue, eller heimatt, kan eg vel seie. Takk for sist til alle eg rakk å treffe i løpet av dei vekene eg var i Norge!

Etter ein varmeperiode på Sunnmøre var det ikkje så altfor stor overgang til varmen her, men det merkast godt når det er rundt 35 grader og høg fuktigheit. Så eg held meg for det meste under kjøling inne hos meg sjølv, i kyrkja eller i bilen. Men ein tur til stranda måtte eg. I år fekk eg også bada i Norge, men temperaturen i sjøen her er noko heilt anna.

Noko av det første eg var med på etter at eg kom tilbake, var frukost kl 06 i ein park. Før ferien var eg innom på ei gruppe som lærer te-seremoni i nabolaget, og dei inviterte meg med på frukost, som dei har ein gong i året. 

Det var idyllisk ved vatnet inne i skogen. Og maten var ikkje så verst, den, heller. 

Etter frukost var det også te-seremoni.

I frå september blir eg med som elev i gruppa, som samlast to gonger i månaden på laurdag føremiddag.

Eg er spent på om eg har tolmod nok til å lære og følgje alle detaljerte rørsler og reglar, men det er iallfall ein måte å bli kjent med japansk kultur på, og ikkje minst å bli kjent med "vanlege" folk.

Ei av damene sa at ho kjende ei som kunne brodere hardangersaum. Det viste seg at ho kjende kona til den forrige presten i Matsue kyrkje. Prestekona hadde lært hardangersaum av ein norsk misjonær, som etter det eg hugsar, truleg var Herborg Jåtun. Eg måtte berre innrømme at eg kan ikkje brodere...

På fredag ettermiddag fekk eg ein kjempestor halv vannmelon på døra. Den største eg nokon gong har sett. Det er sjeldan eg tek fram badevekta, men no måtte eg sjekke vekta på melonen. 7,5 kg! Heldigvis har eg folk som kan hjelpe meg å ete. Dei som kom på Bible club, fekk ete så mykje dei ville, både som dessert etter middagen, og som snacks etter bibelstudiet. 

Det er blitt sommarferie for skulane no, også for universitetet, men nokre av studentane er framleis i byen. Og Carmella og Scott får også med seg nye studentar til Bible Club.

I går kveld hadde eg besøk av ei jente som ikkje kunne komme på fredag. Ho har byrja å lese i Bibelen på eiga hand. Ho hjelpte meg også med å ete vannmelon.

Og i dag på babysong var det også mange som likte melon. Å blåse bobler er også kjekt.

I dag var det to nye mødre og tre barn som kom for første gong. Mor og barn til høgre på biletet er næraste naboane mine, vegg i vegg. Vi har møttest ute fleire gonger, men det er første gong dei er innom. Før den unge mora skulle gå, spurde ho om ho kunne få bla i den japanske salmeboka mi. Ho hugsar frå studietida at ho lærte "Hvilken venn vi har i Jesus". Ho hugsa til og med nummeret i den gamle salmeboka!

Dette blir ei roleg veke, men eg har mange prosjekt å jobbe med. Ei utfordring er å vite kva ende eg skal starte i. Preika til kommande søndag må eg vel bruke mest tid på, men også planlegging framover. 

21. september skal eg til Tottori kyrkje - den første plassen eg var i arbeid for 30 år sidan. Der skal eg tale både på gudstenesta og på kvinnemøte på ettermiddag, og dei vil ha tekst og salmeønske allereie midt i august.

Så vil vi prøve å få til ei internasjonal gudsteneste igjen i starten av september, og vi startar korøving med felleskoret. 

Sommarfestivalen for barn som var planlagt no i august, må vi visst utsetje til hausten når det er blitt litt kjølegare. I oktober håper eg å få starte English Café i Arashima kyrkje, der eg vil invitere vaksne barn av kyrkjemedlemmer. Du som ber, må gjerne be ekstra for det. I det heile tatt at vi kan få nå ut til fleire av dei som har foreldre og besteforeldre som er kristne, og også gjennom dei nå ut til andre i området.

Elles bruker eg ein god del tid på å følgje opp enkeltpersonar. Der føler eg også at eg kjem til kort.

Så her er nok av oppgåver. Preike, ha bibelstudie og dirigere kor er store oppgåver, men også det å vere eit medmenneske. Lytte, gi råd. Vise omsorg. Ha tid. Og kunne tole å bli både fornærma og såra, men likevel prøve å vise kjærleik.

I ein av søndagstekstane for i går ber Paulus for dei kristne i Filippi:

"Og dette bed eg om, at kjærleiken dykkar må bli rikare og rikare på dømmekraft og innsikt, så de kan skjøna og avgjera kva som er viktig..." (Fil. 1,9-10a)

Dette kjenner eg at eg treng, også. Vil du vere med og be? Be om at kjærleiken min må bli rikare og rikare på dømmekraft og innsikt, så eg kan skjøne og avgjere kva som er viktig. Både som enkeltperson, men også i samarbeid med kyrkjelyden.

For det er ikkje alt som er like viktig av det vi driv på med.

Det er også viktig å ta det med ro. Som for eksempel å setje seg ned og sjå på fuglane som tek livet heilt med ro.

Misjon med musikk

Dette er eit blogginnlegg eg har skrive på NLM si heimeside. Japan er månedens misjonsland i juni, så då har vi ekstra fokus på arbeidet her. Klikk på lenkja og les heile teksten. Du finn også fleire bilete der.

Misjon med musikk - Norsk Luthersk Misjonssamband

No sit eg forresten og ventar på at det blir tid for ombordstigning på flyet som går til Bangkok. Deretter går reisa vidare til Oslo og Sunnmøre. Kanskje vi sjåast? 

Å gå ut med søpla kan skape kontakt

 Denne veka er veldig roleg. Bortsett frå eit digitalt misjonærmøte og ei altfor varm badmintontrening, har eg omtrent ikkje sett eller snakka med folk på tre dagar. Dette er den eine veka i månaden eg ikkje har engelskklasser eller andre møte frå tirsdag til torsdag. Så i dag har eg hatt god tid til å førebu neste preike, som ikkje er før den 25. 

I dag tok eg med lunsjen ut i ein park, så eg iallfall kunne sjå noko anna enn veggane, og kanskje treffe folk, også. Eg traff faktisk ei kinesisk jente som har kome litt på Bible Club og som også har vore med til kyrkje, men ho hadde det travelt og måtte tilbake til studiane.

Eg har tenkt ein del på kva eg kan gjere for å få kontakt med folk i blokka her eg bur. Då eg flytta inn, gjekk eg til to naboar og presenterte meg. Vegg i vegg bur eit ungt par som fekk ein baby i januar, og over meg helste eg på ein mann som sa han budde åleine. Familien budde i ein annan by, etter det eg forstod. 

Ein søndagskveld i april var eg ut med søpla, som blir henta måndags morgon. Akkurat då kom denne mannen ilag med ei ung jente. "Dette er dotter mi, " sa han. "Vil du lære henne engelsk?" Dottera hadde nettopp starta ved universitetet og var altså komen for å bu med faren. Eg fortalde om Bible Club, og ho verka interessert. Nokre dagar etterpå putta eg ein invitasjon i postkassa, men høyrde ingenting meir. Det skal noko mot til å møte opp når ho ikkje kjenner nokon andre der.

Sist søndag kom eg tidleg heim frå kyrkja. Eg hadde preika, men hadde ingen oppgåver etterpå. Ein heil ettermiddag og kveld åleine på ein søndag kjennest litt meiningslaust ut. I Norge hadde eg vanlegvis nokon eg kunne invitere på besøk eller gå tur ilag med. Men kven skulle eg invitere her? Naboane med baby er visst sjeldan heime. Eg har invitert til babysong kvar månad, men ikkje fått respons. Kanskje eg skal stikke opp i 2. etasje og invitere studenten og faren? Eg rekna ikkje med dei var heime på ein søndag ettermiddag, men eg tok sjansen. 

Då eg kom opp trappa, var jenta akkurat på veg ut. Ho sa at faren var gått ned, - han skulle ut med søpla. Vi gjekk ned trappa, og der stod faren. Eg spurde om dei ville komme på besøk ein dag. Eg rekna med det kom litt for brått på no når dei var på veg ut, men på laurdag ettermiddag vil dei komme. Så då har eg nokon å feire 17. mai ilag med! Ei anledning til å snakke litt om Norge, og kanskje om kvifor eg er i Japan.

I kveld har eg funne fram 17. mai-bilete frå 2021-24, dei åra eg var i Norge, og laga ein powerpoint med 17.mai-tog, norske flagg, grøn bjørk, nyfødde lam, fleire bilete av kyrkja og av blomster frå hagen der eg budde. 

Eg burde kanskje gå oftare ut med søpla!

Neste veke er det babysong igjen. Desse bileta er frå april. Verdas største såpeboble?

Både små og store ser ut til å like kaker. Og dei har lært "Kven har skapt alle blomane" på japansk. Og så lærer dei å synge eit enkelt bordvers, der vi takkar Jesus for maten. Det lærer dei nok ingen annan plass. Dei fleste har enno ikkje vore i kyrkja. Eg håper å få ei anledning til å invitere dei dit, også.

Om eg ikkje klarer å samle så mange i gongen, prøver eg å sjå enkeltmenneske. Takk til deg som ber for meg og dei eg har kontakt med. Be gjerne om fleire naturlege møtepunkt med folk i blokka her, slik at fleire får vite kvifor eg er her, og kanskje bli nysgjerrige på meir enn engelsk. For det er ikkje for å lære dei engelsk eg er her, eigentleg.

Blomstring, besøk og bibelklubb

Det er blitt mai, og det blomstrar overalt! Hekkar av azalea i rosa, kvitt eller mørk rosa lyser opp både langs vegane og i hagane. Dette biletet er tatt framfor universitetet. 

Fredag:

Sist veke hadde eg besøk frå Kongstun friskule på Ålgård. To gutar i 8. klasse og læraren deira fekk vere med både på Bible Club, på sightseeing og ungdomsskulesamling før dei reiste vidare til Yonago.

Eg fekk til og med hjelp til middagslaginga!

Sjølv om aldersforskjellen var stor, fekk dei kontakt. Desse to japanske gutane var også på Bible Club for første gong.

Samtale rundt middagsbordet.

Laurdag:
 
Laurdag hadde vi fint vêr og fekk omvisning på øya Daikonshima, som er kjent for peonar. Det blir også dyrka rapsblomster.

Piknik

Gutane måtte få leike seg litt.

Peonar finst i mange fargar og former.

Alt det gule er rapsblomster. Dette kan det bli mykje rapsolje av!

 

Laurdag kveld hadde vi samling i Arashima kyrkje. Her fekk gutane bli kjende med to japanske ungdomsskuleelevar. Desse to er søsken. Dei har kristen mor og mormor. Eg håper å få starte bibelstudie med dei.

 

Eg starta overskrifta med tre ord på B: Blomstring, besøk og bibelklubb. Men eg har også eitt ord til: Bekymring. Dette biletet får stå som illustrasjon på ei jente som eg er bekymra for. Kva seier du til eit menneske som ikkje har lyst til å leve lenger? Eg prøver å støtte, oppmuntre og formidle håp. Vise at eg er der når ho har bruk for hjelp. Bruker tid i lag med henne. Chattar på Facebook. Fortvilt når eg ikkje får kontakt eller respons. Vil du vere med og be? Tenk om dette kunne få henne til å sjå at ho har bruk for Jesus, som kan gi henne håp både for dagen og framtida!

Takk for at du også ber for meg! Denne månaden er ei spesiell tid for meg, sidan eg mista ein god venn 23. mai i fjor. No er eg her, og prøver å hjelpe andre.

Påske i Japan?

 Det nærmar seg påske, har eg forstått. Den japanske kalendaren viser ingen ekstra helgedagar, og påskeferie veit ikkje folk kva er. Skular og universitet har nettopp starta nytt skuleår og er opptatt med det. Eg tenkte at studentane ville kome tilbake på Bible Club når nytt studieår hadde starta, men dei er visst opptatt med andre ting, så då vart det enno ein fredagskveld for meg sjølv. Det har vore mange fredagar utan studentar. Neste fredag har vi bestemt å ha ei enkel langfredagsgudsteneste i kyrkja, så då prøver eg ikkje å samle studentar til Bible Club. Fredagen etter påske, derimot, får eg besøk av to ungdomsskuleelevar frå Norge og læraren deira, og det er allereie to japanske jenter som har sagt at dei kjem. Så då satsar eg på at det blir ein flokk. Spennande å kombinere norske 8. klassingar med japanske universitetsstudentar. Det har eg aldri gjort før!

Skisesongen er over, og det er snart kirsebærblomstringa, også. Men fint så lenge det varer. 

I mars hadde vi konferanse på Hiruzen. Det er lenge sidan eg har vore på ein konferanse med så mange unge barnefamiliar!

Foto: David Thorsen

På konferansen hadde vi besøk frå Norge. Eivind Jåtun er kjend her og har vore regionleiar i fleire år, medan hovudstyrerepresentant Lars Stensland var i Japan for første gong.

Han ville gjerne sjå ei kyrkje og vere med på ei gudsteneste, og han enda opp med sjølv å preike i Arashima kyrkje, med meg som tolk. 

Og velsigninga tok han på strak arm! På norsk, vel å merke.

Før vi køyrde tilbake til Hiruzen, tok vi ein tur ut på øya Daikonshima, der Tamaki tok oss med rundt under kirsebærtrea.

Og så er eg heime i Matsue igjen.

Siste måndag i mars hadde eg babysong. Og der fekk eg ei overrasking!

Eg hadde lagt ut invitasjon på Facebook, og der hadde Kaori sett det. Kaori hadde eg ikkje møtt sidan ho besøkte meg i Norge i 2010, og det er altså 15 år sidan! Ho var den som hjelpte meg å starte Bible Club i 2006, då ho var student. Kvar fredag kom ho og hjelpte meg å lage middag.

No bur ho og familien i Kobe, men dei var i området her på vårferie akkurat då, så då passa det å komme innom. Mann og fire barn har det blitt sidan sist vi møttest! Her er bloggen eg skreiv etter at Kaori besøkte meg på Sjøholt og på Vestborg i 2010: https://ingervalbo.blogspot.com/2010/03/one-more-japanese.html

Å blåse bobler er alltid kjekt! Og det vart fullt rundt bordet etterpå.

Så er det påskeferie snart i Norge. Palmesøndag er det min tur å preike igjen.

Tirsdag 15. april skal kvinnegruppa ha møte. Dei har ikkje samlast sidan før jul. Då fekk eg med Tamaki og hadde minikonsert for dei, og det skal vi også ha på tirsdag i påskeveka. Eg har vald ut pasjonsmusikk m.a. av Händel og Bach, som eg skal knytte til ord frå Bibelen.

Eg spurde Tamaki om ho kan tenkje seg å spele ilag med meg også på påskedagsgudstenesta, og det vil ho!

Då vil eg berre ønskje dykk alle god påske. "Sjå, kongen din kjem til deg!" er tema for preika eg skal ha på palmesøndag. Korleis tek du imot han? Ein dag skal alle menneske måtte bøye kne for Jesus og bekjenne at han er Herre.

Det fleirreligiøse nabolaget mitt

 

I ettermiddag tok eg meg ein runde i nabolaget og kom inn på ein smal veg eg ikkje har gått før.

Her håper eg dei ikkje har små barn som leikar. Kattane får vel passe seg sjølve. Her borti gata bur det sikkert ein taxisjåfør.

Framfor eit buddhisttempel med gravplass var der stor parkeringsplass.

I hjørnet av gravplassen var det ein shintoport med eit lite shintoaltar innanfor. Her lever religionane side ved side.

På veg tilbake tok eg ein runde på andre sida av gata, der eg ofte går forbi.

Den næraste kristne kyrkja er ikkje luthersk, men tilhøyrer eit kyrkjesamfunn som oppstod under krigen, då fleire kristne kyrkjer måtte slå seg saman. På engelsk heiter kyrkja "United Church of Christ in Japan".  

Eit søk på internett fortel at Matsue Kitahori kyrkje vart starta i 1932. Så her har altså vore misjon før NLM kom til Japan! 

 Tidlegare denne veka var eg med på eit møte med pastorar frå ulike kyrkjer her i byen. Då var det avskjed for pastoren i denne kyrkja, som gir seg når han no er blitt 75 år... 

Næraste nabo til kyrkja er også kalla "kyrkje", men det er ikkje ei kristen kyrkje.

Ordet for kyrkje (kyokai) betyr direkte omsett lære/undervisningssamling. Difor bruker eg å seie at eg arbeider i ei kristen kyrkje når folk spør kva eg driv med.

Religionen heiter Konkokyo (den engelske heimesida skriv derimot Kinkokyo). Det er ein av dei nyare religionane, men ikkje så veldig ny lenger.

Her er eit skjermbilete frå den engelske heimesida deira. Dei søkjer Gud, men kva slags Gud er det? Jesus er ikkje Frelsar i denne religionen.

Eg går vidare på runden min. Den mest ruvande religiøse bygninga tilhøyrer religionen Sokagakkai, som er ei buddhistisk sekt. 

Sokagakkai har ein kulturhall med stor parkeringsplass. Og dei er nesten næraste nabo til blokka eg bur i.

Frå verandaen min kan eg sjå bort til dei.

Og her bur eg. Til kyrkja i Arashima bruker eg ca 35 minutt å køyre. Til Nima tek det bortimot 2 timar. Men eg ønskjer også at heimen er mi kyrkje. Ein plass der eg kan invitere til bibelstudium eller ein kopp te og samtale. "Eit hus for ditt namn" heitte jubileumsverket vi framførte i Ørskog kyrkje på jubileumskonserten i 2023. 

Eg har plakaten framleis hengande i gangen og blir mint om at leiligheita mi skal vere eit hus for Guds namn.

I morgon kjem det minst to studentar på Bible Club. Då slepp eg iallfall å avlyse denne gongen.