Når kjøkkenet blir kinosal

Søndag ettermiddag var det sol og fint vêr i Matsue, men heime hos meg prøvde vi så godt vi kunne å halde sollyset ute. Grunnen var at vi skulle ha movie-ettermiddag. Det var studentane sjølve som valde ettermiddag istaden for kveld.
Kjøkkenet er største rommet i leilegheita mi, og har ein sofakrok ved vindauga. Med litt ommøblering fekk vi plass til 12 personar å sitje i samme retning. Japanarane fekk dei fremste plassane, så dei kunne lese japansk teksting.

Med popcorn og cola var vi klare for nærare 2 timar film. Fordelen med å ha heimekino er at ein kan stoppe når ein vil og snakke om det ein ser. Jennifer avbraut med visse mellomrom for å spørje studentane kva dei tenkte. - Kva ville du ha gjort om du var den kristne studenten som vart bedt om å skrive "Gud er død"?, utfordra ho.
For det er det som er problemstillinga i filmen "God's Not Dead" (Gud er ikkje død).

Ein filosofiprofessor innleier det nye semesteret med å introdusere kjende ateistar og påstår at førestillinga om Gud er ein myte. For ikkje å kaste bort tida på det han kallar unyttig diskusjon, deler han ut eit kvitt ark til studentane sine og ber dei skrive "Gud er død" og signere. Alle gjer som dei blir bedt om, bortsett frå Josh. Han klarer ikkje å fornekte sin Gud og Frelsar. Dermed gir professoren han ei utfordring: Han skal få 20 minutt av dei tre neste forelesningane til å argumentere for at Gud finst.
Det kostar han mykje, men det endar med at heile klassa på omlag 80 studentar står opp éin etter éin og seier "Gud er ikkje død!" Den kinesiske studenten i klassa blir ein kristen. Vi får også møte ei jente frå ein muslimsk familie som verkeleg må betale ein pris for å vedkjenne trua på Jesus. På slutten av filmen ser vi at professoren også får bruk for Jesus, der han ligg og veit han skal døy.

Eg såg filmen første gong på kino i Osaka 1. januar i fjor. Då eg seinare på året kom over DVD-en, var eg snar til å kjøpe han, for eg tenkte at dette kan bli ein god reiskap til å nå studentar og andre. I august lånte Carmella og Scott DVD-en og viste filmen for nokre studentar medan eg var på ferie.

Ei av jentene som såg filmen i august, skreiv til meg i ei melding: "Eg syntest filmen var så god at eg vil sjå han ein gong til, og eg får med meg ei ikkje-kristen veninne!"

Ein student frå Tanzania var her også for første gong. Han er ein av dei på bakerste rad.

Etter at filmen var ferdig, vart folk berre sitjande, for det var framleis tidleg kveld. Det var mykje å snakke om. Studenten frå Tanzania kom med eit utfordrande spørsmål som skapte ein interessant diskusjon.
"Religion skaper skilje mellom menneske. Kva meiner de om det?" spurde han. Det utvikla seg ein interessant samtale om forhold mellom religion/tru, kultur og politikk. Og innimellom måtte eg trå til med tolking frå engelsk til japansk og frå japansk til engelsk. Ikkje alltid lett å finne dei rette orda.

Eg måtte gi studenten rett i at religion skaper skilje. Men eg la til at Jesus Kristus også samlar. "Berre sjå på oss som er her. Vi ville aldri ha funne kvarandre dersom det ikkje hadde vore for Jesus, " la eg til, og med det stilna diskusjonen av.

 Denne karen frå Nigeria liker å pynte seg. Han har med seg mange nasjonaldrakter i bagasjen.
 

Fleire av studentane reiser frå Matsue i mars, og dei andre skriv avskjedshelsingar til dei.


På søndag sat eg altså inne i finevêret, men i går fekk eg verkeleg nyte det! Det viste seg at vi hadde vald den beste måndagen for den lenge planlagte skituren. Av og til er det lurt å ha fri på måndag når dei fleste er på jobb. Dermed hadde vi også mykje av snøen for oss sjølve!

Eg fekk med meg to veninner som eg hadde fått overtala til å prøve langrenn. Endeleg har eg funne eit skisenter som leiger ut langrennsski, og som til og med har oppkøyrde løyper. Det tok bortimot to timar å køyre dit. Kagamiganaru skisenter ligg på baksida av Daisen-fjellet, på ca 800 m.o.h., ikkje så langt ifrå Hiruzen. Dette er ein av dei få plassane som framleis har snø no. Eg var glad eg rakk det før våren kjem!

Ho til venstre hadde aldri hatt ski på beina før, medan ho andre til høgre hadde stått på slalom, men aldri prøvd bortoverski.

 Langrennsløypa var ikkje så lang, men eg tok dei utfordringar eg kunne finne. På video nedanfor kan du sjå etter ein liten raud prikk oppå snøhaugen midt på biletet.

Unge som vil gå

Eg har vore så heldig å treffe to unge som står på startstreken til misjonærteneste. Det er flott å møte unge som vil gå!
I tenåra banka hjarta mitt ofte litt fortare når eg var på leir eller misjonsmøte og song "Se, markene er hvite". Særleg 2. verset utfordra meg:

"Misjonens Herre venter på unge som vil gå,
med livet selv som innsats i ildlinjen å stå,
som budskapet om Jesus vil bære dit Gud vil,
som gir seg selv som offer for Herrens alterild."

Det er sterke ord, og det var ikkje så veldig lystbetont å synge om "ildlinjen", "offer" eller "alterild".

Refrenget utfordra meg også:

"Gå inn i rekken, gå inn i kampen nå!
I dag når Jesus kaller deg,
da svar ham, da svar ham ja - og gå!"

Ja, til tider kan det kjennest som ein kamp og eit offer å følgje Jesu kall, men eg har også fått mykje "på kjøpet". Tenk på alle opplevingar og erfaringar eg har fått som andre har gått glipp av!

Men det var ord ifrå strofa "Misjonens Herre venter på unge som vil gå" som dukka opp i tankane då eg køyrde heim frå Yonago ein ettermiddag. Her er det unge som vil gå!

Karoline Skjong Bergersen og Marius Bergersen er framleis studentar, og for tida er dei i Japan på eit kortare opphald i samband med masteroppgåva som Marius arbeider med. I mai skal oppgåva leverast, og deretter blir dei med på Region Nordvest sitt regionsårsmøte i Torvikbukt, der dei skal vigslast til teneste i Japan. Utreise blir i slutten av august.
Les om deira eigne opplevingar i Japan på Karoline sin blogg "Misjonsfrue".

Det var også artig å treffe ei sunnmørsjente og kunne snakke om felles kjende. Karoline kjem frå Ellingsøya. Det var også kjekt å høyre at dei blir utsendingar frå samme region. Det er snart 23 år sidan sist nokon frå kretsen/regionen vart sendt ut til Japan, så det er vel eigentleg på høg tid!
Det var ein fin soldag i Yonago, men det var uventa kald vind. Så det var godt å ha varm kaffi og kakao å varme hendene på.

Her har vi familien Leirvik, som er i Japan på tredje året.

 Daisen-fjellet var nydeleg denne dagen. Heldige dei som bur i Yonago og ser fjellet kvar dag.

Det var torsdag eg var i Yonago og traff dei unge misjonærane.

Her er nokre glimt ifrå fredagen. På føremiddag hadde vi Bible Class i kyrkja, der ein baby fekk vere med for første gong. Foreldra er frå Solomon-øyane, men sjølv har han ikkje vore der. Han vart fødd i Matsue 2. januar.

Og det var ikkje nok å vere med på morgonklassa.

Også på Bible Club fekk han vere med, til stor stas for dei andre.

Nei, dette er ikkje pappa, men han liknar kanskje litt?

Pappa sit i sofaen i bakgrunnen. I tillegg til babyen var også desse to jentene på Bible Club for første gong.

Alle sit klar med eit engelsk-japansk Gideon-NT, og bibelstudiet kan starte. Dei to jentene nærast, i kvite gensarar, var her for siste gong. Dei blir ferdige ved universitetet no, men har fått jobb i Shimane fylke, så det kan hende vi får sjå dei heretter også av og til.

Her har vi fått med alle.

Ei av jentene vart sitjande å lese og bla i den store japanske Bibelen min etter at vi hadde avslutta bibelstudiet. Ho syntest visst det var interessant, og ho stilte mange spørsmål. Ho er framleis 1. årsstudent, så vi har muligheit til å følgje henne opp vidare.

Det vil seie, kva skjer med Bible Club når eg reiser til Norge? DET er framleis eit uavklart spørsmål...

"Misjonens Herre venter på unge (eller eldre) som vil gå..."

Søndag med snø igjen

Då eg vakna på søndag morgon, var det kvitt ute. Men heldigvis ikkje så mykje at vi måtte avlyse gudsteneste igjen. Eg hadde lova å setje igjen bilen slik at den kunne bli brukt til å frakte ungdommar til Arashima på ettermiddagen, så eg gjekk til stasjonen og tok toget til Arashima for å rekke gudsteneste og årsmøte der. Og nettopp fordi eg ikkje hadde bil denne morgonen, fekk eg tatt nokre bilete i parken på veg til stasjonen.

Ser du spurven som nesten er kamuflert?

Spurvane minner meg på Guds omsorg

 Denne løva er heldigvis ikkje farleg. Ser ikkje ut som om ho liker snø, iallfall.

Eg har ingen bilete ifrå føremiddagsgudstenesta og årsmøtet, men no skal du få vere med på ungdomsgudsteneste. Det var kjekt å sjå at dei kom, også nokre nye på bakerste benk.

Vi fekk mellom anna høyre vitnemålet til den kenyanske studenten til høgre på biletet. Han vart ein kristen under eit evangeliseringsmøte medan han gjekk på ein kristen vidaregåande skule. No er han sjølv ansvarleg for kristne aktivitetar på den skulen han arbeider på. Snart reiser han tilbake til jobben, etter eit år i Japan.

Pastor Ishimaru leier songen, med kona Aika ved pianoet.

Songen etter talen vart leia av lovsongsgruppa, som hadde øvd til den gudstenesta som vart avlyst for to veker sidan. Dei tre forsongarane klarer seg utan notar, så lenge dei har teksten som eg hadde sendt dei på førehand. (Foto: Junichi Ishimaru)

Ei av studentane akkompagnerer også på songen "Shout to the Lord".

I mars blir det felles gudsteneste i Matsue kyrkje, så dette var siste ungdomsgudstenesta i Arashima dette skuleåret. Her er det forbøn for han som skal tilbake til Kenya, og for ei japansk jente som avsluttar studiane og reiser til Tokyo-området for å starte i jobb.

Vi var 17 personar til saman. Fem av desse er ikkje døypte enno. To av dei vil gjerne følgje Jesus.
Eg er glad for at to studentar har meldt seg på studentleiren første veka i mars; den japanske jenta som er ferdig til våren, og ein masterstudent frå Nigeria.

Gode samtalar i Nima

Det er alltid spennande å lese Bibelen ilag med ikkje-kristne. Dei kjem ofte med spørsmål eller refleksjonar som eg ikkje har tenkt over. I går var eg i Nima igjen på engelsk bibelklasse.
Ifrå nyttår har vi flytta klasserommet opp i andre etasje. Forrige veke då eg kom der, var det 2 grader i stova. I går skein sola, så det var faktisk 10 grader før eg slo på varmen.
På ettermiddagsklassa har eg to damer, og dei har så god engelsk at dei klarer seg godt utan japansk.

Igår var teksten om Jesus som reid inn i Jerusalem på eit esel. No nærmar vi oss klimaks, med skjærtorsdag, langfredag og påskedag, litt før kalendaren. Etter planen skal vi bli ferdige med boka i slutten av mai, med Kristi himmelfart.
Neste gong eg skal til Nima, er ikkje før 8. mars. Vanlegvis er eg der to gonger i månaden, men i februar er dei andre tirsdagane oppfylte med styremøte, arbeidarmøte og eit komitemøte.
I november prøvde vi ein gong med at evangelist Machiko Chigane hadde bibelstudie på japansk for dei, og 7 av 13 deltok. No prøver vi igjen den 16. februar med bibelstudie på japansk.

Her er kveldsklassa eg hadde i går. Fire av medlemmene var borte, men framleis er det ei stor gruppe. Machiko Chigane står heilt til venstre. Ho har vore misjonær i Indonesia, og vi arbeidde ilag i Kita-Osaka i to år. No er ho pensjonist og har flytta tilbake til barndomsheimen, og ho hjelper frivillig i Nima kyrkje, mellom anna med søndagspreike ein gong i månaden.

Eg spurde om å få omsetje til norsk av det ho skreiv etter bibelstudiet ho hadde med desse damene i november. Gjennom det ho skriv, kan du truleg forstå litt av dei utfordringar vi har her i dette landet. Her får ho ordet:

Vi starta på eit bibelstudium om kvinna som hadde fått mykje tilgitt, men vi kom ikkje lenger enn til spørsmål 7. Resten av tida brukte fru Matsumoto og eg til å svare på spørsmål frå dei ikkje-kristne. Klokka var blitt 21.30 då vi var ferdige. (Vanlegvis er klassa slutt kl 21).

Dei reagerte på at vi snakka om døden som dom, og dei syntest det verka skremmande. Kva skjer når vi døyr? Dersom det følgjer dom etter døden, betyr det at også at foreldra deira var blitt dømde?

Som husmødre høyrer dei alle med i familien sin religion, og ser det som viktig å ta vare på den. Oftast har dei både gudehylle for shintoismen, samtidig som dei har fedrealter og er også tilknytta buddhismen. Likevel kjenner dei ikkje så godt kva desse religionane lærer.

Dei ber i den lokale shintoheilagdomen, og på dødsdagen til forfedrane går dei i shintoheilagdommen eller buddhisttemplet og tilber. Dei tek også del i festivalar betaler pengar til templa. Nokre fortalde også at når dei kjem heim, vender dei seg i mange retningar og takkar for at dei har blitt passa på. Det verkar som om dei ber til forskjellige gudar utan å tenkje så veldig djupt.

Når borna i familien skal ha eksamen, går dei til shintoheilagdomen eller til buddhisttemplet for å be om at dei skal lukkast, og er nokon i familien sjuk, ber dei framfor gudehylla eller fedrealteret om at vedkomande må bli frisk. Når det går bra, blir dei fylt av takk til gudane eller Buddha. Dei ga uttrykk for at dei kan ikkje vende seg bort frå sin eigen religion.

Når det er snakk om kristendommen, verkar det som om dei er redde for at andre vil kalle dei trangsynte. Likevel ga dei uttrykk for at dei syntest det var godt å få sjansen til å stille spørsmål, og at det hadde vore kjekt. Det er ikkje ofte dei har høve til slike djupe samtalar om kristendommen. Dei seier dei har gått og lært engelsk i kyrkja i 15 år, og dei verkar veldig samansveisa. Dette er ein plass dei kan snakke om kva som helst.

Dei spurde meg korleis eg hadde kome til tru på Jesus, så eg vitna for dei. Eg fortalde også om korleis Jesus kan helbrede og om Guds kraft. Fru Matsumoto vitna også om korleis ho og seinare mora også var blitt kristne.

Eg vil halde fram med å be om at dei alle kan kome til tru og bli frelste, og eg er veldig takksam for misjonærane som har arbeidd med tolmod heilt fram til no, avsluttar Machiko Chigane.

 16. februar er altså neste sjanse. Ver med og be om opne hjarte og enno fleire gode samtalar!

Det er onsdag morgon, og eg er på veg heim igjen. Tøflene i hylla ventar på folk i Nima til å kome på gudsteneste og bibelklasse.

Halvvegs heime stoppa eg i Izumo og hadde bibelstudie og lunsj ilag med Grace. Henne har de vel sett og lese om før. Dersom du ikkje har fått det med deg, kan du klikke her.